Σε αντίθεση όμως με τις εκτιμήσεις αυτές, τελικώς διασπάστηκαν οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς με την αποχώρηση του Ποταμιού από το Κίνημα Αλλαγής. Ετσι δίνεται για μια ακόμα φορά η ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ να ηγεμονεύσει στο χώρο όπου κυριάρχησε το ΠΑΣΟΚ για πολλές δεκαετίες. Το αστείο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ απώλεσε την ηγεμονική του θέση επειδή συγκυβέρνησε με τη Νέα Δημοκρατία, κόντρα στα αντιδεξιά συναισθήματα της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων του. Αντιθέτως ο ΣΥΡΙΖΑ επικοινωνιακά έχει διαχειριστεί άριστα τη συγκυβέρνηση με τους υπερδεξιούς Ανεξάρτητους Ελληνες, προβάλλοντάς τους ως αντικαθεστωτική δύναμη που δεν έχει καμία σχέση με τη συστημική Νέα Δηνοκρατία. Θα μου πείτε: Είναι... αντικαθεστωτικός ο Πάνος Καμμένος; Φυσικά και δεν είναι, αλλά στην πολιτική δεν έχει σημασία τι είναι πραγματικά ο κάθε πολιτικός, αλλά τι φαντασιώνονται γι' αυτόν οι ψηφοφόροι.
Από εκεί και πέρα -και ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα θα κυριαρχήσει στο χώρο της... αντιδεξιάς- το ΚΙΝΑΛ σύντομα θα βρεθεί και πάλι αντιμέτωπο με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν διεθνώς όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Συγκεκριμένα, όπως γράφαμε και πριν από τις γερμανικές εκλογές:
«Ουσιαστικά η σοσιαλδημοκρατία παραμένει ξεχασμένη στη βιομηχανική κοινωνία του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, όταν το κράτος, εκτός από την αναδιανομή του εισοδήματος, είχε αναλάβει τόσο το σχεδιασμό της οικονομίας όσο και ένα σημαντικό ποσοστό της παραγωγικής διαδικασίας. Πλησιάζοντας όμως προς το τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, η τεχνολογική εξέλιξη πρωτίστως, αλλά και η κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, η απελευθέρωση των αγορών και η αναδιάταξη του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας, έχουν διαμορφώσει ένα εντελώς διαφορετικό οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον από εκείνο στο οποίο κυριάρχησε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηριχτεί ότι αυτή την περίοδο οι σοσιαλδημοκράτες έχουν αρχίσει να θυμίζουν (σε συμπυκνωμένο χρόνο) τους συντηρητικούς που στα τελειώματα της φεουδαρχίας στράφηκαν κατά της μοναρχίας, στη συνέχεια συμμάχησαν με τους μοναρχικούς ενάντια στο φιλελευθερισμό, και λίγο αργότερα συμπορεύτηκαν με τους φιλελεύθερους ενάντια στο σοσιαλισμό.
Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότεροι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατών, αν και αντιλαμβάνονται ότι στο νέο οικονομικό περιβάλλον ο ρόλος του κράτους συρρικνώνεται διαρκώς, δεν τολμούν να το ομολογήσουν στη βάση του κόμματος, η οποία παραμένει διψασμένη για κοινωνικές δαπάνες. Με άλλα λόγια: Η ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας αρνείται να παραδεχτεί δημοσίως ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι αποτελεσματικότερος από τον δημόσιο στην παραγωγή προϊόντων και αγαθών, κι ότι το κράτος έχει άλλο ρόλο και κανένα λόγο να ασχολείται με την παραγωγική διαδικασία».
Το άρθρο εκείνο κατέληγε με τη εξής διαπίστωση: «Οι Ελληνες σοσιαλιστές αποφεύγουν να αποφασίσουν αν τελικώς "η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες", όπως τους χάιδευε τα αυτιά ο Ανδρέας Παπανδρέου, ή αν "η Ελλάδα ανήκει στη Ευρώπη" όπως θα ήθελε ο Κώστας Σημίτης. Εκτιμώ μάλιστα ότι, αν άνοιγε αυτός ο διάλογος, θα διαπιστώναμε πως η βάση του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ θα δήλωνε ότι "η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες", ενώ η ελίτ του κόμματος γνωρίζει πως αν ψελλίσει ότι "η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη" θα βρει στην κάλπη μόνο τις ψήφους των στενών της συγγενών. Ετσι μάλλον θα συνεχίσει να φωνάζει πως "η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες", ενώ θα εννοεί ότι "η Ελλάδα ανήκει στη Ευρώπη"».
Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησε η δημιουργία του Κινήματος Αλλαγής και η... διάσπασή του. Η ελληνική Αριστερά και Κεντροαριστερά συνεχίζουν να πορεύονται με διαβατήριο την αντιδεξιά ρητορική, αλλά δυστυχώς, χωρίς ταυτότητα.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
