Μέσα στον «αστερισμό» της προτελευταίας αγωνιστικής του ελληνικού πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο, η οποία για άλλη μία φορά μας έδειξε ολοφάνερα την κατάντια που έχει φτάσει το ελληνικό ποδόσφαιρο (ή μάλλον, για να το διατυπώσουμε πιο ορθά, την κατάντια που το έχουν φτάσει) και μας διέγειρε άλλη μία φορά την απορία μήπως οφείλουν οι αρμόδιες αρχές να σκεφτούν την ιδέα να μην ξεκινήσουν και το επόμενο πρωτάθλημα, πριν προβούν σε μερικές αλλαγές σε όλους τους τομείς που αφορούν το άθλημα, υπάρχουν και άλλα αθλητικά γεγονότα που μας απασχολούν όλους.
Κι αυτό, γιατί τώρα κρίνεται η συμμετοχή δύο ελληνικών ομάδων στους κορυφαίους 4 ευρωπαϊκούς συλλόγους της σεζόν στο μπάσκετ. Και ασφαλώς, πρόκειται για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Ο πρώτος βρίσκεται με το «ενάμιση πόδι» στο Final-4 του Λονδίνου, μετά τις δύο πρώτες μεγάλες, όσο και πειστικές εμφανίσεις με αντίπαλο την Εφές, ενώ ο δεύτερος έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει, έχων το πλεονέκτημα, απέναντι στην Μπαρτσελόνα.
Γι’ αυτό και οφείλουμε να μιλήσουμε σήμερα για τον εξάκις πρωταθλητή Ευρώπης, καθώς σήμερα παίζονται πολλά γι’ αυτόν. Είναι σήμερα στο Ο.Α.Κ.Α., χωρίς υπερβολές, το ματς της χρονιάς για το «τριφύλλι». Με το 1-1 τίποτα δεν είναι σίγουρο για τους «Πράσινους», παρότι έκαναν το «μπρέικ» στη Βαρκελώνη, «νεκρώνοντας» με το σουτ του μεγάλου Δημήτρη Διαμαντίδη το «Παλάου Μπλαουγκράνα». Όποιος από τους δύο κερδίσει σήμερα, δεν είναι κρυφό ότι αποκτά το ξεκάθαρο πλεονέκτημα να βρεθεί αυτός στην πτήση για το Λονδίνο στις αρχές του Μαΐου. Και αυτό φαίνεται να το έχουν αντιληφθεί άπαντες και στα δύο στρατόπεδα. Οπότε, όπως καταλαβαίνουμε κι εμείς, θα είναι μία μάχη μέχρι τελικής πτώσεως στο Κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων.
Ας μιλήσουμε βέβαια και για το πώς βρεθήκαμε εδώ. Πώς, δηλαδή, φτάσαμε σε αυτό το τόσο σημαντικό παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός ήταν εξαιρετικός και στα δύο πρώτα ματς. Έχω την εντύπωση ότι, βάσει της εικόνας και των δύο πρώτων αγώνων με τους «Μπλαουγκράνα», έπρεπε να παίζει σήμερα μπροστά στο κοινό του με το, πιο σίγουρο ασφαλώς από το 1-1, προβάδισμα του 2-0. Η άμυνά του ήταν σχεδόν αψεγάδιαστη. Συνεχές «κυνηγητό» στον αρχηγό της Μπάρτσα, Χουάν Κάρλος Ναβάρο, περιορισμός, όσο το δυνατόν καλύτερα, στο πολυδιάστατο παιχνίδι της, που περιλαμβάνει αναλόγως πολύ καλές επιθέσεις και επιλογές ψηλά και χαμηλά, στην περιφέρεια και τη ρακέτα δηλαδή, με συνεχείς βοήθειες και αλληλοκαλύψεις και επιβράδυνση του ρυθμού των επιθέσεών της, με αποτέλεσμα