Είναι ένα βιβλίο που αναδεικνύει τις φυσικές ομορφιές του νησιού, την εσωτερική ωραιότητα των Καλύμνιων, τις κρυφές γυναίκες του νησιού!

Ο πιο γρήγορος τρόπος να φτάσεις στο νησί είναι μέσω των Απαράφθορων.

Οι αναγνώστες δείχνουν να εντυπωσιάζονται ιδιαίτερα από τον φυσικό θησαυρό, μεταφέρονται νοερά στις ομορφιές του νησιού και πολλοί επιθυμούν να αποδράσουν από το πολύβουο πλήθος, να γνωρίσουν από κοντά τον τόπο και να ζήσουν έστω για λίγο στο ονειρεμένο νησί του Οδυσσέα − που έκλεψε τις καρδιές των αναγνωστών.

Η εύκολα πια προσβάσιμη Κάλυμνος δείχνει να αποτελεί προορισμό για όσους αναζητούν την ησυχία ενώ το βιβλίο κερδίζει ολοένα και περισσότερους θαυμαστές!

(Δείτε εικόνες από το νησί της Καλύμνου)

  

 

 

Συνέντευξη

Κωνσταντίνα Δρακουλάκου

 

- Θέλω να ξεκινήσω από τον τίτλο του βιβλίου σας: «Οι Απαράφθορες». Τι σημαίνει για εσάς, γιατί τον επιλέξατε ως τίτλο;

Απαράφθορες είναι οι γυναίκες που ο απρόσωπος και προσωποποιημένος δεσποτισμός, η εξουσιαστικότητα, οι κακουχίες της ζωής, τα αιφνίδια γεγονότα, ακόμα και αυτά που διαταράσσουν την τάξη της φύσης, δεν κατάφεραν να τις αποσπάσουν από τις αξίες τους, από τις αρχές τους και από τους κώδικες τιμής, όχι ως καθηκοντολογικές επιταγές, αλλά ως νοήματα ζωής. Επέλεξα αυτόν το τίτλο γιατί δεν το συναντάμε συχνά, όπως δεν συναντάμε συχνά αυτές τις σπάνιες υπάρξεις.

 

- Υπήρξαν ποτέ οι κρυφές γυναίκες της Καλύμνου; Και οι απαράφθορες είναι, θα λέγαμε, μια σέχτα γυναικών διψασμένων για γνώση, που επιθυμεί να δαμάσει τη μοίρα; Τη μοίρα που προορίζει μια κλειστή κοινωνία για τις γυναίκες;

Υπήρξαν ή δεν υπήρξαν και ίσως ακόμα να υπάρχουν και να μετεξελίσσονται δεν έχει καμιά σημασία, η ουσία είναι, όπως πολύ καλά το είπατε, πως είναι γυναίκες που διψούν και αγωνιούν για γνώση, και θα συμπλήρωνα, για νόημα ζωής, και προπαντός διψούν για ελευθερία και ανοικτότητα στα πράγματα, γι’ αυτό δεν μιλούν πολύ, αλλά πράττουν, και τολμούν να εκθέτουν τον εαυτό τους, γιατί αντιλήφθηκαν πως έτσι δημιουργούν εαυτό μέσα από τις πράξεις τους.

 

- Είναι η Νομική μια τέτοια γυναίκα; Μια γυναίκα που στο πρόσωπό της εκφράζεται η καταπίεση και η κακοποίηση, που αναγκάστηκαν (ή και αναγκάζονται) να υπομείνουν γενιές γυναικών;

Στο πρόσωπο της Νομικής εκφράζεται η εξουσιαστικότητα και η κακοποίηση που υφίστανται οι γυναίκες από μικρά σκονισμένα ανθρωπάκια που δεν σκέπτονται, και που προσπαθούν με διάφορους τρόπους, σε κάθε ευκαιρία, να υποβιβάσουν τη γυναίκα, να την υποστείλουν, να την υποτιμήσουν και, εν τέλει, να την καταστήσουν αμήχανη, άβουλη και, κατά συνέπεια και δυστυχώς, αυτούς τους εξουσιαστές τους ενίσχυσαν, για να μην πω τους δημιούργησαν, πρωτίστως τα θρησκευτικά συστήματα, θυμηθείτε «Ἡ δέ γυνή ἵνα φοβῆται τόν ἄνδρα», κ.λπ. Ταυτόχρονα όμως η Νομική είναι η φωνή της αναστοχαστικής σχέσης με την εσωτερικότητά μας, και αυτό νομίζω είναι το αισιόδοξο μήνυμα.

