Πάμε λοιπόν με... κυκλώνα, που παρά τις καταστροφές φαίνεται πως από τη Μεσσηνία πέρασε ξέσκουρα σε σύγκριση με τα όσα συνέβησαν σε άλλες περιοχές. Και σχετικά γρήγορα, καθώς ένα από τα ζητήματα που καθόρισαν και το μέγεθος των ζημιών ήταν η χρονική διάρκεια του φαινομένου. Η αναφορά σε αυτό δεν έχει την έννοια απολογισμών και καταλογισμών, αλλά της προειδοποίησης ότι όχι μόνο δεν πρέπει να αψηφά κάποιος τον κίνδυνο αλλά θα πρέπει Πολιτεία, συντεταγμένοι θεσμοί και πολίτες να παίρνουν τα μέτρα τους και να οργανώσουν πολύ καλύτερα την “άμυνα” απέναντι στα φυσικά φαινόμενα. Δεν θα ασχοληθώ με τους αφελείς και φανατικούς της κοινωνικής δικτύωσης και τον τρόπο που αντιμετώπισαν την ενημέρωση ακόμη και από τους μετεωρολόγους. Επισήμως όμως ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά, τα οποία οπωσδήποτε προκαλούν κατάπληξη για την ελαφρότητα με την οποία τοποθετούνται ορισμένοι, ακόμη και θεσμικοί παράγοντες. Για τον κίνδυνο ή την ανάγκη των μέτρων που πρέπει να ληφθούν. Αλλά και για τον τρόπο που αντέδρασαν στις προειδοποιήσεις ουκ ολίγοι από τους πολίτες. Δυστυχώς και παρά τις αλλεπάλληλες καταστροφές δεν έχει συνειδητοποιηθεί το γεγονός ότι δεν μπορείς να αψηφάς τη φύση, αλλά θα πρέπει να την φοβάσαι. Και το “φοβάσαι” εν προκειμένω έχει την έννοια της λήψης εκείνων των μέτρων που είναι αναγκαία υπολογίζοντας τη χειρότερη εκδοχή. Ναι, τα σχολεία θα κλείσουν όταν η πρόγνωση αναφέρει αέρα πολλών μποφόρ και ακόμη περισσότερων δυνατών ριπών, με κινδύνους τραυματισμών. Και όταν δεν επιβεβαιωθεί η πρόγνωση δεν σημαίνει πως ήταν λάθος και το μέτρο, ούτε μπορεί κανένας να κάνει κουτοπόνηρα πολιτικά παιχνίδια με αυτό. Οι ίδιοι που δεν διστάζουν να κάνουν αυτό, θα σήκωναν τον τόπο αν δεν είχαν κλείσει τα σχολεία και επιβεβαιωνόταν η πρόγνωση.

Εφυγε ο κυκλώνας, άφησε πίσω του την προειδοποίηση αλλά πολύ φοβάμαι πως θα ξεχαστεί μέχρι να εμφανιστεί η επόμενη απειλή. Τώρα είναι η ώρα της... παρέλασης υποψηφίων, καθώς η μπίλια γυρίζει και κατά πώς φαίνεται δεν πρόκειται σύντομα να καθίσει για να οριστικοποιηθεί το τοπίο. Μπορεί κάποιοι να το έχουν “δεμένο” πως κατεβαίνουν, γενικώς όμως το πράγμα είναι πολύ “χύμα” και ο πολιτικός χρόνος τρέχει. Ονόματα πάνε και έρχονται, η κομματική δυστοκία είναι προφανής και η προσωπική πολλών εκ των ενδιαφερομένων ακόμη περισσότερο. Το “αν και το εφόσον” χαρακτηρίζει τις προθέσεις προσώπων, των οποίων τα ονόματα διακινούνται. Και το χαρακτηριστικό της ιστορίας είναι πως όχι μόνο δεν διαψεύδονται κάποιες πληροφορίες αλλά αντιθέτως όλο και περισσότεροι θεωρούν ότι θα μπορούσαν να έχουν ακόμη και... χρίσμα. Ενώ στο παρασκήνιο –και υπαινικτικά στο προσκήνιο– διακινούνται τα πλέον απίθανα πολιτικά σενάρια για περίεργες συγκλίσεις, όπως φαίνεται και από τα σχετικά ρεπορτάζ. Από την άλλη πλευρά, συμβαίνουν πράγματα θα έλεγα πρωτοφανή για τα τοπικά δεδομένα. Το οποία προκαλούν και τα απαξιωτικά σχόλια των πολιτών που αδυνατούν να κατανοήσουν τα “περί διαγραμμάτων” της πολιτικής και τα καμώματα θεσμικών παραγόντων. Το “αγκαλιές χθες, γρονθοκοπήματα σήμερα” σε δήμους και Περιφέρεια, με διαφορετικό τρόπο και ένταση κάθε φορά, δεν περιποιεί τιμή για την αυτοδιοίκηση και εντείνει την απαξία. Τυπικά σε τέτοια ζητήματα ισχύει η γνωστή έκφραση “όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια” και ας τα ξεμπλέξει μόνος του. Ουσιαστικά όμως πρόκειται για υποθέσεις της δημόσιας σφαίρας και ως εκ τούτου κρίνονται από το αποτέλεσμα που παράγουν. Χωρίς να ψάχνει ο τρίτος ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο, γιατί απλώς δεν τον ενδιαφέρει τι γίνεται “εν κρυπτώ και παραβύστω” πριν ξεκινήσει το δημόσιο πολιτικό ξεκατίνιασμα.

