Παρασκευή, 01 Μαρτίου 2013 00:08

Τα παράδοξα της ελληνικής πολιτικής

Γράφτηκε από την
Τα παράδοξα της ελληνικής πολιτικής

Στην Ελλάδα συμβαίνουν ορισμένα παράδοξα πολιτικά φαινόμενα. Ενδεχομένως και μοναδικά στην ιστορία. Δυο απ’ αυτά αξίζουν να αναλυθούν.

 

Του βουλευτή Οδυσσέα Βουδούρη 

Το πρώτο αφορά την κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές. Το αποτέλεσμα των εκλογών έδωσε ένα εξαιρετικά καθαρό μήνυμα. Καταποντίστηκαν τα κόμματα που επέλεξαν να επιβάλλουν, χωρίς πραγματική νομιμοποίηση, την πολιτική που υπαγόρευε η τρόικα. Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε από το 44% στο 13% και η ΝΔ, παρότι αντιπολίτευση και παρά την άκρως λαϊκίστικη στάση της, έχασε 15 ποσοστιαίες μονάδες (από 34% σε 19%). Δεν υπάρχει προηγούμενο στην πρόσφατη ελληνική ιστορία, ένα κόμμα εξουσίας να έχει χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα μετά από μια «κούρα» αντιπολίτευσης! Ακόμα και στις δεύτερες εκλογές, παρά τα εκβιαστικά διλήμματα και παρά την πόλωση, η ΝΔ συνέχισε να υστερεί κατά 5 μονάδες σε σχέση με το προηγούμενο αποτέλεσμά της, το οποίο, ας το τονίσουμε, ήταν ήδη το χειρότερο όλης της ιστορίας της!

Το παράδοξο λοιπόν είναι ότι τα δυο κόμματα που αποδοκιμάστηκαν μαζικά από τους πολίτες, τα δυο κόμματα που διαδοχικά μοιράζονταν την ευθύνη της κατάστασης που βιώνουμε σήμερα, συνέχισαν να κυβερνούν! Βέβαια, το σχήμα της εναλλαγής στην εξουσία των δύο μεγάλων κομμάτων διαδέχτηκε το σχήμα της συγκυβέρνησης. Και εδώ πρέπει να διαπιστώσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ, που ιδρύθηκε και επικράτησε επί δεκαετίες ως το αντίδοτο στην κακοδαιμονία της Δεξιάς, αποτελεί πλέον το πειθαρχημένο στήριγμα της πιο σκληρής εκδοχής της. Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς, πώς θα αντιδρούσε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, αν ως εκ θαύματος επανερχόταν στη γη και έβλεπε πώς εξελίχθηκε το κόμμα που ίδρυσε.

Το δεύτερο παράδοξο είναι πως αυτό το τουλάχιστον παράδοξο κυβερνητικό σχήμα βρήκε υποστήριξη από ένα κόμμα το οποίο ουδεμία σχέση είχε με την πολιτική των δυο προηγουμένων. Ο λόγος για την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, η οποία, μετά την πρώτη απόφασή της να στηρίξει μια προγραμματική συμφωνία χωρίς συμμετοχή στην κυβέρνηση, επέλεξε τελικά να συγκυβερνήσει χωρίς προγραμματική συμφωνία! 

Στην ιστορία υπάρχουν αρκετά παραδείγματα αριστερών κομμάτων και ηγετών που υπηρέτησαν δεξιές πολιτικές. Ας αναφέρουμε το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα του Guy Mollet, που την δεκαετία του ’50 διεξήγαγε όλους τους αποικιοκρατικούς πολέμους και αντιμετώπισε με βίαιο τρόπο τις εργατικές απεργίες. Παλαιότερα, ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης Gustav Noske έπνιξε στο αίμα την εργατική αριστερή εξέγερση του 1919 και δολοφόνησε τους ηγέτες της, ανοίγοντας το δρόμο στις δυνάμεις που επέβαλαν το ναζισμό. Ομως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα κόμματα αυτά και οι ηγέτες τους ασκούσαν πραγματικά την εξουσία. Μπορούμε να δεχτούμε λοιπόν ότι τουλάχιστον είχαν την ευθύνη πράξεων που αποφάσιζαν.

