- Μια μπαράσταση λοιπόν; Αρα μια δουλειά που παρουσιάζεται σε ένα μπαρ και συνεπώς είναι πιο εύκολο να επικοινωνηθεί στο κοινό;
«Πιο εύκολο με την έννοια ότι ο κόσμος είναι χαλαρός, πίνει το ποτό του, καπνίζει και δεν μπαίνει στη διαδικασία της καθαρά θεατρικής παράστασης που κάθεται σε μια καρέκλα. Από την άλλη είναι δύσκολο γιατί συνήθως το κοινό που έρχεται σε μια τέτοια παράσταση δεν είναι τόσο ‘εκπαιδευμένο’ με τις θεατρικές παραστάσεις. Και η δική μας είναι μια παράσταση όχι ένα θέαμα διαδραστικό. Με έναν τρόπο λοιπόν, εκπαιδεύουμε το κοινό γιατί είναι και άνθρωποι που έρχονται μεν, αλλά δεν έχουν πάει ποτέ σε θέατρο».

- Και εκπαιδεύεστε κι εσείς προφανώς σε μια άλλου τύπου παράσταση;
«Εννοείται αυτό! Γιατί είναι ένα χώρος που δεν είναι θεατρική αίθουσα. Ακριβώς γιατί ο κόσμος είναι σε μια χαλαρή κατάσταση, πρέπει κι εμείς να είμαστε ανάλογα προετοιμασμένοι, αλλά μας αρέσει αυτό».

- Βρίσκει απήχηση μια παράσταση bartheatre ιδιαιτέρως από νεαρόκοσμο;
«Ναι, ευτυχώς. Οι νέοι δεν πολυπηγαίνουν θέατρο κι όταν ακούν ότι γίνεται μια παράσταση σε ένα μπαρ και μάλιστα κωμωδία, πάνε πιο εύκολα. Αυτό το βλέπουμε συνέχεια και είναι πολύ ευχάριστο για εμάς».

- Στο έργο τώρα: Γιατί μπισκότα και γιατί επτά;
«Ο τίτλος έχει να κάνει με την εξέλιξη του έργου γι’ αυτό είναι δύσκολο να σου πω γιατί επιλέξαμε αυτόν τον τίτλο, γιατί θα προδώσουμε την υπόθεση και την ανατροπή που έχει μέσα η παράσταση. Υπάρχει λόγος πάντως που είναι μπισκότα και μάλιστα επτά».

- Εσύ και ο Μάκης Παπαδημητράτος γράψατε το έργο. Πώς ήταν η διαδικασία;
«Πολύ ωραία! Κοίταξε για να γράψουν δύο άνθρωποι από κοινού ένα κείμενο και μάλιστα θεατρικό, πρέπει να έχουν καλή χημεία μεταξύ τους και φυσικά κοινή αίσθηση του χιούμορ. Εγώ με τον Μάκη το έχουμε αυτό πολύ ανεπτυγμένο. Μπορεί να λέω κάτι και να μην γελάσει κανένας, αλλά θα γελάσει ο Μάκης και αντίστοιχα θα γελάσω εγώ με κάτι που θα πει εκείνος. Οπότε αυτό σημαίνει ότι έχουμε επικοινωνία στο χιούμορ. Επίσης με τον Μάκη από το 2006 που γνωριστήκαμε κάνουμε κολλητή παρέα. Αυτά αρκούν λοιπόν για να μπορούμε να γράψουμε μια κωμωδία μαζί».

- Στο έργο υπάρχουν οκτώ χαρακτήρες. Τους υποδύεστε μόνο εσείς οι δυο;
«Ναι, είναι τέσσερις γυναικείοι και τέσσερις ανδρικοί χαρακτήρες, τους κάνουμε οι δυο μας με ανάλογες μεταμφιέσεις που γίνονται μάλιστα σε πολύ σύντομο χρόνο και ενώ το έργο εξελίσσεται. Η αλήθεια είναι ότι αυτό έχει δυσκολία ειδικά όταν γίνεται μέσα σε ένα μπαρ. Ειδικά στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο, αλλά τώρα που παίζεται τρίτη χρονιά η παράσταση, οι ρυθμοί πια είναι αλλιώτικοι, το κάνουμε εύκολα. Φαντάσου ότι υπάρχουν ως σκηνικό δυο καρέκλες, ένα τραπέζι και ένα παραβάν, όπου εκεί πίσω σε 12 δευτερόλεπτα κάνουμε όλες τις αλλαγές και περνάμε από τον έναν ρόλο στον άλλο, χωρίς βέβαια να σταματάει η ροή του έργου».

-Τι πραγματεύεται η παράσταση;
«Το 2012 και ό,τι γινόταν τότε που η κρίση ήδη είχε επηρεάσει τη ζωή μας. Στο έργο εγώ και ο Μάκης είμαστε ξαδέλφια, παντρεμένοι και οι δυο, ο ένας έχει παιδί ο άλλος όχι, αλλά η γυναίκα του τον πιέζει πολύ για να κάνουν, εκείνος αντιστέκεται λόγω της κρίσης… Τα δυο αυτά ξαδέλφια είναι ανίψια ενός μεγαλοπαράγοντα του ποδοσφαίρου… που τώρα είναι φυλακή γιατί έστηνε αγώνες, αλλά έχει και διάφορα μπαρ στην ιδιοκτησία του. Πριν μπει στη φυλακή δουλεύαμε μαζί του στήνοντας αγώνες, τώρα δουλεύουμε στα μπαρ του. Ο θείος λοιπόν, μας ζητάει κάποιες χάρες για τους φύλακες και τους διευθυντάδες των φυλακών που εμείς αναλαμβάνουμε να τις πραγματοποιήσουμε!».

- Στην κρίση γράφτηκε το έργο και στην κρίση παραμένουμε. Αντίδοτο της κρίσης είναι το χιούμορ;
«Δεν γίνεται να το παλέψουμε αλλιώς, παρά μόνο με γέλιο. Από την κρίση θα αργήσουμε να βγούμε πιστεύω, οπότε πρέπει να αμυνθούμε με κάποιο τρόπο. Θεωρώ ότι στην κρίση δημιουργούνται πολλές ανισότητες, η δημοκρατία έχει πάει περίπατο (όχι πως είχαμε ποτέ και πραγματική δημοκρατία δηλαδή…), οπότε λογικό είναι να έχουμε μια τεράστια ανασφάλεια. Αν όμως το δούμε από την αισιόδοξη πλευρά, μπορεί η κρίση να γεννήσει και ευκαιρίες. Για παράδειγμα εμείς μπορεί να μην μπαίναμε ποτέ στη διαδικασία να γράψουμε ένα τέτοιο έργο γιατί αν δεν είχαμε βιώσει την κρίση, δεν θα είχαμε λόγο να γράψουμε ένα τέτοιο θεατρικό. Θα παίζαμε σε μια άλλη παράσταση, θα κάναμε κάνα σίριαλ και θα παίρναμε τα χρήματα που βγάζαμε και προ κρίσης από τη δουλειά μας. Ομως το 2010 γίνονταν 44 σίριαλ και το 2011 γίνονταν 4 και την επόμενη χρονιά κανένα κλπ! Μπήκαμε λοιπόν σε μια διαδικασία που ‘ξεβάλτωσε’ κι εμάς τους  ίδιους, μας ξεκούνησε. Γιατί το δημοσιοϋπαλληλίκι στην Ελλάδα είναι κουλτούρα και δεν έχει να κάνει με αυτούς που πραγματικά δουλεύουν στο Δημόσιο. Σε όποιον επαγγελματικό χώρο κι αν είμαστε, είναι η νοοτροπία μας να βολευτούμε, να είμαστε αραχτοί και να μπαίνουν φράγκα στην τσέπη μας. Αυτό λοιπόν δεν είναι ωραίο για έναν λαό, που θέλει μάλιστα να μιλάει για τους προγόνους του εδώ και 2.500 χρόνια. Εχει καταντήσει ανέκδοτο πια αυτό. Ασε τι έκαναν εκείνοι, εμείς τι κάνουμε είναι το θέμα. Αρα λοιπόν το χιούμορ, μετά την αγάπη, είναι το καλύτερο αντίδοτο».

-Πάντως φέτος γίνονται σίριαλ. Αρα η δουλειά σας πάει καλύτερα;
«Οχι, είναι απλώς στάχτη στα μάτια. Πάμε παίζουμε αλλά δεν ξέρουμε αν και πότε θα πληρωθούμε. Στην τηλεόραση έγινε κάτι πρωτοφανές και τελείως φτιαχτό. Δηλαδή όταν μιλάμε για κρίση που ο κόσμος είναι κλεισμένος μέσα στο σπίτι, δεν γίνεται να μην του δείχνεις σίριαλ. Αυτοί λοιπόν τι έκαναν; Εκοψαν τα σίριαλ και όταν τα άρχισαν πάλι έριξαν τις τιμές πάρα πολύ, ενώ σου χρωστάνε και από προηγούμενες παραγωγές. Εμένα μου χρωστάνε χρήματα από το 2010 και όταν τους τα ζητάω, η απάντηση είναι: ‘Λεφτά δεν υπάρχουν, πήγαινέ μας στα δικαστήρια’. Υπάρχει λοιπόν μια μεγάλη εκμετάλλευση».

-Αν είχες το δικαίωμα της επιλογής ξανά, θα διάλεγες άλλο επάγγελμα;
«Ούτε μια στο εκατομμύριο! Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε σταλεί με μια αποστολή σ’ αυτόν τον κόσμο και η δική μου είναι να είμαι ηθοποιός. Και το κάνω από απόλυτη επιλογή, γιατί μέχρι τα 27 μου έπαιζα στο θέατρο από χόμπι και η βασική μου δουλειά ήταν διαφημιστής».

-Εκτός από το θέατρο, σίριαλ θα κάνεις φέτος;
«Ναι, είμαι σε διαδικασία να κάνω ένα σίριαλ για τον ΟΤΕ TV, αλλά ακόμα δεν μπορώ να σας πω πιο πολλά».


Συντελεστές παράστασης:
Σκηνοθετεί ο Δημήτρης Τιμπιλής.
Κοστούμια: Ομάδα Boudoir
Κινησιολογία: Ιωάννα Βασιλακοπούλου
Μουσική Επιμέλεια: Βαγγέλης Λυμπουρίδης
Φωτισμοί: Κώστας Κωστόπουλος
Χειριστής Κονσόλας: Φώντας Φωτεινός