Αναλαμβάνουμε την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης εν μέσω μιας βαθειάς και επικίνδυνης κρίσης, όχι μόνο οικονομικής και κοινωνικής αλλά και κρίσης θεσμών του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Η έκβασή της παραμένει ακόμη αβέβαιη. Περάσαμε ωστόσο τα πιο δύσκολα και αποφύγαμε τα χειρότερα. Για να την αντιμετωπίσουμε θα απαιτηθούν σοβαροί χειρισμοί, διπλωματική ευελιξία και στέρεα θεσμικά βήματα.
Η Ευρώπη στο παρελθόν χρειάστηκε να λάβει σκληρά μαθήματα και επώδυνα μέτρα. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν δείχνει ωστόσο έτοιμο να αντιμετωπίσει νέες καταιγίδες.
Οι αντιγνωμίες που αναπτύσσονται -κατά καιρούς- μεταξύ των Ευρωπαίων δεν είναι μόνο απόρροια της οικονομικής κρίσης. Είναι απόρροια και μιας πολιτικής κρίσης εμπιστοσύνης στο κοινό ευρωπαϊκό όραμα και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Οι διαρκώς μεταβαλλόμενοι δημοσιονομικοί στόχοι μετατρέπονται σε οικονομικά και κοινωνικά «εκρηκτικά».
Η «αγιοποίηση» κάθε είδους δημοσιονομικής πειθαρχίας οδηγεί στην περιθωριοποίηση των οικονομικώς ασθενέστερων χωρών του Νότου.
Η Ευρώπη βιώνει τον ερχομό της πρώτης γενιάς που καλείται να ζήσει σε χαμηλότερα βιοτικά επίπεδα από αυτά των γονέων της. (!)
Η Ευρώπη χρειάζεται -τάχιστα- ικανή και φιλελεύθερη Ηγεσία και όχι πολιτικο-οικονομική διαχείριση από «νεοφιλελεύθερους γιάπηδες».
Η Ευρώπη πρέπει, πρώτα απ' όλα να σπάσει τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, της ανεργίας, και της λιτότητας στον οποίο βρίσκεται.
Oι πολιτικές λιτότητας δεν θέτουν τις βάσεις για μια καλύτερη, πιο ευημερούσα Ευρώπη, αλλά τη σέρνουν σε μια μοιραία δίνη, με αποτέλεσμα τα «εθνικά» πολιτικά συστήματα είτε να εξασθενούν ταχύτατα , είτε να ...καταρρέουν σαν "τραπουλόχαρτα".
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να υπερασπιστούν τα οφέλη της ενοποίησης, να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της Ευρωζώνης και να αναθεωρήσουν τον οδικό τους χάρτη στην κατεύθυνση μιας πιο κοινωνικής και δίκαιης Ευρώπης.
Δεν πρέπει ωστόσο να επιτραπεί σε κανέναν να «δηλητηριάσει» την ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δεν πρέπει να επιτραπεί σε λαϊκιστικές και εθνικιστικές φωνές να κυριαρχήσουν στην ευρωπαϊκή συζήτηση.
Η άνοδος των άκρων πρέπει να αντιμετωπιστεί σε Εθνικό και Ευρωπαϊκό επίπεδο. Τώρα, πριν είναι πολύ αργά.
Πρέπει άμεσα να βρεθούν λύσεις και στρατηγικές για τα μεγάλα θέματα της ευρωπαϊκής οικονομίας όπως η ανεργία, η επιχειρηματικότητα, η ρευστότητα και η ανταγωνιστικότητα.
Η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερη αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη. Αυτές είναι οι βάσεις για τη μελλοντική ευημερία των πολιτών της.
Η Ευρώπη χρειάζεται μια τραπεζική ένωση που να περιλαμβάνει μηχανισμούς επίλυσης κρίσεων (πχ. έκδοση ευρωομολόγων) και πανευρωπαϊκή ασφάλεια των καταθέσεων.
Απαιτείται αυξημένη αντιπροσωπευτικότητα, διαφάνεια, λογοδοσία στη λήψη αποφάσεων, καθώς και αποτελεσματικότερες πολιτικές.
Η ανάπτυξη και η απασχόληση, η εμβάθυνση της Eυρωζώνης, η συνολική διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος αλλά και η θωράκιση της εξωτερικής και εσωτερικής ασφάλειας της Ένωσης, είναι οι βασικοί στόχοι της Ελληνικής προεδρίας.
Η Ελληνική προεδρία θα προσπαθήσει να αναδείξει αυτά που μας ενώνουν και μας θέτουν σε πορεία ανάπτυξης και ανάτασης. Είναι η δική μας ώρα των πράξεων.
Το έτος που διανύουμε σηματοδοτεί την εκατονταετηρίδα από το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι σήμερα, η Ευρώπη έχει αντέξει τα χειρότερα αλλά και έχει διανύσει το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας της.
Οι επικείμενες ευρωεκλογές προσφέρουν μία άριστη δυνατότητα στους Ευρωπαίους πολίτες να εκφράσουν τη γνώμη τους και τις ανησυχίες τους, τις προτάσεις και τις λύσεις για μία νέα Ευρώπη.
Η Ανεργία θα αποτελέσει τον κορυφαίο παράγοντα διαμόρφωσης αποτελεσμάτων και συσχετισμών στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο. (...)
Η συζήτηση μέσα στην Ευρώπη για την Ευρώπη, τώρα μόλις αρχίζει και δεν θα είναι εύκολη.
Η πολιτική πρέπει να επιστρέψει.
Απαιτείται να μπουν -επιτέλους- κανόνες στα «καζίνο» των αγορών με σκοπό να μην υποκαθίσταται η πολιτική και να μην καθυποτάσσονται οι πολιτικοί.
Η Ευρώπη δε χρειάζεται άλλους λογιστές και «νεοφιλελεύθερους» τεχνοκράτες.
Η Ευρώπη πρέπει να αναζητήσει τάχιστα το ραντεβού της με τους πολιτικούς Ηγέτες !
«Άραγε για πόσον καιρό ακόµη η Ιστορία θα προχωρεί με τη μάσκα στο πρόσωπο;» είχε αναρωτηθεί ο Ζακ Ντελορ μερικά χρόνια πριν.
Πόσο δίκιο είχε τελικά.