Θα ήταν χρήσιμο και για τους θεσμούς και για τα πρόσωπα και για την κοινωνία να ξεκαθαρίσει το ταχύτερο το τοπίο γύρω από τα αυτοδιοικητικά πράγματα και να σταματήσουν κωμωδίες σαν αυτές που “απολαύσαμε” με κάτι... τυχαίες συναντήσεις, τις οποίες κατά πώς φαίνεται είχαν κληθεί άπαντες να απαθανατίσουν. Τέτοιες καταστάσεις μόνο θυμηδία προκαλούν στους πολίτες παρά την ευφορία των “οπαδών” που σπεύδουν για την... ευλογία του εκάστοτε “πολιτικού ποιμενάρχη”. Ο οποίος κανονίζει κάθε φορά ποιος θα έχει την... ευχή του και τις ψήφους των “στρατευμένων” στις πολιτικές εντολές του. Στενάχωρα πράγματα, αλλά δυστυχώς ο παλαιοκομμματισμός των ελληνικών ταινιών ζει και βασιλεύει, παραπέμποντας σε άλλες εποχές. Κάτι που δεν κρύβεται πίσω από τον επικοινωνιακό κουρνιαχτό και τους εικονικούς “πολιτικούς σεισμούς”. Πρόκειται για την πλέον ακραία και εκχυδαϊσμένη μορφή κομματικής παρέμβασης στην αυτοδιοίκηση, με συγκλίνουσες πολιτικές στοχεύσεις για το μέλλον κατά πώς γράφουν τα ρεπορτάζ και πάει το μυαλό του καθενός. Τα κόμματα πάντα είχαν ανάμειξη στα όσα αφορούν στην αυτοδιοίκηση και πάντα θα έχουν. Δεν είναι άλλωστε μόνο ελληνικό φαινόμενο, αρκεί να παρακολουθήσει κάποιος τα ρεπορτάζ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και την άμεση διασύνδεσή τους με το πολιτικό σύστημα και τις εξελίξεις. Αλλά οι μοιρασιές εντός των κομμάτων σε προσωπικά δοβλέτια είναι εγχώριο φρούτο που ευδοκιμεί στο έδαφος των παλαιοκομματικών πρακτικών. Οπότε δεν μένει παρά να δούμε... τι άλλο θα δούμε σε αυτό τον τόπο ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών. Οσο “σέρνεται” αυτή η ιστορία, τόσο περισσότερο φθείρεται ο θεσμός και το κύρος του στα μάτια των πολιτών. Ικανοποιημένοι μπορεί να είναι μόνο οι φανατικοί που περιμένουν να πάρει κεφάλι ο δικός τους και εκείνοι που βλέπουν τις εκλογές σαν μια... διασκεδαστική ιστορία στον πολιτικό ζόφο των καιρών.

Μετά από αυτή τη διαδρομή στα όσα συμβαίνουν, επιστροφή στην... αρχή. Αυτός που θα επιλεγεί ή διεκδικεί να εκλεγεί σε δήμους και Περιφέρεια δεν πρέπει να θεωρεί πως αυτό είναι άλμα κοινωνικής καταξίωσης. Πέρα από κάθε αμφιβολία με το μέγεθος των σημερινών μονάδων αυτοδιοίκησης, επιφορτίζει με τεράστιες ευθύνες εκείνους που διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουν ή να μην τους νοιάζει, όμως ενδιαφέρει πρωτίστως τους πολίτες γιατί τις δικές τους υποθέσεις θα διαχειριστούν. Οχι απλώς πολιτικά όπως ο βουλευτής, αλλά πρακτικά και στην καθημερινότητα. Ο βουλευτής θα κάνει περιοδεία και καμιά... επερώτηση, ο δήμαρχος όμως θα πρέπει να αντιμετωπίσει σε πολύ μικρό χρόνο το πρόβλημα για παράδειγμα μιας πλημμύρας. Και την οργή του κόσμου, γιατί αυτός είναι εκείνος που θα πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Για να γίνει κατορθωτό αυτό είναι προφανές ότι ο επίδοξος δήμαρχος θα πρέπει να έχει σχέδιο για όλα τα ζητήματα που αφορούν στο δήμο, ικανότητα διοίκησης και συνεργάτες ικανούς να διαχειριστούν τις δημόσιες υποθέσεις. Οχι ως υπόθεση εργασίας επί χάρτου αλλά στην καθημερινή πρακτική. Το “όνομα”, ο “αγαπητός”, ο “μουράτος” και “επικοινωνιακός” υποψήφιος δήμαρχος μπορεί να πάρει ψήφους, αλλά τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με τις ψήφους της κάλπης. Αλλά με επίγνωση των δυσκολιών και προβλημάτων, προσωπική ικανότητα διεύθυνσης, με την ικανότητα διαχείρισης και αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού, με πρόγραμμα και σχέδιο για την οργάνωση της δημόσιας παρέμβασης. Τώρα θα μου πείτε ότι... ζητάω πολλά. Και όμως καταγράφω τα απολύτως αναγκαία για την αποτελεσματική λειτουργία μιας αυτοδιοικητικής μονάδας στα σημερινά της μεγέθη. Με αυτά ως προϋπόθεση μπορούμε να ανοίξουμε και τη συζήτηση για τον δημόσιο χώρο και την αντίληψη του κάθε αυτοδιοικητικού παράγοντα σε σχέση με αυτό. Οσο νωρίτερα αποσαφηνιστεί το τοπίο, τόσο περισσότερα μπορούμε να ζητάμε να μάθουμε από κάθε υποψήφιο. “Στην τούρλα του Σαββάτου” όλοι θα βλέπουν δυστυχώς την κάλπη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τις επιλογές...