να «βραχυκυκλώνει» και να προβαίνει είτε σε επιθέσεις κακές και βεβιασμένες, είτε σε επιλογές τύπου Σάδα, που όμως της βγήκαν στο πρώτο παιχνίδι, προς το τέλος του. Και αυτό, ειδικά απέναντι σε παίκτες που μπορούν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν το ρυθμό του ματς, όπως το έκαναν σε αρκετές στιγμές στο πρώτο παιχνίδι ο Χουέρτας και ο Γιασικεβίτσιους, βρίσκοντας και σουτ από την περιφέρεια και καλές συνεργασίες με τους ψηλούς Τζαγουάϊ και Τόμιτς. Στο δεύτερο παιχνίδι και αυτό περιορίστηκε και αυτοί οι παίκτες έδωσαν λιγότερες λύσεις, εκτός του Χουέρτας, που είναι απορίας άξιο γιατί ο Πασκουάλ τον χρησιμοποίησε μόλις 16(!) λεπτά, έχοντας κάνει σε αυτό το διάστημα περισσότερες ασίστ από καθέναν. Εδώ, βέβαια, δεν καταλαβαίνουμε την έξοδο του φοβερού σουτέρ, όπως απέδειξε περίτρανα στο δεύτερο ματς, Αμπρίνες, τη στιγμή που χρειαζόταν και το μακρινό σκοράρισμα, αλλά και την πολύ μικρή χρησιμοποίηση του Λόρμπεκ, που είναι λογικό, έχοντας παίξει τόσο λίγο, να μην αποδώσει τα μέγιστα. Πάντως στο δεύτερο ημίχρονο του δεύτερου ματς, προκάλεσε κάποιες ζημιές, που θα ήταν μεγαλύτερες ίσως, αν δεν πήγαινε στον πάγκο.
Επιθετικά οι «Πράσινοι» ήταν κατά βάσιν πολύ καλοί. Με επιθέσεις καλά οργανωμένες, «μυαλωμένες», προερχόμενες από καλές συνεργασίες, που έγιναν κατά διαστήματα απολαυστικές, όταν επρόκειτο για τους Διαμαντίδη-Λάσμε, ατομικές ενέργειες που έδωσαν λύσεις όταν η ομαδική δουλειά δεν έφτανε και παιχνίδι που περιελάμβανε και παιχνίδι στη ρακέτα, με Σχορτσιανίτη (που ίσως έπρεπε να παίξει λίγο παραπάνω στο πρώτο ματς) και Λάσμε, ο οποίος ήταν πραγματικός «φόβος» για τους Καταλανούς αμυντικά και επιθετικά (χάρισε την νίκη με την τάπα στον Ναβάρο), αλλά και στην περιφέρεια, με τον Μπράμος, τον Ούκιτς και τον Γκιστ να είναι οι κύριοι εκφραστές. Ειδικά οι δύο Αμερικανοθρεμμένοι (καθώς ο ένας παίζει στην Εθνική Ελλάδος), ήταν εκπληκτικοί. Ο Μπράμος έδωσε μεγάλες ανάσες στην ομάδα, με μεγάλα τρίποντα, ειδικά στο δεύτερο παιχνίδι, όταν και είχε το εντυπωσιακό 5/5. Ο Γκιστ έκανε τα δύο καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς, ίσως και της ζωής τους, με σκορ και από την περιφέρεια, με κρίσιμα για τη ροή του ματς τρίποντα, αλλά και ατομικές ενέργειες-διεισδύσεις, που έδωσαν σημαντικούς πόντους για τον Παναθηναϊκό, όταν η άμυνα της Μπαρτσελόνα δεν επέτρεπε πολλές επιθέσεις ελεύθερες, προερχόμενες από το σύστημα. Ο Τσαρτσαρής έγινε ξανά, μετά το αρχικό ντεφορμάρισμα στην αρχή της χρονιάς, ο γνωστός ακούραστος και απαράλλαχτος παίκτης που γνωρίζαμε από παλιά, με ενέργειες εξίσου σημαντικές στη ρακέτα και την περιφέρεια. Και φτάνουμε σε Ούκιτς και Διαμαντίδη. Ο Κροάτης έκανε αυτό για το οποίο τον γνωρίζουμε ως πολύ καλό παίκτη και που έπρεπε να αναλάβει εξαρχής: Οργάνωσε εξαιρετικά το παιχνίδι του Παναθηναϊκού, με σύνεση, υπομονή, καθαρό μυαλό, κάνοντας ασίστ και γενικότερο παιχνίδι που προσέφεραν την ηρεμία και αρκετούς εύκολους πόντους στην ομάδα του. Περιόρισε αρκετά τις προσωπικές του διεισδύσεις, για χάρη όμως αυτού του παιχνιδιού που έπαιξαν οι «Πράσινοι». Ο 3D τώρα. Τι να πούμε γι’ αυτόν; Φαίνεται πως μας επιφυλάσσει ακόμη μεγάλες στιγμές, όπως αυτήν στο τέλος του δεύτερου ματς, όταν χόρεψε τον Τζαγουάϊ και έβαλε το τρίποντο για το προβάδισμα και το πρώτο βήμα πρόκρισης. Επιθετικά οργάνωσε μαεστρικά το παιχνίδι, και μας απέδειξε για άλλη μία φορά το λόγο που τα τελευταία χρόνια αναδεικνύεται συνεχώς ο καλύτερος αμυντικός της Ευρώπης. Μόνο παράπονο είναι οι προσωπικές ενέργειες που δεν πήρε, τόσο στο τέλος του πρώτου ματς, όταν και επιβαλλόταν ΜΟΝΟ αυτός να τις πάρει, και όχι ο Γκιστ που, όσο καλός και να ήταν, δεν είναι τέτοιου βεληνεκούς παίκτης, όσο και στα 34 πρώτα λεπτά του δεύτερου ματς, όταν και έστειλε το προειδοποιητικό μήνυμα με τρίποντο που είχε δώσει προσωρινό προβάδισμα με 68-70. Ξανθόπουλος και Μπανκς πρέπει να δείξουν ότι μπορούν να δώσουν εναλλακτικές λύσεις στην περιφέρεια. Δε θα αντέξουν σε τέτοιους ρυθμούς Διαμαντίδης και Ούκιτς με συνεχή 35λεπτα, και έτσι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να αποδιοργανωθεί ο ΠΑΟ επιθετικά. Από αυτό έχασε η ομάδα το πρώτο ματς και κόντεψε να χάσει και το δεύτερο. Από λάθη στην επίθεση. Κάποιες κακές και βιαστικές επιλογές, δισταγμός σε κρίσιμα σημεία και επιθέσεις που πήγαν σε παίκτες, όπως ο Γκιστ στο τέλος του πρώτου ματς, κόστισαν το 2-0 που έπρεπε να έχει πάρει ο Παναθηναϊκός. Δεν μπορείς να κερδίσεις, όταν από το 34’ έχεις πάνω από πέντε συνεχείς χαμένες επιθέσεις και στα δύο πρώτα ματς. Κι όμως, τα κατάφερε και πήρε το δεύτερο ο Παναθηναϊκός, χάρη στη μεγάλη πανοπλία του, που λέγεται άμυνα.
Αυτά είναι και τα λίγα λάθη που πρέπει να προσέξουν οι «Πράσινοι» ενόψει του καθοριστικού ματς του βραδιού αυτού. Διαφορετικά, με προσήλωση στο πλάνο αυτό που τον ανέδειξε, ηρεμία (γιατί το άγχος πρέπει να πάει με την Μπαρτσελόνα, που είναι ακόμη το φαβορί) και στήριξη από το καταπράσινο «ηφαίστειο» του Ο.Α.Κ.Α., η επιτυχία είναι πολύ κοντά. Ας ευχηθούμε την αποψινή νίκη, που θα τον στείλει ένα βήμα από το Λονδίνο και θα τον κάνει να πραγματοποιήσει μία από τις μεγαλύτερες, αν όχι τη μεγαλύτερη, υπέρβαση της ιστορίας του.
Ραφαήλ Αλαγάς
Κατηγορία Επιστολες
