Οι ελαιοπαραγωγοί της Μεσσηνίας που δεν πούλησαν όταν η τιμή άγγιζε τα 4 ευρώ το κιλό, βλέπουν με απόγνωση να δίνονται πλέον τιμές κάτω από 3 ευρώ και δεν ξέρουν κυριολεκτικά τι να κάνουν. Το να συνιστάς ψυχραιμία και υπομονή είναι εύκολο, αλλά ο καθένας έχει τις δικές του ανάγκες, οι οποίες πολλές φορές δεν μπορούν να περιμένουν. Η μεγάλη διακύμανση των τιμών μέσα σε μερικούς μήνες εξηγείται αλλά δεν είναι λογική. Πέρα όμως από τα επιμέρους αυτό που αναδεικνύεται είναι ότι όταν ένα προϊόν αποτελεί απλώς πρώτη ύλη και όχι τελικό προϊόν είναι ευαίσθητο σε διακυμάνσεις και διάφορα παιχνίδια.

Η Μεσσηνία στον πρωτογενή τομέα έχει συνδέσει την ύπαρξή της με το ελαιόλαδο και όταν οι τιμές παρουσιάζουν αυτού του μεγέθους αποκλίσεις, ακολουθούν «κανόνια» σε επιχειρηματικό επίπεδο, αλλά και τεράστια πτώση του τζίρου συνολικά στην αγορά. Αν δεν υπάρξει ανάκαμψη, όπως κάποιοι αναμένουν, η χρονιά που θα ακολουθήσει θα είναι πολύ δύσκολη για όλους. Μαγικές λύσεις προφανώς και δεν υπάρχουν, μιας και τα πάντα ελέγχονται από παράγοντες εκτός περιοχής αλλά και χώρας. Και αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο το ελαιόλαδο της περιοχής δεν έχει εμπορική ετικέτα και ταυτότητα, με την οποία θα φτάνει στον τελικό καταναλωτή. Καλές οι μικρές επιχειρήσεις και οι στοχεύσεις σε ειδικό κοινό, αλλά οι μεγάλες ποσότητες θέλουν και μεγάλες εταιρείες. Οσο δεν τις έχουμε θα χορεύουμε στο σκοπό των άλλων, συνιστώντας υπομονή, ψυχραιμία και ο… Θεός να βάλει το χέρι του.