Εδώ και πολλά χρόνια επαναλαμβάνεται αδιακόπως και με κάθε ευκαιρία η λέξη "ανάπτυξη". Παράγοντες όλων των επιπέδων δίνουν… όρκους για την πίστη τους σε αυτή, για την προσπάθεια που κάνουν, για την ικανότητά τους να καταφέρουν την πολυπόθητη επίτευξή της. Ιδιαίτερα στη σημερινή οικονομική κατάσταση με την αφαίμαξη των εισοδημάτων λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων, η υπόθεση αυτή προβάλλεται ως μοναδική σωτηρία από τη χρεωκοπία.
Αν αυτό γίνεται σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, αντιλαμβάνεται κανένας τι γίνεται από εκεί και κάτω. Ολοι έχουν γίνει ειδικοί… αναπτυξιολόγοι και θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως αν τους εμπιστευθούμε έχουν έτοιμο το… αεροπλάνο για απογείωση. Βεβαίως όταν με διάφορους τρόπους… τσιμπήσουν την ψήφο των πολιτών, διαπιστώνεται ότι οι υποσχέσεις ήταν απλώς παπαρολογίες ανθρώπων που εκπαιδεύτηκαν από το πολιτικό σύστημα σε αυτή την… ειδικότητα.
Αν αυτό όμως είναι το ένα κακό, το άλλο έχει να κάνει με το γεγονός ότι εν γνώσει αυτής της ανικανότητας, αναγορεύουν ως "ανάπτυξη" ακόμη και τις πλέον παρασιτικές πρωτοβουλίες ανοίγοντας την πόρτα σε κάθε είδους παραβιάσεις δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, αλλά και στην ασύστολη διαπλοκή πολιτικών και οικονομικών παραγόντων. Με θύματα τελικά τους επιχειρηματίες που ρισκάρουν πραγματικά και τηρούν τους κανόνες, αλλά και τους πολίτες που υφίστανται τις συνέπειες.
Χωρίς ενδοιασμούς μπορούμε να διατυπώσουμε την θέση ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει σοβαρή αναπτυξιακή πρόταση από καμία πλευρά και σε καμία κατεύθυνση. Ασφαλώς υπάρχουν διαφορετικές πολιτικές ως προς το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της "ανάπτυξης" που αποτελούν και κριτήριο για την οριοθέτησή του στο πολιτικό φάσμα, σε κάθε περίπτωση όμως αυτές οι πολιτικές θα πρέπει να έχουν εφαρμογή επί πραγματικού εδάφους.
Η μοναδική "πρόταση" που υπάρχει είναι πουλήστε οποιοδήποτε δημόσιο αγαθό (υλικό ή άυλο) σε τιμή ευκαιρίας για να σωθείτε. Και φυσικά κάποια στιγμή κάτω από τις πιέσεις των κερδοσκόπων όλα αυτά μπορεί να γίνουν. Αλλά σε λίγο καιρό θα διαπιστώσουμε ότι βρισκόμαστε στην ίδια θέση και χωρίς να έχουμε πλέον να πουλήσουμε τίποτε άλλο εκτός από το… έδαφος της χώρας.
Τα χρόνια που πέρασαν ο δημόσιος πλούτος λεηλατήθηκε από κάθε είδους και επιπέδου "εργολάβους", από τους προμηθευτές (όπλων και τεχνολογίας) και τους λαδοπόντικες της πολιτικής, από τους κατασκευαστές και προμηθευτές της Ολυμπιάδας, από πολιτικές και κοινωνικές λογικές που εξέθρεψαν το τέρας της απάτης και της λοβιτούρας σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής.
Οσοι συνέργησαν σε αυτό το έγκλημα παριστάνουν σήμερα τους "αθώους του αίματος", φορτώνουν την πολιτική τους στα θύματά της και στοχοποιούν τα τελευταία υπολείμματα κοινωνικού κράτους. Υποσχόμενοι εκ παραλλήλου "ανάπτυξη" η οποία έχει ως μοναδικό ορατό στοιχείο την εκποίηση φιλέτων σε τιμή ευκαιρίας. Στην Πελοπόννησο οι αρμόδιοι υπόσχονται fast track (όπερ εστί μεθερμηνευόμενο ως "γρήγορος δρόμος για την επένδυση") χωρίς να προσδιορίζουν τι ακριβώς εννοούν και σε ποιες περιπτώσεις αναφέρονται ώστε να γνωρίζουν οι πολίτες το ενδεχόμενο όφελος, το υπαρκτό πρόβλημα και τι πρέπει να… παραβιαστεί για να υλοποιηθεί το οποιοδήποτε σχέδιο. Η παράκαμψη της γραφειοκρατίας δεν χρειάζεται… fast track και το Συμβούλιο Επικρατείας για παράδειγμα δεν είναι… γραφειοκρατία, για να γίνει αντιληπτό τι σημαίνει αυτός ο όρος χωρίς περικοκλάδες.
Αλλά για να προχωρήσουμε πέρα από αυτό, αποτελεί αυταπάτη η αντίληψη ότι με ένα συγκρότημα για γκόλφερ στην Αργολίδα και ανεμογεννήτριες στα βουνά, θα αναπτυχθεί η Πελοπόννησος και θα ευημερήσουν οι κάτοικοι. Αυτοί που ανέλαβαν να διαχειριστούν την τύχη της θα πρέπει να απαντήσουν στην πράξη για το τι θα γίνει με την αγροτική οικονομία, τον ορυκτό πλούτο της περιοχής, την ανάπτυξη της βιομηχανίας, τον διογκωμένο αλλά χωρίς προσανατολισμό τουριστικό τομέα, τις υποδομές στήριξης του συνόλου της οικονομίας.
Και με συνέδρια, ημερίδες, διαβουλεύσεις και επικοινωνιακά κόλπα η "ανάπτυξη" δεν φαίνεται ούτε με το… τηλεσκόπιο νετρίνων.

ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr