Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων σήμερα, όπως έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ από το 2000 και έρχεται φέτος σε μία πολύ ιδιαίτερη συγκυρία, που δυστυχώς έφερε στο διεθνές προσκήνιο την περιοχή μας. Αναφερόμαστε φυσικά στο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, από το οποίο επισήμως έχουν χαθεί 81 άνθρωποι, ενώ με βάση όλα τα στοιχεία θεωρείται βέβαιο ότι ο πραγματικός αριθμός των απωλειών είναι πολλαπλάσιος -αν και την πραγματική διάσταση της τραγωδίας δεν θα τη μάθουμε ποτέ...
Δυστυχώς, όπως και σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν, έτσι και σε αυτή την τραγωδία δεν λείπει η έξαρση ρατσιστικής ρητορικής, που μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις βλέπει “οργανωμένα σχέδια εισβολής” όχι απλώς αδιαφορώντας επιδεικτικά για την τύχη αυτών των ανθρώπων, αλλά φτάνοντας στο σημείο να εύχονται ακόμα και την εξόντωσή τους.
Το καλύτερο “γήπεδο” πλέον για αυτές τις συμπεριφορές είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου καθένας ξεδιπλώνει άφοβα τον πραγματικό του εαυτό φουντώνοντας έτσι ακόμα περισσότερο τη φωτιά της ξενοφοβίας. Φτάνουν άλλωστε και στο σημείο να δίνουν διαφορετική βαρύτητα και διάσταση ανάλογα με το εάν ο δράστης είναι αλλοδαπός ή Έλληνας.
Φυσικά τέτοιες συμπεριφορές δεν αποτελούν μόνο ελληνικό θλιβερό χαρακτηριστικό, αλλά συγκροτούν δυστυχώς ένα διαρκώς αυξανόμενο φαινόμενο με διεθνείς διαστάσεις, με τις κοινωνίες να συντηρητικοποιούνται και να γίνονται όλο και πιο εσωστρεφείς.   
Η μετακίνηση ατόμων από ένα μέρος σε άλλο με την πρόθεση να εγκατασταθούν προσωρινά ή μόνιμα στη νέα θέση, η μετανάστευση δηλαδή, είναι ένα πανάρχαιο φαινόμενο και σε τέτοιες διαδικασίες για οικονομικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς, αλλά και περιβαλλοντικούς λόγους έχουν μπει εκατοντάδες λαοί. Η κοντή μνήμη των συμπατριωτών μας, που ξεχνούν τις διαχρονικές περιπέτειες των Ελλήνων που μετανάστευαν έως την άλλη άκρη του πλανήτη για ένα καλύτερο μέλλον, μάλλον δεν βοηθά στη βελτίωση του τρόπου αντιμετώπισης μεταναστών και προσφύγων, που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν την Ελλάδα ως τελικό προορισμό αλλά χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης.