Γιατί Μιχάλη μου είχες χαθεί ανάμεσα στα κόκκινα σατέν, τις εντυπωσιακές προσφωνήσεις, τις τόσες ανακρίβειες και τις χειρότερες από αυτές, μισές αλήθειες.
Σ’ αυτό το σκηνικό απουσίαζε οποιαδήποτε αναφορά στους γονείς μας, στο χαμόσπιτό μας στην Αρτα, στα παιδικά και σχολικά σου χρόνια, στην πρώτη απόπειρα να κατασκευάσεις όργανο μουσικής από την κατσαρόλα της μαμάς, στον "μπερντέ" με τα σεντόνια της μαμάς που πήρε φωτιά από το κερί στην αναζήτησή σου να πετύχεις ιδιαίτερο φωτισμό στον Καραγκιόζη που υποδυόσουν, με εμένα Κολλητήρι, στα πρώτα στιχάκια και τις πρώτες νότες που έγραφες, στο πρώτο σου τραγούδι που τραγουδήσαμε μαζί σε μια πιτσαρία με μοναδικούς ακροατές τους γονείς μας, στον πρώτο πίνακα που ζωγράφισες, στο πρώτο σκίτσο που σκιτσάρισες, στο πρώτο γλυπτό που κατασκεύασες.
Απουσίαζαν τελείως τα φοιτητικά σου χρόνια, η πολιτική σου δράση, οι ατελείωτες συνεδριάσεις της Ο.Β. Ιατρικής στην 25 τετραγωνικών γκαρσονιέρα μας στην οδό Κλείτου 18, δωμάτιο Γ4, στα Ιλίσια, όταν με έβγαζες έξω να περιμένω στα σκαλιά γιατί μέσα ονειρευόσουν  ν’ αλλάξεις τον κόσμο, κατάστρωνες σχέδια καπνίζοντας ΑSSΟ σκέτο και πίνοντας τσίπουρο απ’ τα Τζουμέρκα.
Δεν ακούστηκε το υπέροχο τραγούδι σου "Κλείτου 18, δωμάτιο Γ4". Δεν υπήρξε καμία αναφορά στον Γιώργο, το Δημήτρη, τον Βαλαχή, την Μαρίνα, την Πία.
Δεν ακούστηκε τίποτα για τα σκηνικά που μ’ έβαλες να φτιάξω,  καταστρέφοντας τις χειροποίητες κουρτίνες της μαμάς για την παράσταση "Αχαρνείς" του Αριστοφάνη που ετοίμαζες στην σχολή σου, ούτε για το πούλημα των σκουλαρικιών της γιαγιάς για την πρώτη δόση της μηχανής που αγόρασες μάρκας JAWA, το πρώτο πέσιμό μας στην οδό Θηβών, τις σαράντα μέρες που μου κράταγες άγρυπνος το χέρι στο κρεβάτι του πόνου μετά το μεγάλο τρακάρισμα στα Πατήσια, όταν παραλίγο να συναντήσω εγώ την μοίρα σου.
Γι’ αυτά Μιχάλη μου θα μπορούσαν να μιλήσουν αυτοί που σε ήξεραν, όμως ουδέποτε ρωτήθηκαν, ουδέποτε προσκλήθηκαν και επιδεικτικά αγνοήθηκαν. Στην άρρωστη εμμονή τους να σε οικειοποιηθούν, για σκοπούς πλέον τόσο προφανείς, εξαφάνισαν την ζωή σου γιατί έτσι "εξαφανίζουν" εμένα και τους γονείς μας και όλα αυτά για να σε τιμήσουν!!! Αν δεν ήταν τόσο αξιοθρήνητη θα ήταν γελοία η προσπάθεια να σβήσουν και όλα τα χρόνια της ζωής σου στην Καλαμάτα εκτός από τα δύο τελευταία.
Δεν αναφέρθηκε ούτε μια λέξη για όλα τα προηγούμενα δημιουργικά χρόνια σου σε τούτη την πόλη. Την ίδρυση πριν 19 χρόνια της  "Θεατρικής Διαδρομής", της οποίας το έμβλημα με τα τρία πρόσωπα  φιλοτέχνησες και σύσσωμη παρευρέθηκε και αυτή απρόσκλητη στην εκδήλωση, με σεμνότητα και ήθος όπως ταιριάζει στην ιστορία της. Δεν αναφέρθηκε λέξη για την μουσική που έγραψες και επιμελήθηκες σε 15 θεατρικά έργα του σχήματός μας, τα τρία πρώτα βραβεία μουσικής που κέρδισες με το ίδιο σχήμα σε τρία πανελλήνια φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου, τις συγκλονιστικές ερμηνείες σου στο "Ενα καπέλο γεμάτο βροχή", στο "Da", στο "Και όμως κάπως έτσι", στην "Κυριακή των παπουτσιών" και σε πολλές άλλες, τις αφιερώσεις σε διάφορους ποιητές που οργανώναμε μαζί και πλημμύριζαν από την μουσική σου, τα τόσο αξιώματα με τα οποία σε τίμησε η θεατρική μας ομάδα και πολλά άλλα.
Πόση έπαρση και ταυτόχρονα πόση μικροψυχία χρειάζεται αλήθεια, να εξαφανίζεις 48 ολόκληρα χρόνια ζωής ενός ανθρώπου που "τιμάς" λες και ο άνθρωπος αυτός μόνο πέθανε και δεν έζησε ποτέ, απλά για να μην ακουστεί καν το όνομα αυτών που θεωρείς αντιπάλους σου.
Σε όλες αυτές τις κοινές μας δραστηριότητες Μιχάλη μου ο ένας εμπνεόταν από τον άλλο, μαζί δημιουργούσαμε με πάθος, ενθουσιασμό, αλλά και με διαφωνίες και συγκρούσεις, πάντα όμως με αγάπη και λατρεία που δυστυχώς αρκετοί δεν άντεχαν και υπέρμετρα εφθόνησαν και ο φθόνος φθίνει τους ανθρώπους και τους καταντάει ελάχιστους και ασήμαντους και έτσι κόπηκε το νήμα…
Ομως Μιχάλη μου όλα τα παραπάνω ήταν η κοινή μας ζωή, πέντε  ολόκληρες δεκαετίες, που ανασαίναμε ο ένας την ανάσα του άλλου. Μέχρι που ήρθαν τα τελευταία δύο χρόνια που εσύ ο ίδιος χαρακτήρισες λίγες μέρες πριν τον άδικο χαμό σου, τα χειρότερα της ζωής σου, που  κατασπάραξαν την ψυχούλα σου και την δική μου.
Οταν ξαναβρήκες το νήμα μου είπες "Αύριο Μαρία μου θα έλθω να σε καμαρώσω". Ηταν 2 του Μάρτη 2010 και η "Θεατρική Διαδρομή" ανέβαζε την "Γηραιά κυρία" όπου ερμήνευα τον ομώνυμο ρόλο. Σε περιμέναμε όλοι με λαχτάρα, κρατώντας στα χέρια μας την άλλη άκρη του νήματος. Ολόκληρη η ομάδα στην οποία μεγαλούργησες είχε ανοίξει την αγκαλιά της και σε περίμενε.
Η επόμενη μέρα ήταν η 3 Μαρτίου 2010… Δεν πρόλαβες… Οπως δεν πρόλαβες και τα άλλα που είχες αναγγείλει στους γονείς μας.
Μετά το φευγιό σου, από τις πρώτες ώρες πριν ακόμη συναντήσεις την μητέρα γη, κάποιοι όρμησαν πάνω στην πληγή μου και με βουλιμία όρνιου κατασπάραξαν ό,τι είχε απομείνει από την ψυχή μου. Και όλα αυτά "επ’ ονόματί σου", αφού αγνόησαν προκλητικότατα τις έντονες παρακλήσεις των γονιών μας και κυρίως της χαροκαμένης μάνας μας να μη χρησιμοποιήσουν το όνομά σου, αφού γνώριζαν και τους ανθρώπους και τα κίνητρά τους από δικές σου μάλιστα αναφορές και προσέθεσαν στο όνομα του σχήματός τους το "Μιχάλης Τούμπουρος", καθ’ ην στιγμή εγώ ήμουν και είμαι πρόεδρος της "Θεατρικής Διαδρομής" από την οποία προήλθαν μετά από διάσπαση με γνωστή την ψυχολογία που επικρατεί σε αυτές τις καταστάσεις.
Ο στόχος και τα κίνητρα παραπάνω από προφανή όπως απέδειξε και η συνέχεια. "Ανθρωποι του πολιτισμού", που δεν μπορούν να αντέξουν ότι το αίμα σου που χύθηκε στην άσφαλτο είναι το ίδιο με αυτό που κυλάει στις δικές μου φλέβες. Δεν αντέχουν ότι δεν ήσουν απλά ο Μιχάλης Τούμπουρος, αλλά του Στεφάνου και της Ελένης, και δεν ήσουν στον κόσμο μόνος, είχες γονείς, είχες αδελφή, ξαδέλφια, ανίψια, που ζουν στην ίδια πόλη που ζούσες και εσύ και δεν βρέθηκε ένας, όχι απαραίτητα "άνθρωπος του πολιτισμού", άλλα ένας απλώς πολιτισμένος άνθρωπος, από όσους σε "τιμούσαν" να μας προσκαλέσει στην εκδήλωση για την μνήμη σου, να μας καλωσορίσει σ’ αυτήν, αφού έτσι κι αλλιώς ήρθαμε απρόσκλητοι ή έστω να αναφέρει ότι είμαστε παρόντες.
Η μοναδική στιγμή που ασχολήθηκαν μαζί μας ήταν όταν μια κυρία από τους διοργανωτές της εκδήλωσης την στιγμή που καθίσαμε στα πλαϊνά καθίσματα της αίθουσας, μας είπε να σηκωθούμε επειδή οι θέσεις αυτές είχαν κρατηθεί για τους συγγενείς του!!! Συγγενείς όμως στα καθίσματα της αίθουσας δεν υπήρχε κανείς άλλος εκτός από εμένα, τα ξαδέλφια σου και τα ανίψια σου που μας ζητήθηκε να σηκωθούμε. Για να πω την αλήθεια ούτε αυτή η συμπεριφορά με ξένισε. Αλλωστε τρία ολόκληρα βασανιστικά χρόνια δεν ακούσαμε Μιχάλη μου οι γονείς μας και εγώ ούτε έναν απλό λόγο συμπαράστασης, δεν δεχθήκαμε ένα τυπικό τηλεφώνημα έστω από έναν από αυτούς που σε "τιμούν" και χρησιμοποιούν το όνομά σου, αποδεικνύοντας πόσο αλάνθαστο είναι το ένστικτο της μάνας, όταν τους παρακαλούσε να μην χρησιμοποιούν το όνομά σου και προκλητικά αγνοήθηκε.
Συμπάθα με αδελφούλη μου που μετά από τόσο καιρό δεν άντεξα και παραβίασα την σιωπή μου. Μη μου παραπονιέσαι που για πρώτη φορά δεν εφήρμοσα τα σοφά λόγια  σου: "Οι λέξεις είναι μια τεράστια και η σιωπή μου λέξεις χιλιάδες"
Ολα αυτά τα χρόνια, η κακία, η μικροψυχία και οι προσβολές αφορούσαν εμάς τους ζωντανούς και επιλέξαμε να απαντάμε με αξιοπρέπεια και σιωπή. Ομως τώρα αισθάνομαι την ανάγκη να υπερασπιστώ εσένα, αφού δεν μπορείς να το κάνεις εσύ.
Γιατί Μιχάλη μου νιώθω ότι δεν προσβληθήκαμε εμείς. Η μνήμη σου τσαλαπατήθηκε με τρόπο προκλητικό, ύπουλο και χυδαίο. Γι’ αυτό ήρθα στο μνήμα σου, να στα πω να ξαλαφρώσω και ας με κοιτάς με παγωμένο βλέμμα μέσα από την φωτογραφία σου, εγώ νιώθω την γλύκα, την αγάπη, τον θυμό, την οργή, τον τρόμο και την απορία που πάντα φανέρωναν τα μάτια σου.
Ας σε "τιμούν" οι άλλοι τυλιγμένοι στα κόκκινα σατέν. Εγώ τιμώ την μνήμη σου μ’ ένα κόκκινο λουλούδι και μια σταγόνα δάκρυ από την ψυχή μου και δεν ζητώ τίποτε άλλο παρά λίγη ανθρωπιά και λίγο σεβασμό, τουλάχιστον αυτών των στιγμών…