Τα προηγούμενα χρόνια οι εραστές της μιζέριας είχαν επιχειρήσει να απαξιώσουν γενικά τον αυτοκινητόδρομο, άλλοτε γράφοντας ότι θα κόψει τη Μεσσηνία στα δύο... κι άλλοτε ότι είναι ένα φαραωνικό έργο που δεν προσφέρει τίποτα στο νομό.
Τα χρόνια πέρασαν, και φυσικά δικαιωθήκαμε όσοι δεν απαντήσαμε στις ανοησίες για τον «παλιό δρόμο», επειδή γνωρίζαμε ότι η βλακεία είναι αήττητη και ότι μόνο η ζωή βάζει στη θέση τους όσους θέλουν να σταματήσουν το χρόνο για να διατηρήσουν τα δικά τους προνόμια. Σήμερα οδηγοί και επιβάτες, χρησιμοποιώντας τον Α7 για τις μετακινήσεις τους από και προς την υπόλοιπη Ελλάδα, αφενός ταξιδεύουν με ασφάλεια και αφετέρου απολαμβάνουν το μαγευτικό μεσσηνιακό τοπίο το οποίο ανέδειξε ο υπερυψωμένος αυτοκινητόδρομος. Προσωπικά κάθε φορά που ταξιδεύω στον Α7 δεν χορταίνω να κοιτάζω ούτε τη χρυσοπράσινη θάλασσα των ελαιώνων ούτε τους καταπράσινους λόφους με τα κυπαρίσσια, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από το διάσημο τοπίο της Τοσκάνης.
Σε κάθε περίπτωση η θέα από τον Α7 αποστομώνει κι εκείνους που έλεγαν ότι η Μεσσηνία θα χωριστεί στα δύο με το «τείχος του αυτοκινητόδρομου» που δεν πρέπει να κατασκευαστεί. Υπό ιδανικές συνθήκες οι εραστές της μιζέριας, βλέποντας το μαγευτικό μεσσηνιακό τοπίο από μιαν άλλη προνομιακή οπτική γωνία, θα έπρεπε να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους και να τηρήσουν... ενός αιώνα σιγή, σε ένδειξη αναγνώρισης του λάθους τους. Δυστυχώς όμως στη Μεσσηνία οι εραστές της μιζέριας όχι μόνο δεν σιωπούν ποτέ, αλλά επαναλαμβάνουν τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα και για άλλους αυτοκινητόδρομους και έργα.
Γνωρίζοντας ότι η βλακεία είναι αήττητη, θα ήταν τουλάχιστον αφελής όποιος επιχειρήσει να απαντήσει τώρα στα επιχειρήματα που θάφτηκαν οριστικά κάτω από τον αυτοκινητόδρομο Α7. Θα ήταν όμως τουλάχιστον λάθος να μην αναζητήσουμε την πολιτική ταυτότητα όσων θέλουν να συντηρήσουν τη Μεσσηνία στην κατάψυξη των προηγούμενων αιώνων.
Καταρχάς θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο συντηρητισμός στη Μεσσηνία εκτείνεται σε όλο το μήκος της νοητής πολιτικής ευθείας, από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά. Οι αριστεροί και ακροαριστεροί «εραστές της μιζέριας» βάλλουν κατά της προόδου στο όνομα μιας θολής αντικαπιταλιστικής ιδεολογίας, διανθισμένης με οικολογικές ανησυχίες, ενώ οι δεξιοί και ακροδεξιοί συντηρητικοί, με σύνθημα «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια», πυροβολούν κατά των «ξένων μεγάλων συμφερόντων» που απειλούν την κατεστημένη πράξη πραγμάτων. Ουσιαστικά, τόσο οι δεξιοί όσο και οι αριστεροί εραστές της μιζέριας δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, επειδή έτσι νομίζουν ότι θα κυριαρχήσουν πολιτικά τα επόμενα χρόνια.
Συγκεκριμένα, η αριστερή μιζέρια σαμποτάρει συνειδητά κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια γιατί θεωρεί ότι σε συνθήκες στέρησης και οικονομικής ανέχειας θα δημιουργηθούν οι αναγκαίες συνθήκες για την επανάσταση και τη μετάβαση στον κομμουνισμό. Οι ανομολόγητοι πόθοι των εραστών της καλύπτονται τις περισσότερες φορές πίσω από δήθεν οικολογικές ευαισθησίες, αλλά φυσικά κανένας τους δεν ανησύχησε ποτέ για το Τσέρνομπιλ και τις επιπτώσεις του. Εννοείται δε ότι πιο φανατικοί από όλους είναι όσοι αριστεροί είδαν να σωριάζεται μπροστά τους η Σοβιετική Ενωση ενώ οι ίδιοι προέβλεπαν ότι από ώρα σε ώρα καταρρέει ο... καπιταλισμός. Για να δικαιωθούν αναφορικά με την πτώση του καπιταλισμού, είναι ικανοί όχι μόνο να ασπαστούν το ισλάμ χειροκροτώντας την επίθεση κατά των Δίδυμων Πύργων, αλλά και να σπαταλήσουν χιλιάδες εργατοώρες γράφοντας για τα δεινά που θα προκαλέσουν οι αυτοκινητόδρομοι στη Μεσσηνία.
Στο απέναντι στρατόπεδο, όπως και γενικότερα στη δεξιά πολυκατοικία της Μεσσηνίας κυριαρχούν οι κατά φαντασίαν αριστοκράτες, που μισούν τον καπιταλισμό και τη φιλελεύθερη δημοκρατία επειδή ονειρεύονται παλινόρθωση της... μοναρχίας. Οι ανομολόγητοι δεξιοί και ακροδεξιοί πόθοι τους καλύπτονται πίσω από εθνικόφρονες κορώνες κατά των μεγάλων ξένων συμφερόντων. Το μίσος των δεξιών Μεσσήνιων συντηρητικών για τον καπιταλισμό και το «χάος της αγοράς» είναι τόσο μεγάλο, ώστε να τους οδηγεί πολλές φορές σε άτυπη συμμαχία ακόμα και με την κομμουνιστική αριστερά που μάχεται κατά των... αυτοκινητόδρομων. Στην πραγματικότητα όμως, εκτός από την παλινόρθωση της μοναρχίας, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν τα οικογενειακά τους προνόμια τα οποία απειλούνται από την εξέλιξη, τον ανταγωνισμό και τη «δημιουργική καταστροφή» του καπιταλισμού.
Εννοείται ότι δεξιοί και αριστεροί εραστές της μιζέριας ενώθηκαν στις πλατείες της Αγανάκτησης, πιστεύοντας ότι ήρθε η ώρα της ανατροπής του καπιταλισμού και της δημοκρατίας, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια να λύσουν τις μεταξύ τους... διαφωνίες και να εγκαθιδρύσουν μοναρχία ή σοσιαλισμό ή και εθνικοσιαλισμό. Ευτυχώς απέτυχαν, κι έτσι μπορούμε μεταξύ άλλων να ταξιδεύουμε στον αυτοκινητόδρομο Α7 και να απολαμβάνουμε το μαγευτικό μεσσηνιακό τοπίο, γελώντας με τα επιχειρήματα των εραστών της μιζέριας που συνεχίζουν να πολεμούν τους αυτοκινητόδρομους.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
