του Χρήστου Καπούτση
Βρισκόμαστε στην τελική ευθεία προς τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου και της εκλογής των 21 Ελλήνων ευρωβουλευτών, εκλεκτών των πολιτών, εκείνων που θα αποφασίσουν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Όμως, σε αυτή την περίπτωση, η γνώση είναι δύναμη που παρέχει τη δυνατότητα επιλογής των καλύτερων υποψηφίων, ώστε η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος των πολιτών, να εξελιχθεί σε πολιτική παρέμβαση, καταρχήν σε επίπεδο ευρωκοινοβουλίου.
Ας θυμηθούμε, γιατί κάποιοι ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν να ιδρύσουν μια Ένωση ευρωπαϊκών κρατών. Ποιο ήταν το αρχικό όραμά τους; Πως εξελίχθηκε στην πορεία του χρόνου και φυσικά, ποιο είναι το στίγμα και το πολιτικό βάρος της σημερινής Ε.Ε.. Και αν, η σημερινή Ε.Ε. με αυτή τη μορφή, θα έχει ή όχι, λαμπρό μέλλον, συνεκτιμώντας ασφαλώς, τις διεθνοπολιτικές , οικονομικές και πολιτικο-στρατιωτικές παραμέτρους, που προσδιορίζουν την σημερινή πραγματικότητα στην διαιρεμένη και σε εμπόλεμη κατάσταση «Γηραιά Ήπειρο».
Ο Ζαν Μονέ, είναι ο Γάλλος πολιτικός που οι ιδέες του ενέπνευσαν το «σχέδιο Σουμάν» για τη συνένωση της εθνικής παραγωγής άνθρακα και χάλυβα της Γαλλίας και της Γερμανίας υπό μια ενιαία δομή. «Συνεχίστε, συνεχίστε, δεν υπάρχει άλλο μέλλον για τους λαούς της Ευρώπης εκτός από την ένωση» Ζαν Μονέ.
Ο Ρομπέρ Σουμάν, που έδρασε ως μέλος της γαλλικής αντίστασης κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, συνέταξε τη «Διακήρυξη Σουμάν», για να ενώσει την Ευρώπη και να αποτρέψει περαιτέρω πολέμους. Στις 9 Μαΐου 1950 ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν προχώρησε σε μια δημόσια δήλωση με την οποία καλούσε τη Γερμανία, τη Γαλλία και άλλες χώρες να ενώσουν την παραγωγή τους στον άνθρακα και τον χάλυβα ως «το πρώτο συγκεκριμένο θεμέλιο μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας». Η Διακήρυξη Σουμάν, θεωρείται η αρχή της δημιουργίας της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης γι’ αυτό η 9η Μαΐου γιορτάζεται ως η Ημέρα της Ευρώπης. «Η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί διά μιας, ούτε βάσει ενός μοναδικού σχεδίου. Θα οικοδομηθεί μέσα από απτά επιτεύγματα, που πρώτα θα δημιουργήσουν μια πραγματική αλληλεγγύη» Ρομπέρ Σουμάν.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ιδρύθηκε επίσημα την 1η Νοεμβρίου 1993 με την εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Εμπνευστές και αρχιτέκτονες της, θεωρούνται οι Χέλμουτ Κολ και Φρανσουά Μιτεράν.
Ποιες ήταν, αλλά δυστυχώς δεν είναι, οι θεμελιώδεις αρχές και αξίες πάνω στις οποίες στηρίχτηκε η Ε.Ε.: Ελευθερία, δημοκρατία και ισότητα, σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, των ανθρώπινων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου, αλληλεγγύη και προστασία για όλους τους πολίτες της Ευρώπης.
Οι παραπάνω αρχές, διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο, δημοκρατικών αρχών, οικονομικής ανάπτυξης και αλληλεγγύης των Λαών, που ωστόσο, ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Και όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκε, αλλά από το 2008 έχει αρχίσει μία φθίνουσα πορεία σε επίπεδο αρχών και αξιών.