 

- Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό είναι ένα βιβλίο για τη χειραφέτηση των γυναικών; Την απελευθέρωσή τους από τις κοινωνικές προκαταλήψεις;

Θα μπορούσε κανείς να το δει και ως τέτοιο, ωστόσο, ας μου επιτραπεί να πω πως «οι Απαράφθορες» είναι κάτι πολύ περισσότερο, είναι η κατανόηση και η δημιουργία νέων πρωτοκόλλων, ζουν, ενεργούν, εκτιμούν, ερωτεύονται, κρίνουν και αποφαίνονται μακριά και πέρα από την εικόνα και την εφήμερη ευχαρίστηση, χωρίς να την αποκλείουν, και μάλιστα πολλές φορές επιδιώκοντάς την, χωρίς όμως αυτό να γίνεται κυρίαρχη επιδίωξή τους.

 

- Ποια είναι η μυστική δύναμη μιας γυναίκας; Αυτή που την κάνει να καθορίζει η ίδια το ριζικό της;

Δεν νομίζω πως υπάρχουν μυστικές δυνάμεις, μια δύναμη εντελώς φανερή υπάρχει στις γυναίκες και στους άνδρες, και αυτή είναι η θέληση να αλλάξεις τα πράγματα γύρω σου, ξεκινώντας από τον εαυτό σου. Κρατείστε πως η θέληση δεν ανευρίσκεται δεξιά-αριστερά, η θέληση διδάσκεται από τη μάνα στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού, αλλιώς θα είναι μια δύναμη ανήμπορη, ένας καθηλωμένος γίγαντας. Να πω εδώ πως τη λέξη εαυτός τη χρησιμοποιώ χάριν κατανόησης.

 

- Από μουσείο σε τζαμί. Η ιστορία δεν πρόκειται να αλλάξει με οποιαδήποτε απόφαση όμως τι θα μπορούσε να γίνει από δω και στο εξής; Ποια είναι η γνώμη σας για την Αγία Σοφία;   

Έχω αρθρογραφήσει για το θέμα, ένας ηγέτης ναρκισσιστής που επιδιώκει την ενδοκοσμική αθανασία, όχι δημιουργώντας, αλλά ανατρέποντας ή καταστρέφοντας το κεμαλικό τουρκικό κοσμικό κράτος· με λίγα λόγια είναι απόφαση μιας, κατά τη γνώμη μου, διαταραγμένης προσωπικότητας· ας ελπίσουμε οι αποφάσεις αυτές να μην έχουν τον χαρακτήρα διαχρονικής μονιμότητας.

 

- Η εισβολή του κορονοϊού στη ζωή μας επέφερε εκρηκτικές ανατροπές στην καθημερινότητά μας με πολλαπλές απώλειες. Μετά από αυτό, μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία σαν άνθρωποι και να πάμε μπροστά ή ξεχνάμε και κάνουμε κύκλους;

Η πανδημία ήταν μια ευκαιρία να χειριστούμε σωστά τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα μας, οι αποχρώσεις του κακού ήταν και θα είναι πάντοτε παρούσες, εμείς έχουμε την ευκαιρία να βαδίσουμε σε νέα πρωτόκολλα ζωής, να δώσουμε σε αξίες την προσοχή που τους πρέπει, να κατανοήσουμε πως κάθε μέρα που ζούμε είναι μια μικρή γιορτή με όλες τις καλές ή κακές της στιγμές, γιατί είναι μια μέρα που υπάρχουμε, μια μέρα που μπορούμε να αγκαλιάσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα· σκεφθείτε κάτι που μας διαφεύγει, με τον θάνατο δεν υπάρχουμε πια, δεν θα δούμε ποτέ ξανά ένα αγαπημένο μας πρόσωπο· πρέπει να συλλάβουμε σε βάθος τις λέξεις «ποτέ ξανά», κυριολεκτικά ποτέ ξανά· αν συναισθανθούμε αυτό, τότε υπάρχει ελπίδα να ζήσουμε.

 

- Κάθε νέο σας έργο δεν σβήνει το προηγούμενο. Αλήθεια τι ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε να γράψετε το «Μάργκινους Μόριους»;

Είναι αλήθεια αυτό που λέτε, και σ’ εμένα έχει κάνει εντύπωση πως εννιά χρόνια μετά την έκδοση του «Μάργκινους Μόριους» συνεχίζουν να γίνονται αναφορές και αφιερώματα σ’ αυτό το βιβλίο. Το «Μάργκινους Μόριους», αλλά και όλα μου τα βιβλία τα έχω εμπνευστεί από την ηχώ που όλοι έχουμε μέσα μας, απλά αυτή η ηχώ λέει στον καθένα μας διαφορετικά πράγματα.

 

- Με συγκλόνισε το βιβλίο «Ο ΛΟΥΣΗΡΟΣ». «Ήλιε μου, εγώ έφταιξα για όλα», είπε απολογητικά σαν να ζήτησε συγγνώμη» ο Στέφανος. Έφταιξε;… Τι έχετε να πείτε πάνω σε αυτό; Πληρώνουμε για τα λάθη μας;

Φυσικά και πληρώνουμε τα λάθη μας, γιατί οι πράξεις μας καθοδηγούνται από τον χαρακτήρα μας και αργά ή γρήγορα αυτός καθεαυτόν θα μας ζητήσει εξηγήσεις και ξέρει να το κάνει πολύ καλά μέσω της συνείδησης και μέσα από την εμβίωση. Εδώ όμως είναι τα λόγια του Στέφανου τη στιγμή που χάνει για πάντα την αγαπημένη του, εκείνη την ώρα δεν αναζητά ενόχους, δεν θα είχε νόημα άλλωστε κάτι τέτοιο, γονατισμένος από το ασήκωτο βάρος του πόνου της απώλειας της γυναίκας που λάτρεψε, βρίσκει το κουράγιο να πάρει στους ώμους του και το βάρος του χαμού της, και να ζητήσει μια συγγνώμη εκ μέρους όλων των υπευθύνων και των υπαιτίων. Κατά τη γνώμη μου είναι μια μεγαλειώδης στιγμή, ένας θρίαμβος    της αγάπης απέναντι στον θάνατο που με συγκινεί βαθύτατα και έτσι θα ‘θελα να μείνει στη σκέψη μας.

 

- Ο εαυτός μας είναι το μόνο πρόσωπο με το οποίο συμπορευόμαστε και αναγκαστικά επικοινωνούμε όλα τα χρόνια της ζωής μας, αλλά αλλάζει.

«“Είμαι ο εαυτός μου”, η πιο αναξιόπιστη φράση που έχει εκστομιστεί», λέτε στο «Ante Tractatum». Τόσο πολύπλοκος και πολύπλευρος είναι;

Φυσικά συνεχίζω να πρεσβεύω πως είναι η πιο αναξιόπιστη φράση, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχουμε εαυτό, αυτόν τον εαυτό προσπαθούν να δημιουργήσουν «Οι Απαράφθορες», έχουμε μόνο ίχνη εαυτότητας και τείνουμε να γίνουμε άρτιες και ολοκληρωμένες προσωπικότητες μέσα από τις πράξεις μας, και όχι μέσα από τα λόγια μας, μακάρι να ταυτίζονται οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις, όμως αντιλαμβάνεσθε τη δυσκολία.

 

- «Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, υπάρχουν κάποιοι διαφορετικοί και αυτοί είναι αλλιώς ωραίοι», λέτε σε ένα απόφθεγμά σας. Διαφορετικοί, αλλά με ολόιδιες επιθυμίες. Μπορούμε να γίνουμε αλλιώς ωραίοι;

Φυσικά και μπορούμε, αν τον χαρακτηρισμό του ωραίου μας τον δώσει η εσωτερικότητά μας, αν προσπαθούμε να μας βλέπουν όμορφους οι άλλοι, τότε απλά θα επιβιώνουμε και δεν θα ζήσουμε ποτέ, κατά συνέπεια δεν θα γίνουμε ποτέ αλλιώς ωραίοι.

 

- Διαβάζετε και γράφετε από παιδί. Πείτε μας τη συνέχεια...

Γιατί μεγάλωσα ποτέ; Παραμένω παιδί παρά τη λευκή μου γενειάδα.

Γέλια…

 

 

ΟΙ ΑΠΑΡΑΦΘΟΡΕΣ, του Στέλιου Χαλκίτη,

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Σ’ ένα κέντρο αποκατάστασης ψυχικά νοσούντων η εξηντάχρονη ψυχίατρος Δαυίνα Δελμούζου γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της τρόφιμο Ρωμανό Δοξιάδη. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια σχέση δυνατή, παράφορη, απελπισμένη, δίχως όρια.

Οι διακοπές τους στο νησί της Καλύμνου πυροδότησαν μια ξεθωριασμένη και εξεζητημένη ανάμνηση που είχε η Δαυίνα, κάτι που της είχε πει η Καλυμνιά μητέρα της όταν ήταν μικρό κοριτσάκι, κάτι για κάποιες κρυφές γυναίκες της Καλύμνου.   

Εντάσσεται στον μυστικό όμιλο των εμβληματικών κρυφών γυναικών του νησιού όπου αρχίζει να μαθαίνει νέα πρωτόκολλα του έρωτα, της αγάπης, του θανάτου, και γενικά της ζωής. Ένα μυστικό κρύβει ο όμιλος, ένα μυστικό κρατούν επτασφράγιστο οι κρυφές γυναίκες. Οι ζωές των ηρώων περιπλέκονται και αποκαλύπτουν τα φωτεινά ύψη και τα σκοτεινά μπουντρούμια της ψυχής. Μια παιδική κούκλα περιφέρει το μυστικό… Η αποκάλυψή του συγκλονίζει…

 

 

 

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ του ΣΤΕΛΙΟΥ ΧΑΛΚΙΤΗ

Ο Στέλιος Χαλκίτης γεννήθηκε στην Κάλυμνο όπου ζει, εργάζεται και συγγράφει. Κατά τη διάρκεια των εγκύκλιων σπουδών του, αλλά και αργότερα, σε μια προσπάθεια να βρει απαντήσεις στις υπαρξιακές του ανησυχίες, ταξίδεψε σε Ινδίες, Θιβέτ, Ιμαλάια, Άγ. Όρος κ.λπ.

Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε σε ελληνικές εφημερίδες για πολιτικά, φιλοσοφικά και κοινωνικά θέματα, υποστηρίζοντας με θέρμη τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των γυναικών και την ισότητα εν γένει, όπως και την ανάγκη αναθεώρησης πάσης φύσεως βεβαιοτήτων.

Συχνά προσκαλείται σε πνευματικά ιδρύματα, φιλοσοφικά συμπόσια ή άλλες εκδηλώσεις όπου δίνει διαλέξεις φιλοσοφικού ή ψυχολογικού χαρακτήρα που τυγχάνουν μεγάλης αποδοχής από το ευρύ κοινό και μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Έχουν εκδοθεί πέντε βιβλία του: «Μάργκινους Μόριους», 2012, εκδόσεις Ζήτη, που έχει κάνει ήδη δεύτερη έκδοση στην Ελλάδα (2015) και αγγλική έκδοση στη Μεγάλη Βρετανία, «MARGINUS MORIUS», 2014, Vanguard Press, «Ο Λούσηρος», 2013, εκδόσεις Ζήτη, «ANTE TRACTATUM ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ», 2015, εκδόσεις Ρώμη, που διδάχτηκε στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ., «De Profundis, Αναμάρτητοι Έρωτες», 2016, εκδόσεις Πηγή και «Οι Απαράφθορες», 2020, εκδόσεις ΙΑΝΟΣ

Ο συγγραφέας Στέλιος Χαλκίτης είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών.

Περισσότερα στοιχεία σχετικά με τον Στέλιο Χαλκίτη, στη σελίδα του: https://www.chalkitis.gr/.