Η κατάσταση στο Θεσσαλικό κάμπο παραμένει τραγική. Η χώρα είναι κομμένη στη μέση, η  σύνδεση με Θεσσαλονίκη γίνεται ακόμα  μέσω Ρίου – Αντιρίου! Χιλιάδες νεκρά ζώα παραμένουν αμάζευτα στα λιμνάζοντα νερά με μια υγειονομική βόμβα να απειλεί την περιοχή αλλά και όλη τη χώρα μέσω της τροφικής αλυσίδας. Ο κρατικός μηχανισμό αγκομαχά και μετά από μια εβδομάδα δυσκολεύεται ακόμα να δώσει λύσεις σε βασικά προβλήματα.

Την ίδια ώρα οι πολίτες εκφράζουν την συμπαράστασή τους στους πληγέντες και προσπαθούν με κάθε τρόπο να βοηθήσουν. Η συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης βρίσκεται σε εξέλιξη με την ανταπόκριση να είναι συγκινητική. Το ερώτημα είναι το πως θα φτάσουν όλα αυτά στους πληγέντες και μέσω ποιου μηχανισμού θα διανεμηθούν. Το κρίσιμο είναι αυτά να φτάσουν έγκαιρα σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη και να μην στοιβαχτούν σε κάποια αποθήκη και στο τέλος πεταχτούν.  Ας ελπίσουμε ότι τη διανομή θα την αναλάβουν ομάδες εθελοντών και θα υπάρξει ανακούφιση των ανθρώπων.

Πέρα όμως από την προσωρινή βοήθεια υπάρχει και η επόμενη ημέρα όταν θα σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας. Απαιτούνται πρωτοβουλίες που θα στηρίξουν τους ανθρώπους της Θεσσαλίας προσφέροντας τους ευκαιρίες για να ορθοποδήσουν. Σε μερικές εβδομάδες στη Μεσσηνία ξεκινά η ελαιοσυγκομιδή η φιλοξενία ανθρώπων που ξέρουν από αγροτικές εργασίας και η απασχόληση τους το επόμενο διάστημα θα αποτελούσε μια σημαντική βοήθεια. 

Οι τοπικοί φορείς, αυτοδιοίκηση, συνεταιρισμοί, αγροτικοί σύλλογοι,  χρειάζεται να ενεργοποιηθούν προκειμένου οργανωμένα να προσκαλέσουν αγρότες από τη Θεσσαλία στην περιοχή. Απαραίτητη προϋπόθεση η καταγραφή και εξασφάλιση σπιτιών για φιλοξενία με ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Έτσι θα δοθεί  ευκαιρία σε αυτούς τους ανθρώπους να εξασφαλίσουν μεροκάματο. Η αλήθεια είναι ότι μια τέτοια πρωτοβουλία είναι περισσότερη σύνθετη από ένα πακέτο μακαρόνια σε ένα καλάθι για να βγει η φωτογραφία και να πουληθεί συναίσθημα. Η πραγματική βοήθεια δίνεται όμως όταν εξασφαλίζεται  η ευκαιρία να δουλέψεις για να ζήσεις. Να νιώσεις χρήσιμος και παραγωγικός.