Αμφισβητήθηκε η Δημοκρατία στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε., με την κατάργηση του βέτο, απαξιώθηκε η αλληλεγγύη των Λαών της Ε.Ε. με κραυγαλέο παράδειγμα την εξοντωτική πολιτική των Μνημονίων σε βάρος της Ελλάδας. Μια τιμωρητική πολιτική που βύθισε μεγάλο τμήμα του ελληνικού Λαού στην φτώχεια.
Η Ευρώπη της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Ισότητας, των ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της Αλληλεγγύης, υποχωρεί σταδιακά σε αξιακό επίπεδο, έναντι της Ευρώπης της οικονομικής ολιγαρχίας, του Τραπεζικού και τοκογλυφικού κεφαλαίου, του ατομοκεντρισμού, των γραφειοκρατών των Βρυξελλών, των αποεθνοποιημένων λόμπι των οικονομικών συμφερόντων. Εθνικές ευαισθησίες, ιστορικές μνήμες, κουλτούρα και παραδόσεις των λαών, πέφτουν και εξαφανίζονται στην χοάνη της ισοπεδωτικής επεκτατικής αμερικανικής ομοιομορφίας, του τρόπου ζωής, του «σκέπτεσθαι» και επιχειρείν.
Η Ε.Ε. σήμερα, έχει προοπτικές σχετικής οικονομικής ανάπτυξης, αν η Ευρώπη «ζούσε» μια παρατεταμένη Ειρηνική περίοδο και υλοποιούσε ανθρωποκεντρικές πολιτικές. Και κυρίως, αν είχε φροντίσει, να προχωρήσει , όχι μόνο στην οικονομική της ενοποίηση, αλλά και στην πολιτική της ολοκλήρωση.
Ουσιαστικά, αν την ευρωπαϊκή αναπτυξιακή της πορεία, την είχε περιχαρακώσει με μια σοβαρή και αξιόπιστη, ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας και ασφάλειας. Να είχε δηλαδή εκείνα τα αμιγώς ευρωπαϊκά μέσα, πολιτικά, διπλωματικά και στρατιωτικά, που θα της εξασφάλιζαν την Ειρήνη επί ευρωπαϊκού εδάφους, την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική αλληλεγγύη. Δυστυχώς η Ε.Ε. έχει εκχωρήσει την άμυνά της στο ΝΑΤΟ και την εξωτερική της πολιτική στις ΗΠΑ.
Η Ευρώπη, είναι στη δίνη ενός σκληρού πολέμου , του ρωσο-ουκρανικού, όπου τα αποτελέσματα, μέχρι τώρα, από το πολεμικό μέτωπο, μάλλον δεν «ενθουσιάζουν» τους ηγέτες της Ε.Ε., που στοιχήθηκαν, εκόντες άκοντες, πίσω από την Αμερικανό- νατοϊκή Στρατηγική, του πολέμου με την Ρωσία. Διότι τι άλλο είναι ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος, αν όχι η προσπάθεια προώθησης ενεργειακών και γεωπολιτικών συμφερόντων των ΗΠΑ; Και μάλιστα με τον υπαρκτό κίνδυνο, της απευθείας εμπλοκής στρατού ευρωπαϊκών – νατοικών κρατών με το Στρατό της Ρωσίας, εξέλιξη που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει και την έναρξη του Γ’ Παγκοσμίου πολέμου.
Ποια από αυτά τα θέματα τα γνωρίζουν σε βάθος οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές και ποια είναι η προσωπική ή κομματική τους άποψη; ρωτήστε τους ....
Βέβαια, το Ευρωκοινοβούλιο δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες για θέματα ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής. Θα πρέπει όμως να αποκτήσει. Το κονκλάβιο της Ε.Ε. με ευφυείς και αντιδημοκρατικούς χειρισμούς έχει παρακάμψει θεσμικά όργανα, όπως το ευρωκοινοβούλιο και οι σημαντικές αποφάσεις για μείζονος σημασίας ευρωπαϊκά θέματα, λαμβάνονται στο Βερολίνο και από τους διορισμένους θεσμικούς παράγοντες των Βρυξελλών, που βρίσκονται στον «αστερισμό» και την επιρροή της οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
