“Τι θέλει τούτη η άνοιξη“ αναρωτιέται η ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη στο ομώνυμο ποίημά της, καλώντας μας να δώσουμε απαντήσεις σαφείς και ρεαλιστικές. Αληθινές και ειλικρινείς.

Με... απαιτήσεις μπήκε αυτή η άνοιξη. Απαιτήσεις από όλους μας και δυστυχώς σε όλους τους τομείς. Πρέπει “να δουλέψουμε όλοι για να βγει η χώρα από την κρίση“, πρέπει να μην πιστεύουμε στην οικονομική κρίση και να την υπερβούμε.

Ολοι οι άνθρωποι που βλέπουμε γύρω μας, όλοι κάτι “πρέπει“ να κάνουν. Οι μαθητές να διαβάσουν για τις πανελλαδικές, οι εργαζόμενοι να βγουν στους δρόμους και να διεκδικήσουν, οι γονείς να στερηθούν για να πάρουν κι αυτό το Πάσχα δώρα στα παιδιά τους. Και μέσα σε όλα αυτά, “πρέπει“ να νιώθουμε και την ανεμελιά που επιβάλλει η εποχή, να δούμε την αισιοδοξία που προσπαθούν να μας χαρίσουν τα χρώματα της φύσης, να ακούσουμε τα μηνύματα εγκράτειας και ταπεινοφροσύνης που διδάσκει το θείο δράμα. Αυτή την εποχή, ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, τα “πρέπει“ συγκρούονται με τα “θέλω“ - και ξεκινά έτσι αυτή η οικεία στους περισσότερους εσωτερική πάλη, η οποία συνήθως δεν καταλήγει και στα πιο σαφή συμπεράσματα...

Θα κυλήσουν οι μέρες, θα περάσει κι αυτή η άνοιξη, ίσως όμως ούτε και τότε να μη βρούμε τι θα απαντούσαμε άραγε στο ερώτημα της Μεσσήνιας ποιήτριας.

Οι ποιητές, εξάλλου, ποτέ δεν ήθελαν από εμάς “απαντήσεις“. Μόνο σκέψη, προβληματισμό και πάνω από όλα ψυχή. Και αν κανένα νόημα δεν μπορέσουμε ποτέ να βρούμε για τούτη την άνοιξη, για την κάθε άνοιξη, για την κάθε εποχή, ευτυχώς θα υπάρχουν γύρω μας τα μάτια των παιδιών... Οπου κι αν κοιτάξουμε υπάρχουν και περιμένουν κι αυτά ένα βλέμμα από εμάς. Μια άνοιξη στο χαμόγελό τους, να καθρεφτίζεται αθώα και φευγαλέα στο δικό μας...