Και δεν είχα σκοπό να ξαναγράψω τουλάχιστον αυτή την περίοδο, αλλά με... έβαλε στον πειρασμό ο περιφερειάρχης Παν. Νίκας με τις ακατανόητες, ασύντακτες νοηματικά και τελικά ανεύθυνες δηλώσεις του.
Σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού ο κ. Νίκας δήλωσε: «Νομίζω ότι χρειαζόμαστε έναν δρόμο κλειστό. Κλειστό δρόμο, δεν χρειάζεται να πουλάμε καρπούζια, ντομάτες και πεπόνια στους δρόμους και να σκοτώνεται ο κόσμος». Και αμέσως το άρπαξαν οι... ρήτορες των καφενείων βγάζοντας λόγους για... γουρνοπούλες και άλλα επικινδύνως φαιδρά. Ανεξάρτητα με τη γνώμη που έχει ο καθένας για τη μια ή την άλλη χάραξη, οφείλει να στέκεται έντιμα και καθαρά απέναντι στη διαφορετική. Ο προτεινόμενος δρόμος είναι “αστικού τύπου” και δεν υπάρχει πρόσβαση σε αυτόν πέρα από τα σημεία των κόμβων. Και ως εκ τούτου οι ιστορίες με γουρνοπούλες και καρπούζια αποτελούν την επιτομή του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας.
Και επειδή η λαθροχειρία έχει όρια, θα πρέπει να υπενθυμίσω την θέση που είχε το δεξί χέρι του κ. Νίκα στη Μεσσηνία, ο Στάθης Αναστασόπουλος, όταν υποστήριζε ως δήμαρχος Μεσσήνης την παραλιακή χάραξη το 2013 με τροποποίηση της αρχικής μελέτης έτσι ώστε να μην προσφύγει στο Συμβούλιο Επικρατείας ο Δήμος Μεσσήνης. Τα χαρακτηριστικά του παραλιακού δρόμου είχε παρουσιάσει ο μελετητής του έργου και όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ της “Ελευθερίας” (11/10/2013): «Ναι στο νέο δρόμο Καλαμάτα - Ριζόμυλος είπε το Δημοτικό Συμβούλιο Μεσσήνης, κατά πλειοψηφία, προχθές αργά το βράδυ και αποφάσισε να μην προσφύγει κατά της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Η πλειοψηφία του Δ.Σ. αποδέχθηκε τη θέση του δημάρχου πως με την τροποποίηση της μελέτης ικανοποιήθηκε το 95% των αιτημάτων της περιοχής και ότι ο δρόμος θα φέρει την ανάπτυξη». Και πιο κάτω: «Ο μελετητής Γιώργος Αντωνίου ενημέρωσε ότι με τις αλλαγές που έγιναν: Ολοι οι κόμβοι γίνονται ισόπεδοι κυκλικοί, ακόμα και η κάτω διάβαση Βελίκας. Η διατομή του γίνεται αστικού τύπου με κεντρική νησίδα και απαλλοτρίωση που να επιτρέπει παράδρομο ή πεζοδρόμιο ή ποδηλατόδρομο, ανάλογα με τον πολεοδομικό σχεδιασμό. Προβλέπει φωτισμό σε όλους τους κόμβους και δίκτυο φωτισμού σε όλο το δρόμο. Ενιαία ταχύτητα κυκλοφορίας 70 χιλιόμετρα και 50 χλμ. στους κόμβους. Σύνδεση με τον αυτοκινητόδρομο με δρόμο μήκους 3 χλμ. από το νέο κόμβο στην ευθεία Ασπροχώματος - Μεσσήνης. Και παράδρομο από τη νότια πλευρά από την Μπούκα έως τη Βελίκα». Τότε λοιπόν κατά πλειοψηφία το Δημοτικό Συμβούλιο Μεσσήνης με τη θερμή υποστήριξη της λύσης από τον κ. Αναστασόπουλο υποστήριξε την κατασκευή δρόμου αστικού τύπου και όχι κλειστού αυτοκινητόδρομου.
