Σε μια αμιγώς φιλελεύθερη οικονομία (όπως αυτές του 19ου αιώνα) με κυρίαρχη την ιδέα της δημιουργικής καταστροφής, η ΣΕΚΑΠ θα είχε κλείσει τον κύκλο της και οι υπόλοιπες επιχειρήσεις θα κατακτούσαν το μερίδιό της στην αγορά κάνοντας επενδύσεις και προσλήψεις. Στις μεικτές οικονομίες του 21ου αιώνα όμως είναι δύσκολο να κλείσει μια επιχείρηση, ειδικά όταν λειτουργεί σε μια περιοχή ειδικού εθνικού ενδιαφέροντος όπως η Θράκη, καθώς στη ζυγαριά λήψης των αποφάσεων το πολιτικό κόστος έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από το οικονομικό. Γι' αυτό ούτε καν οι ανταγωνίστριες εταιρείες δεν αντέδρασαν (τουλάχιστον δημοσίως) όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις αποφάσισαν να σώσουν πάση θυσία τη ΣΕΚΑΠ. Επειδή όμως το 2013 οι κάνουλες των δανεικών κι αγύριστων είχαν κλείσει για πάντα, αποφασίστηκε να ιδιωτικοποιηθεί.
Σύμφωνα με το agronews.gr: «Η πρώτη προσπάθεια πώλησης βρήκε την ινδική Bommidala να έχει καταθέσει δεσμευτική προσφορά, αλλά μετά από παλινωδίες ο διαγωνισμός ναυάγησε. Η επόμενη απόπειρα προσέλκυσε στρατηγικούς επενδυτές από την Τουρκία, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, ακόμα και εγχώριους (ή φερόμενους ως τέτοιους). Οι Τούρκοι βρέθηκαν σε πλεονεκτική θέση (ήταν οι μόνοι που κατέθεσαν δεσμευτική προσφορά) αλλά και πάλι δεν έμελλε να κλείσει το deal, αφού ο εκκαθαριστής της ΑΤΕ ανακοίνωσε παράταση του διαγωνισμού.
Πολλοί πίσω από αυτή την ενέργεια είδαν μια "φωτογραφική" επαναπροκήρυξη ενός μίνι διεθνούς διαγωνισμού, με διαδικασίες-εξπρές, που επέτρεπε στον Ι. Σαββίδη να μπει και επίσημα στο παιχνίδι. Ο εκκαθαριστής μάλιστα έθετε και έναν νέο όρο που αποδείχθηκε καθοριστικός, καθώς ζητούσε από οποιονδήποτε νέο ή "παλιό" επενδυτή να συμφωνήσει εγγράφως πρώτα με τη ΣΕΚΕ, που ήταν ο μέτοχος καταστατικής μειοψηφίας. Τρεις μέρες μετά, η τελευταία ανακοίνωνε ότι συμφώνησε να πουλήσει στην Donskoy Tabak JSC του κ. Σαββίδη το 34,18% των μετοχών που είχε στη ΣΕΚΑΠ».
Με απλά λόγια, για όσους δεν το κατάλαβαν: Η κυβέρνηση Σαμαρά, μπροστά στον κίνδυνο να μπει τούρκικο σαρίκι στη ΣΕΚΑΠ, προτίμησε να της φορέσει... ρώσικη μίτρα. Κάπως έτσι ο επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης, που είναι στενός φίλος του Βλαντιμίρ Πούτιν, εγκαταστάθηκε με τις ευλογίες της κυβέρνησης Σαμαρά στην Ελλάδα και συνέχισε την επενδυτική του δραστηριότητα προκαλώντας τις αρχικές ανησυχίες των ΗΠΑ για τη ρώσικη οικονομική διείσδυση στη Βόρεια Ελλάδα. Οι ανησυχίες αυτές άρχισαν να εκδηλώνονται και δημοσίως από τον Αμερικανό πρέσβη στη Αθήνα Τζέφρι Πάιατ όταν ο Ιβάν Σαββίδης εκτός από μέσα μαζικής ενημέρωσης, τον ΠΑΟΚ, τη "Σουρωτή" και το ξενοδοχείο "Μακεδονία Παλλάς", φαίνεται ότι αγοράζει και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Γιατί ανησυχούν οι Αμερικάνοι; Γιατί, σε αντίθεση με τους ανιστόρητους λάτρεις του "ξανθού γένους", γνωρίζουν ότι στην αυλή του Βλαντιμίρ Πούτιν έχουν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις τόσο η θεωρία του Πανσλαβισμού όσο και το όνειρο του Μέγα Πέτρου για κάθοδο των Ρώσων στη «ζεστή θάλασσα» του Αιγαίου Πελάγους. Και πριν βιαστείτε να χαρακτηρίσετε υπερβολικές τις ανησυχίες των Αμερικάνων, ξαναρίξετε μια ματιά στο χάρτη, για να διαπιστώσετε ότι υπάρχει Βόρεια και Νότια Κορέα... Και μια ματιά ακόμα στην Ιστορία, για να διαπιστώσετε ότι πολλοί πόλεμοι και αλλαγές συνόρων ξεκίνησαν με αφορμές μικρότερες από την είσοδο του οπλοφόρου Ιβάν Σαββίδη στο γήπεδο της Τούμπας.
