Μιλήσαμε με τον Καλαματιανό ηθοποιό που πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Ελάτε σ' εμάς για έναν καφέ" (για τρίτη χρονιά φέτος στο θέατρο "Φούρνος"). Τέλος Οκτωβρίου θα τον δούμε σε νέο τηλεοπτικό σίριαλ, καθώς και σε μια ακόμα παράσταση με το «La strada» του Φελίνι που θα κάνει πρεμιέρα αρχές Νοεμβρίου.
- Μια παράσταση που πάει για τρίτη χρονιά λοιπόν!
«Εχουμε την χαρά και την υπερηφάνεια -αν και είμαστε μια μικρή ομάδα που λειτουργούμε με πολύ χαμηλό μπάτζετ και με την αρωγή ανθρώπων όπως ο Βασίλης Νικολαΐδης που μας σκηνοθετεί και ο Γιάννης Μετζικώφ που κάνει κοστούμια και σκηνικά- να αισθανόμαστε ότι κάνουμε ένα πολιτικό σχόλιο σ’ αυτόν τον ορυμαγδό που συμβαίνει στη ζωή μας. Είναι μια μαύρη σκαμπρόζικη κωμωδία που πραγματεύεται την άνοδο και την πτώση του φασισμού και γενικώς του ολοκληρωτισμού, που βασίζονται σε κενά είτε των ανθρώπινων ψυχών, είτε των κοινωνιών. Το έργο μας πάει στο 1937 στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι και μας δείχνει ένα σπίτι όπου διαμένουν τρεις αδελφές, ανύπαντρες. Ενας δημόσιος υπάλληλος στέλεχος του φασιστικού κόμματος, διεισδύει στο σπίτι και στη ζωή αυτών των τριών μεσήλικων γυναικών, οι οποίες έχουν ένα σύστημα αξιών συντηρητικό και έχουν και μεγάλη περιουσία. Αυτός λοιπόν ο δημόσιος υπάλληλος με άρμα τη σεξουαλική πείνα (κι εκεί είναι το κωμικό στοιχείο) αυτών των γυναικών εισβάλλει στο σπίτι έχοντας βάλει στο μάτι την περιουσία τους και καταφέρνει να εγκαταστήσει εκεί τον δικό του ολοκληρωτισμό. Είναι δηλαδή μια παράσταση – αλληγορικό σχόλιο στο πώς σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς να το καταλάβεις, μπορείς να ανοίξεις την πόρτα και να εισβάλλουν στοιχεία που θα δημιουργήσουν δυσάρεστες καταστάσεις».
- Πώς όμως μπορούμε να κρατάμε ισορροπίες;
«Ο ήρωας στο τέλος -που είναι εξαιρετικά απρόσμενο και σκληρό, αν και το έργο είναι κωμωδία- λέει ότι, όσο οι άνθρωποι θα έχουν είτε ως μονάδες είτε ως κοινωνικά σύνολα, σκοτεινούς και ανικανοποίητους πόθους, ψυχολογικά κενά και ανισορροπίες, τόσο αυτά τα φαινόμενα ολοκληρωτισμού θα βρίσκουν ρωγμές και θα εισβάλλουν. Επίσης αυτοί οι άνθρωποι που γίνονται εισβολείς μ’ αυτόν τον τρόπο, έχει παρατηρηθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας ότι ασκούσαν μια γοητεία. Πρόκειται είτε για γοητευτικές παρουσίες είτε για γοητευτικά λόγια που καταφέρνουν να μπουν ακριβώς εκεί που υπάρχει το εσωτερικό κενό. Πρέπει λοιπόν ο καθένας και σε προσωπικό επίπεδο και σε συλλογικό να αναλογιστεί τι επιτρέπει, τι αποδέχεται και τι απορρίπτει. Η ελληνική κοινωνία δε δείχνει ότι είμαστε πάρα πολύ πίσω στην ικανότητα άμυνας αν και έχει καεί η γούνα μας πάρα πολλές φορές».
- Ποιο είναι το αντίδοτο λοιπόν; Να μην έχουμε απωθημένα και ανικανοποίητα μέσα μας;
«Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο, γιατί ζούμε και σε μια εποχή που βασίζεται στην ικανοποίηση και το αντίθετο θέλει πολύ υψηλό επίπεδο ωριμότητας. Κανείς δεν την ξέρει την συνταγή, αν την ξέραμε θα την εφαρμόζαμε ήδη! Εγώ νομίζω όμως ότι οι μεγάλες εξεγέρσεις δεν θα έρθουν αν δεν ξεκινήσουμε από την καθημερινότητά μας, από το μικρόκοσμό μας. Πρέπει να αλλάξουμε πρώτα τη συμπεριφορά μας στον ίδιο μας τον εαυτό, στο παιδί μας, στο διπλανό μας και να καταλάβουμε ότι αυτό που ζούμε τώρα δεν μας κάνει καλό. Κάθε φορά που καλούμαστε ο καθένας μας να πάρουμε μια απόφαση, καλό είναι να τοποθετούμε τον εαυτό απέναντι στις απαντήσεις που πρέπει να δώσουμε αρχικά στα μικρά και καθημερινά και κατόπιν στα μεγαλύτερα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε ν’ αλλάξουμε και όχι με το να λέμε ότι θα φύγουν οι μπλε και θα ‘ρθουν οι μοβ κι όλα θα φτιάξουν. Πρέπει να ξεπεράσουμε επίσης το φόβο που διατρέχει όλη μας την καθημερινότητα. Πληρώνουμε τους φόρους από φόβο μην μας πάρουν τα σπίτι κι όχι γιατί πιστεύουμε ότι πρέπει να το κάνουμε για το καλό της πατρίδας μας».
- Εκτός απ’ αυτήν την παράσταση, ετοιμάζετε μία ακόμα;
«Ναι μια ακόμα παράσταση για αρχές Νοεμβρίου, πάλι με σκηνοθέτη το Βασίλη Νικολαΐδη και με τους Κάτια Γέρου, Νίκο Νίκα, Ευγενία Μαραγκού και μια ομάδα ηθοποιών, με το "La strada" του Φελίνι. Την πολύ γνωστή ταινία που την έχουμε κάνει θεατρική διασκευή και θα γίνει μια πολύ δυνατή παράσταση νομίζω, που πραγματεύεται ένα άλλο σημείο των καιρών, την αποξένωση των ανθρώπων».
- Μόνο θέατρο φέτος;
«Οχι, παίζω και σε μια τηλεοπτική σειρά με τίτλο "Η δικαίωση" που θα ξεκινήσει να προβάλλεται τέλη Οκτωβρίου στο Mega».
- Είσαι από τους ηθοποιούς που κάθε χρόνο έχεις δουλειά, παραπάνω της μιας παράστασης ή του ενός σίριαλ.
«Πρώτα απ’ όλα είναι επιλογή και υποχρέωση γιατί πρέπει ο ηθοποιός να δουλεύει και να κάνει όσο πιο πολλά πράγματα μπορεί. Εκτός από την καλλιτεχνική επιλογή βέβαια είναι και θέμα επιβίωσης γιατί είμαι από τους ανθρώπους που πρέπει να δουλεύω, καθώς δεν έχω την πολυτέλεια να πω ότι μια χρονιά θα απέχω για να ξεκουραστώ. Η αλήθεια είναι ότι έχουν αλλάξει ραγδαία τα πράγματα και δεν είναι εύκολα, όπως πριν κάποια χρόνια που βρίσκαμε εύκολα δουλειές απ’ τις οποίες πληρωνόμασταν κιόλας και μάλιστα παίρναμε και καλά λεφτά. Δεν λέω ότι εκείνο ήταν το σωστό… να βγάζει δηλαδή ο ηθοποιός μέσα σε ένα διήμερο πιο πολλά απ’ όσα έβγαζε ένας γιατρός που είχε κάνει χρόνια σπουδές. Ηταν λοιπόν μια φούσκα που έσκασε, αλλά τώρα έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο, να μην πληρωνόμαστε ή να είναι τόσο χαμηλές οι αμοιβές μας και να μην μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στο κόστος ζωής. Το να κάνεις λοιπόν δυο και τρεις δουλειές για να μπορείς να επιβιώσεις είναι πρώτα απ’ όλα επιτακτική ανάγκη επιβίωσης και όχι μόνο καλλιτεχνική αναζήτηση. Πρέπει βέβαια να έχεις και τύχη και να μπορείς να συνδυάσεις και δουλειές που σε ενδιαφέρουν».
- Θέλει τύχη να βρει δουλειά ο ηθοποιός σήμερα;
«Πρέπει να είσαι και εργάτης της τέχνης σου… όχι μόνο αέρας. Γιατί αν έχεις τύχη να βρεις μια δουλειά και δεν μπορείς να υποστηρίξεις το ρόλο που ερμηνεύεις, τότε η τύχη δεν θα σε βοηθάει πάντα. Δεν φτάνει μόνο το ωραίο πρόσωπο, το ωραίο σώμα, η φωνή, αλλά πρέπει να υπάρχει ένα κεφάλαιο δουλειάς ώστε να μπορείς να εκπληρώσεις αυτό που η τύχη σου έφερε. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί καλύτεροι από τον καθέναν μας που όμως είναι άνεργοι για ένα σωρό λόγους και υπάρχουν κι άλλοι πολύ πιο ανίκανοι που έχουν δουλειά. Αυτό όμως είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους τους κλάδους».
- Αν είχες ευκαιρία να διαλέξεις ξανά επάγγελμα;
«Είναι η ωραιότερη δουλειά του κόσμου και πάλι αυτή θα διάλεγα! Θεωρώ τον εαυτό μου ευνοημένο γιατί συμμετείχα πολλά χρόνια δίπλα στον σπουδαίο Σπύρο Ευαγγελάτο στο "Αμφιθέατρο" κάνοντας 27 έργα εκεί. Μπήκα λοιπόν στο χώρο και είχα την τύχη να παρακολουθήσω και να υπηρετήσω το θέατρο που ήθελα, το θέατρο για το οποίο μπήκα στη δραματική σχολή. Είναι μεγάλο στοίχημα και να παραμείνεις στο χώρο και εγώ το έχω καταφέρει σχεδόν για δυο δεκαετίες τώρα. Αν κλείσω τα μάτια μου και φέρω στο νου μου τη στιγμή της απόφασης να γίνω ηθοποιός, είμαι σίγουρος ότι ξανά και ξανά θα έπαιρνα την ίδια απόφαση».
