Πριν από χρόνια, είχε τονίσει ένας άνθρωπος που άλλαξε τον ρου της ιστορίας, πως αν οι Ελληνες ήταν ενωμένοι, θα κυβερνούσαν τον κόσμο. Είχε μεγάλο δίκιο ο Τσόρτσιλ. Και δε χρειάζεται να το φιλοσοφήσει κανείς, ούτε και να καταπιεί καμιά βιβλιοθήκη, για να το συμπεράνει. Είμαστε ένας λαός, με πολλές αρετές κι άλλες τόσες κατάρες. Τα προσόντα και τα χαρίσματα που μας προσδίδει το μεσογειακό ταμπεραμέντο, εύκολα μετατρέπονται σε αδύναμα σημεία και αχίλλειο πτέρνα. Μόνο που κι εδώ, δεν ακολουθούμε την πεπατημένη. Σε αντίθεση με άλλα έθνη, μας φέρνουν πολύ κοντά οι συμφορές, ενώ μας απομακρύνουν οι επιτυχίες.
Στους πολέμους, πάντοτε ήμασταν ενωμένοι και όταν αυτοί τελείωναν, φτιάχναμε άλλους, δικούς μας. Ή μάλλον πιο σωστά, φέρναμε πάλι στο προσκήνιο εκείνον που δε τελείωσε ποτέ, απλά περνούσε διακριτικά στην άκρη, κάθε φορά που βρίσκαμε κάποιον άλλον για να ασχοληθούμε. Τον πόλεμο, με το μεγαλύτερο και χειρότερο εχθρό, που δε καταφέραμε ποτέ να νικήσουμε. Τον κακό μας εαυτό. Εκείνον που έχει για βασικό συστατικό το μίσος, το φθόνο και τη μιζέρια. Αυτόν που προκαλεί διχόνοια, έχθρες και σπαραγμό. Τον ίδιο που διέλυσε την Ελλάδα τόσες φορές στο παρελθόν, ξανά και ξανά. Κάποτε τη χώριζε σε κομμάτια, ύστερα το κομμάτι που έμεινε το χώριζε σε κόμματα και όταν έμειναν μόνο τα κόμματα, τη χώρισε σε καφενεία.
Δίναμε μάχες απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και ύστερα δολοφονούσαμε τον Καποδίστρια και βάζαμε τον Κολοκοτρώνη φυλακή. Απαρνηθήκαμε σθεναρά το φασισμό του ναζιστικού Αξονα και όταν νικήσαμε και ήλθε η ώρα η ελεύθερη Ευρώπη να μοιράσει τα εδάφη στους νικητές, εμείς πήραμε πάλι τα βουνά για να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Κι όταν πέρασε κι αυτό, στέλναμε ο ένας τον άλλον στην εξορία. Κι όταν τέλειωσε και η εξορία, διχαστήκαμε και απομακρυνθήκαμε, κλεισμένοι μοναχικά και καταθλιπτικά στον εαυτό μας, δημιουργώντας αναχώματα, απέναντι σε ό,τι μας ξένιζε. Προχθές, γιορτάσαμε μια ακόμη εθνική επέτειο. Διοργανώσαμε παρελάσεις, κάναμε εκδηλώσεις, νιώσαμε υπερήφανοι, χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει στο ελάχιστο το συμβολισμό της μέρας. Συγκεντρωθήκαμε σε πλατείες και περπατήσαμε σε δρόμους, για να βγάλουμε την υποχρέωση. "Τιμήσαμε" την εθνική ομοψυχία, με φιλοεμφυλιακούς χαρακτηρισμούς και παρελάσεις υπό τον ήχο των εμβατηρίων του ΕΑΜ, που κομματικοποιούσαν και στένευαν τον ορίζοντα ενός εθνικού θριάμβου.
Πανηγυρίσαμε γιατί νικήσαμε ακόμη έναν εχθρό, αλλά το μεγάλο μας εχθρό δεν τον νικήσαμε ποτέ και ίσως και να μη τα καταφέρουμε. Είναι φαίνεται δύσκολο, να διαχωρίσουμε το εθνικό συμφέρον, από τις προσωπικές αντιπαλότητες, να παραδεχτούμε τα λάθη μας, να αναγνωρίσουμε την ιστορική αλήθεια, να ξεχωρίσουμε τη ξένη βοήθεια από την άνευ όρων παρεμβατικότητα.
Μια φράση που διάβασα πρόσφατα πάνω σε ένα τοίχο, έγραφε πως "η χώρα αυτή σκοτώθηκε, ένα πρωί στο Γράμμο". Θα διαφωνήσω. Ούτε σκοτώθηκε, ούτε και τη σκότωσαν. Η χώρα αυτή δε πέθανε ακόμη. Εχει απωθήσει εδώ και χρόνια άπειρες επιθέσεις κι έχει κάνει άλλες τόσες απόπειρες αυτοκτονίας. Διαθέτει έναν μοναδικό τρόπο να σώζεται έστω και στο χείλος του γκρεμού. Εκεί που κρέμεται τόσα χρόνια, αλλά για κάποιο λόγο δεν έπεσε ποτέ. Αυτή η χώρα, που έμαθε να γεννά θεούς και δαίμονες.
*Ο Ηλίας Δ. Γεωργουλάκος είναι φοιτητής Νομικής ΔΠΘ