Επιστρέφοντας στην απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να "δώσει" τη ΣΕΚΑΠ στον Ιβάν Σαββίδη για να μην πέσει σε τούρκικα χέρια, εκτιμούμε ότι το 2013 η απόφαση αυτή έβρισκε σύμφωνη τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, καθώς... ελάχιστοι ανησυχούσαν εκείνη την περίοδο για τη ρώσικη οικονομική διείσδυση στην Ελλάδα. Φαντάζομαι ότι, για τους ίδιους συναισθηματικούς λόγους, κανένας Μεσσήνιος δεν θα ήθελε να δει το λιμάνι της Καλαμάτας στα χέρια Τούρκων επιχειρηματιών - και ότι πολλοί μάλιστα δεν θα δίσταζαν να πάνε γονυπετείς ως τη Μόσχα για να ζητήσουν από το Βλαδίμηρο να το πάρει μισοτιμής, όπως πήρε ο Ιβάν τη ΣΕΚΑΠ.
Ανεξάρτητα όμως από τις συναισθηματικές ανοησίες, η Ελλάδα (δηλαδή οι Ελληνες) θα πρέπει να ωριμάσει και να ασκήσει οικονομική και εξωτερική πολιτική με γνώμονα το εθνικό της συμφέρον. Συγκεκριμένα, θα πρέπει να αποφασίσει αν τη συμφέρει να παραμείνει στη Δύση, και με ποιους, σε περίπτωση εμπορικού πολέμου μεταξύ Ευρωπαϊκής Ενωσης και ΗΠΑ, ή αν θα αναζητήσει ανατολικότερα συμμάχους (και φυσικά δανεικά, για να διατηρήσει τουλάχιστον το βιοτικό της επίπεδο) ζητώντας προστασία από τη Ρωσία ή την Κίνα. Σε κάθε περίπτωση η έξοδος από το στρατόπεδο της Δύσης δεν πρέπει να θεωρηθεί ούτε εύκολη υπόθεση ούτε δεδομένη, καθώς η εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας από τις εισαγωγές κάνει εφιαλτική κάθε τέτοια σκέψη, σε μια καλομαθημένη κοινωνία όπως η ελληνική.
Ετσι κι αλλιώς όμως, κανένας δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για να υποστηρίξει ότι οι αποφάσεις για το μέλλον της Ελλάδας θα ληφθούν με ορθολογικά κριτήρια και όχι κάτω από την πίεση... διαδηλωτών που θα πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε την Πόλη και την Αγια-Σοφιά.
Υ.Γ.1: Το άρθρο αυτό γράφτηκε λίγη ώρα πριν ανακοινωθεί, χθες το μεσημέρι, η πώληση της ρώσικης καπνοβιομηχανίας Donskoy Tabak JSC (άρα και της ΣΕΚΑΠ) στη γιαπωνέζικη Japan Tobacco Inc. Η παρτίδα γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα.
Υ.Γ.2: Για το ενδεχόμενο μετανάστευσης στην Ελλάδα εκατομμυρίων αστών, άθεων, ανεξίθρησκων Τούρκων, που θα εγκαταλείψουν μια ισλαμική Τουρκία, οι Ελληνες πολιτικοί προφανώς θα συζητήσουν όταν οι γείτονες θα έχουν φτάσει στο... Ασλάν Αγά έξω από την Καλαμάτα.
Θανάσης Λαγός
