Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι απολύτως προφανής. Δυο αεροδρόμια, σε τόσο μικρή απόσταση, σε μια περιοχή που δεν μπορούν να λειτουργήσουν βγάζοντας τα λεφτά τους. Πρέπει να μείνει το ένα από τα δύο, για να μην επιβαρύνεται ο Έλληνας πολίτης το κόστος κατασκευής, συντήρησης και λειτουργίας τους. Εδώ οι απαντήσεις πρέπει να είναι ειλικρινείς και συγκεκριμένες. Αν προκρίνεται το αεροδρόμιο της Τρίπολης ως κατάλληλο για περιφερειακό, οφείλουν να σταματήσουν άμεσα τα έργα που έχουν ξεκινήσει στην Καλαμάτα. Δεν χρειάζεται να πετιούνται εκατομμύρια για κατασκευή κυκλικών κόμβων και παράδρομων, δεν χρειάζεται η επέκταση των εγκαταστάσεων ούτε νέες απαλλοτριώσεις εκτάσεων για χώρους στάθμευσης αεροπλάνων.
Το αεροδρόμιο στην Τρίπολη για να λειτουργήσει ως πολιτικό χρειάζεται όμως κτηριακές υποδομές αλλά και εξοπλισμό – υπάρχουν βουνά και κλιματολογικές συνθήκες που δεν καθιστούν και τόσο εύκολη την προσγείωση και την απογείωση αεροπλάνων- το κόστος των οποίων δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Η υλοποίηση ενός τόσο μεγάλου έργου θα μπορούσε έτσι να υποστηριχθεί μόνο στην περίπτωση που υπάρχει εκφρασμένο ενδιαφέρον, για να εγκατασταθεί κάποια μεγάλη εταιρεία χαμηλού κόστους, ώστε να κάνει πτήσεις που θα εξυπηρετούν την Αθήνα. Να γίνει δηλαδή αεροδρόμιο χαμηλού κόστους, με συγκεκριμένη ανταγωνιστική λογική με το «Ελευθέριος Βενιζέλος». Στην περίπτωση βέβαια αυτή η ενδεδειγμένη λύση είναι η παραχώρησή του σε ιδιώτη προκειμένου να μην υπάρξει επιβάρυνση του δημόσιου. Κανένας ιδιώτης βέβαια δεν προχωρά σε μια επιλογή που έχει υψηλό επιχειρηματικό ρίσκο μιας και δεν μπορεί, για παράδειγμα, να προβλέψει ποια θα είναι η ανταγωνιστική απάντηση του αεροδρομίου στα Σπάτα γιαυτό και ψάχνουν για κοροΐδο να φορτώσουν το «μουτζούρι». Σε κάθε περίπτωση, το δημόσιο δεν μπορεί να χαλάσει λεφτά γιατί μπορούν πιθανά να έρθουν κάποιες ιδιωτικές εταιρίες για να κάνουν το ένα ή το άλλο.
Η πρόταση που διατύπωσε ο υποψήφιος περιφερειάρχης Οδυσσέας Βουδούρης, ακολουθώντας το δρόμο που χάραξε ο απερχόμενος Περιφερειάρχης Πέτρος Τατούλης, για κατασκευή αεροδρομίου στην Τρίπολη, αποκλειστικά μάλιστα από δημόσιους πόρους, είναι διπλά προκλητική. Από τη μια γιατί δεν είναι αποτέλεσμα ορθολογικής ιεράρχησης των αναγκών της περιφέρειας, για κατασκευή χρήσιμων υποδομών, και από την άλλη γιατί υποστηρίζει ιδεοληψίες ενάντια στις παραχωρήσεις. Σε έναν κόσμο που όλες οι αεροπορικές εταιρίες είναι ιδιωτικές – εκτός και αν έχουμε σκοπό να φέρουμε τουρίστες από τη Βόρεια Κορέα - εμείς θα κατασκευάσουμε με λεφτά των φορολογουμένων ένα αεροδρόμιο το οποίο θα το χρησιμοποιούν οι αεροπορικές εταιρίες χαμηλού κόστους! Θα φτιάχνουμε δηλαδή ένα αεροδρόμιο το οποίο για να λειτουργήσει θα πρέπει να το παραχωρούμε τζάμπα σε ιδιώτες που λειτουργούν με τη λογική της συμπίεσης του κόστους! Η αντίφαση είναι προφανής, όπως και ο ακροβατισμός που επιχειρείται, προκειμένου να καλυφθεί ο λαϊκισμός. Θέλουμε δηλαδή να πούμε ό,τι και ο Τατούλης, αλλά βάζουμε μπροστά το δημόσιο χαρακτήρα για να διαφοροποιηθούμε!
Σε περίοδο οικονομικής κρίσης οι ελάχιστοι πόροι για δημόσια έργα δεν μπορεί να διατίθενται σε υποδομές που θα παράγουν νέα ελλείμματα στον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτό είναι και το βασικό πολιτικό ζήτημα. Έχουμε ένα πολιτικό προσωπικό που δεν θέλει να λειτουργήσει με όρους ορθολογικούς. Δεν θέλει να αξιοποιήσει παραγωγικά τα λεφτά των φορολογουμένων. Θέλει απλώς να είναι αρεστό στους «πελάτες» ψηφοφόρους του. Το αεροδρόμιο στην Τρίπολη το θέλουν οι τουριστικές επιχειρήσεις, κυρίως της Αργολίδας. Η επιδίωξη τους είναι απολύτως θεμιτή αλλά το υπεύθυνο πολιτικό προσωπικό πρέπει να θέσει προτεραιότητες. Αυτό εννοείται πως δεν γίνεται και έτσι σερνόμαστε πίσω από επιλογές μικροσυμφερόντων και ψάχνουμε μετά να βρούμε πού πήγαν τα λεφτά και πώς χάθηκαν τα Κ.Π.Σ και τα ΕΣΠΑ. Έτσι σπαταλήθηκαν οι ευρωπαϊκοί πόροι και οι εταιρίες για σύγκληση της ελληνικής οικονομίας με τις ευρωπαϊκές. Ο κάθε πολιτικός παράγοντας υποσχόταν μια μεγάλη παρέμβαση, ικανοποιώντας το ένα ή το άλλο λόμπι πίεσης. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι να έχουμε παντού, διάσπαρτες σε όλη την Ελλάδα, υπολειτουργούσες υποδομές, από αεροδρόμια και μαρίνες μέχρι νοσοκομεία και πανεπιστήμια. Το καινούργιο και η ανατροπή δεν πρόκειται να έλθει με ανταγωνισμούς παλαιοκομματικού τύπου. Στο τέλος της ημέρας ο αυθεντικός παλαιοκομματισμός κερδίζει γιατί μοιραία το πρωτότυπο είναι καλύτερο από την κόπια.
Υ.Γ. Δεν ξέρουμε αν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα μετατρέψει τη Μεσσηνία σε «παγκόσμιο κέντρο παρθένου ελαιόλαδου και ελιάς», όπως υποσχέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας από την πλατεία της Καλαμάτας, αλλά είναι σίγουρο ότι η συγκεκριμένη υπόσχεση δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Μας τα ʼπαν κι άλλοι! Και μάλιστα σε ογκωδέστατες συγκεντρώσεις, σαν αυτή του Καραμανλή το 2004. Η επανάληψη του ίδιου παραμυθιού, μόνο και μόνο για να έχουμε και μια «πενιά» τοπικού ενδιαφέροντος στην ομιλία μας, είναι ξεπερασμένη από τα πράγματα. Τα παγκόσμια κέντρα και τα μαγικά ραβδιά έχουν κοντά ποδάρια. Τα μεγάλα λόγια θα τα βρουν και αυτοί μπροστά τους, όπως τα βρήκαν οι σημερινοί αλλά και οι προηγούμενοι.
panagopg@gmail.com
