Σε μια πόλη που οι δημοτικοί άρχοντες σέβονται το ρόλο που τους έχουν αναθέσει οι δημότες με την ψήφο τους, τα πεζοδρόμια ανήκουν στους πολίτες. Η εκτίμηση αυτή θα έπρεπε να αποτελεί και αφετηρία για τη δημοτική πολιτική, καθώς το Δημοτικό Συμβούλιο εκλέγεται για να διαχειριστεί τα προβλήματα του συνόλου των πολιτών και όχι για να μοιράσει τους κοινόχρηστους χώρους σε… προσοδοφόρες για τα δημοτικά ταμεία φέτες.
Η κατάσταση είναι απερίγραπτη και αν η δημοτική αρχή "έχει νεφρά" κατά την… σεμνή εκδοχή της λαϊκής έκφρασης, οφείλει να βάλει τάξη και να παραδώσει τα πεζοδρόμια στους πεζούς απομακρύνοντας οτιδήποτε εμποδίζει την ομαλή διέλευση. Και για να γίνει κατανοητή η έκφραση που χρησιμοποιήσαμε, ο δήμος θα πρέπει να αποκτήσει έναν κανονισμό κατάληψης πεζοδρομίων ο οποίος θα καθορίζει ένα ελάχιστο εύρος ελεύθερου χώρου στον οποίο θα μπορούν να κυκλοφορούν ταυτόχρονα άνθρωποι με κινητικά προβλήματα σε καροτσάκια και πεζοί, χωρίς να υποχρεώνεται κανένας να κατέβει στο δρόμο όταν… συναντηθούν. Οταν το πεζοδρόμιο έχει εύρος μικρότερο από το ελάχιστο που θα καθοριστεί, δεν επιτρέπεται καμία κατάληψη και για κανένα λόγο.
Από εκεί και ύστερα θα πρέπει να καθοριστεί το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται πάνω στα πεζοδρόμια που πληρούν τις προδιαγραφές για να παραχωρηθεί ένα τμήμα τους. Το σίγουρο είναι ότι οι κοινόχρηστοι χώροι δεν μπορεί να αποτελούν ούτε… χώρο εργασίας, ούτε και χώρο έκθεσης των προς πώληση αντικειμένων.
Εννοείται βεβαίως ότι η μετατροπή του πεζοδρομίου σε χώρο στάθμευσης θα έπρεπε να ισοδυναμεί παγίως με επιτόπια αφαίρεση των πινακίδων για ικανό διάστημα. Αλλά τα αυτοκίνητα καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα ακόμη πρόβλημα, πολύ πιο σημαντικό από το προηγούμενο: Παρκάρουν στις γωνίες και υποχρεώνουν πολλές φορές τους πεζούς να… πηδήσουν από πάνω τους για να συνεχίσουν στο δρόμο. Τέτοιου είδους κατάληψη θα έπρεπε να έχει την ίδια… μεταχείριση με αυτήν που προαναφέρθηκε για το παρκάρισμα στα πεζοδρόμια, αφού πρώτα οριοθετηθεί σαφώς και με ανεξίτηλη διαγράμμιση ο χώρος που αποτελεί συνέχεια του πεζοδρομίου.
Θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος ότι όλα αυτά είναι ανέφικτα επικαλούμενος διάφορες δικαιολογίες και ιδιαιτέρως την… οικονομική κρίση στο όνομα της οποίας… όλα επιτρέπονται για να πουλήσουν το προϊόν τους οι επαγγελματίες. Κάποτε όμως έτσι είχαν τα πράγματα και άντε να έβγαζε κανένας ένα… καλαθάκι στο πεζοδρόμιο με κάποια από τα προς πώληση αντικείμενα. Κάποτε υπήρχε στοιχειώδης σήμανση που περιόριζε την βαρβαρότητα των αυτοκινήτων. Οι δημοτικοί άρχοντες όμως άφησαν να δημιουργηθούν οι πληγές γιατί δεν παρενέβησαν εγκαίρως με αποτέλεσμα αυτές να αφορμήσουν και να έχει γίνει δύσκολη (πολιτικά) η αντιμετώπισή τους.
Αν θέλουμε μια πόλη που θα είναι φιλική στους ανθρώπους, αν θέλουμε μια πόλη που μπορεί να κάνει τη ζωή μας καλύτερη, αν θέλουμε μια πόλη ελκυστική για τους επισκέπτες, θα πρέπει να κάνουμε εκείνο που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο και μάλιστα με ομοφωνία ως προς τα μέτρα και τις πρακτικές, έτσι ώστε να μην σπρώχνει ο ένας τον άλλον για το ποιος θα αναλάβει το "πολιτικό κόστος" της… προστασίας των πολιτών.
Ηλίας Μπιτσάνης
belias@internet.gr