Ξεφυλλίζοντας τα χαρτιά μου έπεσα σε ένα κείμενο που έχει γραφτεί σε αυτή τη στήλη πριν από 6 χρόνια (13/7/2008). Και σκέφτηκα να το αναδημοσιεύσω για να μην ισχυρίζεται κανένας ότι δεν έχει προειδοποιηθεί και μάλιστα 2 χρόνια προ μνημονίων:
«Ιδιαίτερα αισθητή είναι η κάμψη της τουριστικής κίνησης στη Νότια Πελοπόννησο, όπως την εκτιμούν οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται στα επαγγέλματα του κλάδου, αλλά και οι πολίτες που μετρούν και συγκρίνουν με τα παλαιότερα χρόνια.
Το ακόμη μεγαλύτερο κακό της υπόθεσης είναι το γεγονός ότι η κάμψη αυτή δεν αφορά μόνον την περιοχή μας, αλλά παίρνει γενικότερα χαρακτηριστικά. Πράγμα που σημαίνει ότι εξηγήσεις πέρα από την καρδιά του προβλήματος, δεν μπορούν να οδηγήσουν και σε σωστά συμπεράσματα. Στην πραγματικότητα αυτό που βιώνουν το καλοκαίρι όσοι επενδύουν χρήματα και όνειρα στον τουρισμό είναι η προειδοποίηση, για τις συνέπειες που θα έχει σε έναν εξαιρετικά διευρυμένο τομέα η κρίση που πλήττει πλέον τα μεσαία εισοδήματα. Δεν πρόκειται για... καλοκαιρινό φαινόμενο, αλλά για τη συνέχεια μιας κατάστασης της οποίας τα σημάδια έχουν αρχίσει και γίνονται εμφανή από την περίοδο που… ανέβασε στροφές η τιμή του πετρελαίου και η λέξη "ακρίβεια" κατέκτησε περίοπτη θέση στο καθημερινό λεξιλόγιο.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι εδώ και πολλά χρόνια η διόγκωση του τομέα των τουριστικών υπηρεσιών (και γενικότερα των υπηρεσιών εστίασης και ψυχαγωγίας) στηρίχθηκε στη δυνατότητα των μεσαίων στρωμάτων της πόλης να καταναλώνουν. Δυνατότητα η οποία περιορίζεται πλέον δραματικά - και η αφαίρεση αρχίζει από τον... εξωτερικό φλοιό του κρεμμυδιού, από αυτό που είναι λιγότερο αναγκαίο.
Οι εξελίξεις αυτές δικαιώνουν αυτούς που επιμένουν, μέσα σε ένα κλίμα "εκστασιασμού" για την τουριστική ανάπτυξη, να σημειώνουν ότι η περιφέρεια χωρίς δυναμικό τομέα στην πρωτογενή παραγωγή, κινδυνεύει να αποδιοργανωθεί πλήρως. Η οικονομική κρίση στον ορατό ορίζοντα δεν είναι αναστρέψιμη και η μόνη προσδοκία μπορεί να είναι η ανακατανομή της όλο και ελαττούμενης τουριστικής πίτας υπέρ κάποιων περιοχών.
Αυτή η προσδοκία όμως έχει προαπαιτούμενα: Υποδομές, ποιοτικό τουριστικό προϊόν, προβολή αλλά και ανατροπή των αντιλήψεων που ρίζωσαν στα χρόνια βασιλείας της "αρπαχτής". Ουδείς θα φθάσει στην μια ή την άλλη περιοχή για να δει τη θάλασσα, τα αρχαία, τη φύση και να φάει ό,τι του πασάρουν, σε οποιαδήποτε τιμή και με... οποιονδήποτε τρόπο. Και αν την... πατήσει, θα διώξει τον επόμενο φίλο του που θα ήθελε να έρθει. Το απίστευτο σαλτάρισμα των τιμών σε πολλές περιπτώσεις, η απουσία τοπικού χρώματος στο προσφερόμενο προϊόν και η συνήθης αντιεπαγγελματική συμπεριφορά, συναθροιζόμενα έχουν σοβαρή επίδραση στις επιλογές των πολιτών.
Η Πολιτεία με τους συντεταγμένους θεσμούς της έχει υποχρέωση να στηρίξει με υποδομές τον τομέα, αλλά η υπόθεση δεν εξαντλείται σε αυτήν. Οφείλουν πρωτίστως να προασπίσουν το μέλλον τους εκείνοι που δραστηριοποιούνται στον τομέα, παίρνοντας υπόψη τους ότι ο καταναλωτής γίνεται όλο και περισσότερο απαιτητικός... εξ ανάγκης: Τα όποια χρήματα διαθέσει θέλει να πιάσουν τόπο και ως εκ τούτου θα επιλέξει - περιοχή, ανθρώπους, είδος διασκέδασης και τελικά... κατάστημα.
Αν όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια αποτελούσαν ένα ζήτημα που ανίχνευαν οι ασχολούμενοι με τον τομέα, σήμερα γίνεται πεποίθηση όλο και περισσότερων ανθρώπων από την κατηγορία εκείνων οι οποίοι μπορούν ακόμη να δαπανούν χρήματα για διακοπές και... θερινή έξοδο».
Ηλίας Μπιτσάνης