Δεν βρίσκω ιστορικό παράδειγμα όπου ένα αριστερό κόμμα έχει βοηθήσει τη Δεξιά να κυβερνήσει και μάλιστα χωρίς πολιτικό αντισταθμιστικό αντάλλαγμα. Εννοώ χωρίς κάποιο μέτρο αριστερής έμπνευσης, το οποίο η δεξιά κυβέρνηση να εκχωρεί στον αριστερό σύμμαχο, όπως θα μπορούσε να είναι στην περίπτωση της Ελλάδας π.χ η απλή αναλογική ή το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ή ακόμα η επαναφορά του κατώτερου μισθού. Το μόνο αντάλλαγμα που απόσπασε η ΔΗΜΑΡ, είναι η συμμετοχή της στο κομματικό πελατειακό μοίρασμα της δημόσιας διοίκησης, με την αναλογία 4-2-1 (ή 5-3-2 σύμφωνα με άλλους) μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. 

Κάποιοι ίσως αντιτάξουν ότι τα παράδοξα αυτά οφείλονται στην κρίση και στην περίφημη ανάγκη να «σώσουμε την χώρα». Ας διαπιστώσουμε λοιπόν στο σημείο αυτό ακόμα ένα «παράδοξο»: όσο «σώζεται η χώρα», σύμφωνα με τους «σωτήρες» της, τόσο καταστρέφεται η κοινωνία, τόσο φτωχαίνουν οι πολίτες, τόσο περισσότεροι απελπισμένοι αυτοκτονούν. Βέβαια η «σωτηρία της χώρας» συνίσταται, σύμφωνα πάντα με τους «σωτήρες», στο «να αποφύγουμε τα χειρότερα». Αλλά τα «χειρότερα», που με κάθε νέο μνημόνιο αποφεύγουμε, έρχονται με μαθηματική ακρίβεια στο επόμενο! Ας το πούμε λοιπόν ξεκάθαρα: η αόριστη και εκβιαστική «σωτηρία της χώρας» δεν μας αφορά πλέον. Θέλουμε απλά και συγκεκριμένα την σωτηρία της κοινωνίας και των ανθρώπων που την απαρτίζουν.

Είμαστε πολλοί αυτοί που ασπαστήκαμε το εγχείρημα μιας Αριστεράς που διεκδικεί αλλαγή πολιτικής και το κάνει με όρους ευθύνης και ρεαλισμού. Αυτό το εγχείρημα το σήκωσε πριν τις εκλογές, μόνη της, η Δημοκρατική Αριστερά. Είναι πλέον προφανές πως η τρικομματική κυβέρνηση πρόδωσε την εντολή αλλαγής πορείας, που σηματοδότησε ο ελληνικός λαός με την ψήφο του. Είναι εξίσου προφανές πως η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη δεν είναι σε θέση να σηκώσει το εγχείρημα που μας κινητοποίησε προεκλογικά. Αντιμέτωποι μπροστά σε αυτά τα «παράδοξα», είμαστε ακόμα πολλοί που δεν θέλουμε να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια, να παραιτηθούμε. Με απλά λόγια, αυτό είναι το νόημα των συζητήσεων που διεξάγονται αυτή την περίοδο σε διάφορες πόλεις τις χώρας, όπως έγινε στην Αθήνα στις 22 Φεβρουαρίου, όπως θα γίνει στην Θεσσαλονίκη στις 10 Μαρτίου, όπως γίνεται σήμερα, Παρασκευή 1η Μαρτίου στην Καλαμάτα. Στόχος είναι να ξαναβρούμε το νήμα εκεί που χάθηκε, το νήμα της Αριστεράς της ευθύνης, που είναι υπεύθυνη ακριβώς διότι παραμένει Αριστερά και μάχεται για την έξοδο από την κρίση, με την κοινωνία όρθια. 


NEWSLETTER