Σάββατο, 12 Φεβρουαρίου 2011 12:12

Τα κακαρίσματα για τα… χρυσά αυγά της εκπαίδευσης

Γράφτηκε από τον
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

 

Οι αλλαγές στο χώρο της παιδείας αποτελούν το μεγαλύτερο πολιτικό πρόβλημα των τελευταίων χρόνων. Το οξύμωρο είναι ότι ενώ όλοι οι πολίτες αλλά και όλα τα κόμματα συμφωνούν πως η υπάρχουσα κατάσταση είναι κάκιστη, μόλις φτάνουμε στο "διά ταύτα" συνασπίζονται οι πλέον ετερόκλιτες δυνάμεις προκειμένου να μην αλλάξει απολύτως τίποτα. Τα τελευταία χρόνια πολλοί υπουργοί -από διαφορετικά κόμματα- προσπάθησαν να αλλάξουν κραυγαλέες περιπτώσεις ανισορροπίας στο χώρο της εκπαίδευσης, αλλά έφυγαν κακήν κακώς, πανταχόθεν βαλλόμενοι. Αντίθετα, αυτοί που επέλεξαν τη συντήρηση του χρεοκοπημένου μοντέλου κάνοντας διαρκώς «διάλογο» έγιναν μέχρι και πρωθυπουργοί. Αυτή είναι, δυστυχώς, η πραγματικότητα που επικρατεί στο χώρο της πολιτικής και της παιδείας. Οποιος δεν πειράζει τίποτα σε ένα σύστημα που νοσεί δοξάζεται, ενώ όποιος επιχειρήσει να κάνει το παραμικρό ρίχνεται στον πολιτικό Καιάδα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν αποτελούν έκπληξη ούτε οι αντιδράσεις που προκαλεί στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης το κείμενο διαβούλευσης για αλλαγές σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, ούτε βέβαια ο παραλογισμός για τις συγχωνεύσεις σχολείων στις υπόλοιπες βαθμίδες. Διότι για παραλογισμό πρόκειται, το να μη θέλουν -για παράδειγμα- κάποιοι να συγχωνευθούν τα δύο γυμνάσια στο Γύθειο... τα οποία μάλιστα συστεγάζονται στο ίδιο συγκρότημα και ο αριθμός των μαθητών του νέου σχολείου δεν το κάνει καν μεσαίου μεγέθους! Τα παραδείγματα όμως είναι πολλά, και πραγματικά δεν έχει νόημα να περιπτωσιολογήσουμε για μια ανάγκη που είναι τόσο κραυγαλέα κι αυτονόητη, όπως η συγχώνευση σχολείων που δεν έχουν μαθητές. Το αυτονόητο, ο κοινός νους είναι βέβαια αυτό που αναζητείται στο συγκεκριμένο χώρο - και δυστυχώς απουσιάζει όχι γιατί... δεν υπάρχει, αλλά γιατί υπερτερούν άλλες σκοπιμότητες και συμφέροντα, κομματικά και προσωπικά.

Οι αλλαγές στην εκπαίδευση είναι πάντα δύσκολες γιατί βρίσκουν μπροστά τους ένα ετερόκλιτο πολιτικά μέτωπο, το οποίο χειρίζεται με εξαιρετικά λαϊκίστικο τρόπο την ευαισθησία του συγκεκριμένου χώρου. Η συζήτηση, για παράδειγμα, σε σχέση με το πανεπιστημιακό άσυλο είναι κατευθυνόμενη και προσχηματική. Το άσυλο δεν είναι το πρόβλημα, ούτε πρόκειται να λύσει τίποτα η κατάργησή του, εκτός κι αν θεωρεί κάποιος ότι θα δημιουργηθεί ένα αστυνομικό τμήμα μέσα σε κάθε  τριτοβάθμιο ίδρυμα για να επιβάλει την τάξη  ή θα κάνουν... ντου στις αίθουσες τα ΜΑΤ επειδή κάποιος «γνωστός - άγνωστος» πέταξε μια πέτρα. Το πρόβλημα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι η συνολική οργάνωση και λειτουργία των ιδρυμάτων. Δε φταίει το άσυλο για τη μη λειτουργία της ακαδημαϊκής κοινότητας, αλλά το ότι έχει δημιουργηθεί ένα πλέγμα σχέσεων αλληλεξάρτησης που βολεύει και εξυπηρετεί κομματικές και οικονομικές επιδιώξεις όλου του φάσματος - και κυρίως των «ισχυρών» καθηγητών των ιδρυμάτων. Αποτέλεσμα, τα παραλυτικά φαινόμενα που βλέπουμε κάθε τόσο στην τηλεόραση.

Αυτό το σύστημα ουσιαστικά χρησιμοποιεί χρόνια τώρα ως πυροδότη τον «κίνδυνο» κατάργησης του ασύλου, της δημόσιας εκπαίδευσης, της υποβάθμισης των πτυχίων, της επιβολής διδάκτρων και άλλων…θηρίων που θα κατασπαράξουν ό,τι υπάρχει, ώστε να βγάλει στους δρόμους τους φοιτητές, να οξύνει την κατάσταση και να καταλήξουμε στο γνωστό: Μην αλλάζετε τίποτα στα κεκτημένα της άρχουσας τάξης στα Πανεπιστήμια. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο προσπαθούν ορισμένοι να ανοίξουν πάλι συζήτηση για το άσυλο, μέσα από διάφορους δήθεν ακτιβισμούς με μετανάστες οι μεν, και επίδειξης πυγμής με προτάσεις νόμου οι δε.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την «κινητοποίηση» για τις συγχωνεύσεις των σχολείων. Οσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα παίζουν το χαρτί του εθνικοπατριωτικού τοπικισμού. Βάζουν μπροστά, δηλαδή, τους τοπικούς φορείς και τους συλλόγους γονέων (αλήθεια, γιατί δεν ρωτούν τους μαθητές των επαρχιακών λυκείων αν θέλουν να πάνε στο σχολείο της κοντινότερης πόλης; Η άποψη των 16χρονων χρησιμοποιείται μόνο... κατά περίπτωση;) και σηκώνουν τη σημαία της αντίστασης. Αντίσταση χωρίς αύριο και με μοναδικό στόχο να μην αλλάξει τίποτα στην εκπαίδευση. Η πολυδιάσπαση των σχολίων βολεύει, γιατί δεν επιτρέπει να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα. Με μικρά σχολεία δεν μπορεί να «τρέξει» σύστημα τύπου μπακολορεά, που θα οδηγεί χωρίς πανελλαδικές και φροντιστήρια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Την ίδια ώρα, χωρίς αλλαγές στο σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων δεν μπορεί να λειτουργήσει η ελεύθερη πρόσβαση, γιατί θα μεταφερθεί απλώς σε άλλο επίπεδο το σύστημα συναλλαγής... Με λίγα λόγια, αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες που κάνουν τα χρυσά αυγά χρόνια τώρα στην εκπαίδευση.

Υ.Γ.  Ως απάντηση στο σαν αποψυγμένο από την εποχή Κομινφόρμ «δελτίο Τύπου»(;) της Α΄ ΕΛΜΕ Μεσσηνίας -το οποίο κυκλοφόρησε στα σχολεία, αλλά ουδέποτε έφθασε στην εφημερίδα, άλλο ένα δείγμα «σοβαρότητας» και «υπευθυνότητας» των συνδικαλιστών- και στο οποίο, όπως πληροφορηθήκαμε, περισσεύουν οι χαρακτηρισμοί και απουσιάζει η ουσία, επαναλαμβάνουμε το ίδιο... «φαιδρό κατηγορώ» και τη «συκοφαντία»: «Το θέμα με τα περιφερειακά σχολεία πρέπει να αντιμετωπιστεί με καθαρά παιδαγωγικά κριτήρια αφού συνυπολογιστούν απόσταση, χιλιομετρική και χρονική, το γεωγραφικό ανάγλυφο της κάθε περιοχής, το οδικό δίκτυο και οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν καθ’ όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους. Με βάση αυτά τα αυτονόητα κριτήρια, μπορεί εύκολα να βρεθεί ποια σχολεία θα κλείσουν και ποια θα διατηρηθούν. Το ίδιο έργο το ζήσαμε και πριν από λίγα χρόνια με τη διατήρηση των μονοθέσιων δημοτικών σχολείων. Τις ίδιες κραυγές σχεδόν από τα ίδια πρόσωπα ακούγαμε. Η επανάληψή τους στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μόνο ως φάρσα μοιάζει. Παρά ταύτα κάποιοι συνειδητά θέλουν να ζουν με φάρσες σε μια εικονική πραγματικότητα και φαντασίωση. Αυτή τελικά είναι και η μεγάλη φυλακή από την οποία πρέπει να ξεφύγει η χώρα, κάνοντας τα αυτονόητα, όπως για παράδειγμα τη συνένωση δύο σχολείων που το καθένα έχει λιγότερους από 60 μαθητές και απέχουν μεταξύ τους λιγότερο από ένα τέταρτο της ώρας. Αν ακόμα και αυτό το τόσο αυτονόητο χρειάζεται να μας το επιβάλει το ΔΝΤ, ε, τότε καλά μας κάνουν!»

 

Τελευταία τροποποίηση στις Τετάρτη, 16 Φεβρουαρίου 2011 12:58

NEWSLETTER