Να έρθουμε λοιπόν στα σημερινά δεδομένα και στις σχετικά πρόσφατες δηλώσεις που ακολούθησαν την εξαγγελία, πάλι από το ρεπορτάζ της “Ελευθερίας” (8/5/2019): «Σύμφωνα με τον γ.γ. Υποδομών Γ. Δέδε, στο τμήμα Καλαμάτα - Ριζόμυλος, πρόκειται για την ανακατασκευή του υφιστάμενου δρόμου, που θα είναι αστική αρτηρία. Δηλαδή, τετράιχνος δρόμος με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, με διαχωριστικό, με παράπλευρο δίκτυο, αλλά με ανοιχτούς κυκλικούς κόμβους». Πιο απλά δεν γίνεται για να αντιληφθεί ο καθένας ότι ο δρόμος τον οποίο υποστήριζε τότε ο σημερινός αντιπεριφερειάρχης Στάθης Αναστασόπουλος είχε τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά με αυτόν που προτείνεται τώρα σε διαφορετική χάραξη. Και θα έφερνε την ανάπτυξη και προφανώς θα ήταν ασφαλής και με επιθυμητές ταχύτητες μετακίνησης. Χωρίς να πουλάνε... γουρνοπούλες και καρπούζια αφού δεν θα υπήρχε πρόσβαση των ιδιοκτησιών στο δρόμο. Και φυσικά τότε ο κ. Νίκας ως δήμαρχος Καλαμάτας δεν είχε ξεσπαθώσει εναντίον του δρόμου με χαρακτηριστικά αστικού τύπου. Αξίζει να τονιστεί και μια άλλη πλευρά που “παίζει” στην ιστορία και σχετίζεται με τα προηγούμενα. Στην λύση του 2013 η ανώτερη ταχύτητα που προβλεπόταν ήταν 70 χιλιόμετρα την ώρα. Αυτή είναι και η πρόβλεψη της λύσης που προτείνεται τώρα. Η οποία θα πρέπει να σημειωθεί πως στην περιοχή της Βελίκας (που είναι και η επιχειρηματικά επίμαχη λόγω της γειτνίασης με την ιδιοκτησία Κωνσταντακόπουλου) είναι ίδια με εκείνη της παραλιακής χάραξης. Αν μεταθέσουμε το πρόβλημα στη χάραξη και όχι στα γεωμετρικά χαρακτηριστικά, στη γεωμετρία εξ όσων γνωρίζω, σε ένα ορθογώνιο τρίγωνο η υποτείνουσα είναι μικρότερη από το άθροισμα των κάθετων πλευρών. Η απόσταση από το αεροδρόμιο και τον αυτοκινητόδρομο μέχρι το Ριζόμυλο με την προτεινόμενη χάραξη είναι η υποτείνουσα, ενώ με την παραλιακή χάραξη ο οδηγός θα πρέπει να μετακινηθεί κατά μήκος των πλευρών του.
