Γράφει ο Σταύρος Στραβόλαιμος
Στις 13.12.2012 συμπληρώθηκαν 69 χρόνια από την πιο αιματοβαμμένη μέρα στην ιστορία των Καλαβρύτων αλλά και όλης της Ελλάδας. Την ημέρα που οι ναζί αφάνισαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των Καλαβρύτων, σκοτώνοντας συνολικά 1.100 άτομα.
Η Σφαγή των Καλαβρύτων ήταν ουσιαστικά τα αντίποινα των Ναζί στην εκτέλεση 77 Γερμανών στρατιωτών που είχαν αιχμαλωτίσει οι αντάρτες του ΕΛΑΣ λίγες μέρες νωρίτερα.
Την διαταγή για την «επιχείρηση Καλάβρυτα» (Unternehmen Kalawrita) υπέγραψε στις 25/11/1943 ο διοικητής της 117 Μεραρχίας Κυνηγών υποστράτηγος Καρλ φον λε Σουίρ και τα Γερμανικά στρατεύματα έφτασαν στα Καλάβρυτα στις 9 Δεκεμβρίου 1943.
Αρχικά διαβεβαίωσαν του κατοίκους ότι δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο, ηρεμώντας τα πνεύματα. Μάλιστα επέστρεψαν και πολλοί κάτοικοι που είχαν φύγει φοβούμενοι τα αντίποινα.
Ωστόσο μέσα στις επόμενες μέρες έκαψαν τα σπίτια μελών αντιστασιακών οργανώσεων και το πρωί της Δευτέρας 13 Δεκεμβρίου έδωσαν εντολή να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι στο δημοτικό σχολείο έχοντας μαζί τους μία κουβέρτα και τρόφιμα για μία μέρα.
Αφού κλείδωσαν τα γυναικόπαιδα στο σχολείο, οδήγησαν τους άνδρες και τα αγόρια από 14 έως 65 ετών στη Ράχη του Καππή, μία επικλινής τοποθεσία, προσεκτικά επιλεγμένη για τον συγκεκριμένο σκοπό. Εκεί ο Διοικητής τους, ένα κάθαρμα που έτρωγε χαμογελαστός κάστανα, τους έδωσε τον λόγο της στρατιωτικής του τιμής ότι δεν θα τους πειράξουν.
Παρόλα αυτά, το μεσημέρι στις 14:34 (ώρα στην οποία το ιστορικό ρολόι της εκκλησίας της πόλης μένει παγωμένο μέχρι σήμερα) δόθηκε το σύνθημα της εκτέλεσης. Οι ριπές των πολυβόλων θέρισαν τους άνδρες που βρίσκονταν στη Ράχη του Καππή, με μόνο 13 επιζώντες οι οποίοι επέζησαν γιατί «θάφτηκαν» κάτω από τα πτώματα των υπολοίπων. Παράλληλα οι ναζί λεηλάτησαν και πυρπόλησαν την πόλη. Τα γυναικόπαιδα βρίσκονταν ακόμα κλειδωμένα στο σχολείο, και όταν κατάλαβαν ότι θα καίγονταν ζωντανοί έσπασαν την πόρτα και κατάφεραν να διαφύγουν (μία άλλη εκδοχή λέει ότι ο Αυστριακός φρουρός που στεκόταν μπροστά στην πόρτα τους άνοιξε για να φύγουν και αργότερα εκτελέστηκε για αυτή του την πράξη) και έτρεξαν προς τον λόφο να αναζητήσουν τους δικούς τους.
Η σφαγή των Καλαβρύτων, όπως ονομάστηκε αυτό το ολοκαύτωμα, ήταν αδιαμφισβήτητα από τις πιο βίαιες επιχειρήσεις των ναζί κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ο Καρλ φον λε Σουίρ ο «πρωταγωνιστής» και υπεύθυνος αυτής της σφαγής, δεν δικάστηκε ποτέ ως εγκληματίας πολέμου, παρά πέθανε αιχμάλωτος των Σοβιετικών, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο προπάππους του είχε υπηρετήσει στην Ελλάδα με τα Βαυαρικά στρατεύματα του Όθωνα.
Στη Ράχη του Καππή δεσπόζουν πλέον ένας πέτρινος σταυρός και το γλυπτό της πονεμένης μάνας, ενώ το ρολόι της εκκλησίας μένει σταματημένο εδώ και 69 χρόνια στις 14:34, αιώνια σύμβολα της φρίκης και της απανθρωπιάς των ναζί.
Υ.Γ Στον προαύλιο χώρο του παλιού Δημοτικού σχολείου της μαρτυρικής πόλης που τώρα είναι μουσείο, υπάρχει ένα μπρούντζινο ομοίωμα μιας Καλαβρυτινής που προσπαθεί να σύρει τον άνδρα της πάνω σε μια κουβέρτα, έχοντας δίπλα της κατατρομαγμένα τα δυο της παιδιά. Το κοιτάζεις και ανάμικτα αισθήματα οργής και θλίψης σε πλημυρίζουν. Αυτοί οι φασίστες εγκληματίες Ναζί, έχουν δυστυχώς στον τόπο μας θαυμαστές. Ντροπή.