Εγραψα για απόσταση από το αεροδρόμιο και τον αυτοκινητόδρομο. Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ότι η είσοδος στη Μεσσηνία γίνεται ακριβώς μέσα από αυτά τα σημεία και στο υπό διαπραγμάτευση θέμα, οι κόμβοι των δύο εισόδων απέχουν μόλις 50 μέτρα. Η Καλαμάτα είναι πρωτεύουσα, αλλά η οποιαδήποτε λύση που έχει αναφορά στη Μεσσηνία είναι αδιανόητο να ξεκινά από αυτή. Ο δήμος της πρωτεύουσας οφείλει να προσαρμόσει τις υποδομές του και όχι να προσαρμοστούν οι υποδομές του νομού στα συμφέροντα της πόλης. Στη μακρά περίοδο δημαρχοντίας του κ. Νίκα δεν δημιουργήθηκαν οι αναγκαίες υποδομές στη Δυτική Παραλία για την οποία “κόβεται”. Ούτε οι προϋποθέσεις σύνδεσης με τις εισόδους του νομού, παρότι υπάρχει η βάση με ένα (ασφαλώς ανεπαρκές) οδικό δίκτυο. Και αυτή την ευθύνη του προσπαθεί να την “φορτώσει” στη χάραξη του δρόμου, αφού η παραλιακή θα του δημιουργούσε και βασικές οδικές υποδομές πρόσβασης από και προς τις εισόδους του νομού. Και αν κατάλαβα καλά από τις νεφελώδεις δηλώσεις του σημερινού δημάρχου Θαν. Βασιλόπουλου, προσαρμόζοντας ο καθένας τη λογική του στην σημερινή πραγματικότητα, ζητεί “αυτοκινητόδρομο” για τη σύνδεση με την Καλαμάτα. Στην ουσία δηλαδή ζητεί αυτό που προανέφερα: Τη σύνδεση της Δυτικής Παραλίας με τον αυτοκινητόδρομο. Γιατί αυτοκινητόδρομος σύνδεσης με την Καλαμάτας ασφαλώς υπάρχει, στοίχισε τεράστια ποσά και χρησιμοποιείται από ελάχιστους καθώς στην εντός νομού κυκλοφορία εξυπηρετεί ελάχιστους για λόγους καθαρά χωροταξικούς που έχουν να κάνουν με την κατανομή κατοικίας, εμπορίου και υπηρεσιών.
Με τις δηλώσεις –εν πολλοίς ακατάληπτες για φιλόλογο και δεκαετίες δημόσιο παράγοντα– ο κ. Νίκας συνεχίζει να λειτουργεί ως δήμαρχος Καλαμάτας και όχι ως περιφερειάρχης. Επιδιώκοντας μια λύση που έχουν ήδη απορρίψει προ ετών οι σημερινοί του συνεργάτες. Η οποία όμως αν μπορούσε να υλοποιηθεί θα μετέβαλλε την παραλιακή ζώνη στο μυχό του Μεσσηνιακού Κόλπου σε προάστιο της Καλαμάτας με τη δική του σφραγίδα. Και ενώ όλοι με τον άλφα ή βήτα τρόπο παίρνουν θέση, το αξιοπερίεργο είναι η σιωπή του Δήμου Μεσσήνης. Είναι προφανέστατο ότι η κάθε λύση (αλλά και η μη λύση) ενδιαφέρει διαφορετικά στρώματα κατοίκων και ιδιοκτητών της πόλης. Ακόμη και η “περιφερειακή” λύση στα όρια του σχεδίου πόλης προς νότο, ανατρέπει λειτουργίες του εμπορικού ιστού και αυτό δεν μπορεί παρά να προκαλεί αντιδράσεις από έναν κόσμο που έχει “επενδύσει” σε συγκεκριμένες δραστηριότητες. Ως εκ τούτου είναι αδιανόητη η σιωπή του Δήμου Μεσσήνης ο οποίος αποτελούσε μέχρι τις εκλογές το “επίκεντρο” των συζητήσεων. Το ‘χω γράψει αμέτρητες φορές, προσωπικά δεν με “κόφτει” καμία λύση, έτσι και αλλιώς το πρόβλημα της μετακίνησης μέχρι το Ριζόμυλο είναι ελάχιστο, αν ο προορισμός είναι είτε η Μεθώνη είτε η Κορώνη, εκεί υπάρχει το τεράστιο πρόβλημα. Ενας δήμος όμως δεν μπορεί να περιμένει την τελική λύση, οφείλει να την διαμορφώνει. Και ως εκ τούτου να έχει θέση.
Ως υστερόγραφο: Τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά των δρόμων παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στην οδική ασφάλεια, όπως επίσης και η κατασκευαστική αρτιότητα. Εν πολλοίς αυτό όμως εξαρτάται από τους οδηγούς και τη συμμόρφωσή τους με τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας. Και φυσικά ασφαλείς δεν είναι μόνον οι κλειστοί αυτοκινητόδρομοι, αλλά όλοι εκείνοι που ορίζει ως τέτοιους η σύγχρονη επιστήμη...
