Παρασκευή, 16 Σεπτεμβρίου 2016 17:45

Ετοιμόρροπα σπίτια μετά την πλημμύρα 

Γράφτηκε από την
Ετοιμόρροπα σπίτια μετά την πλημμύρα 

«Με 2 Ρίχτερ το σπίτι θα πέσει» λέει απελπισμένη η Στέλλα Ζήρα που βλέπει μέρα με την ημέρα το σπίτι της να... καταρρέει, λόγω της καθίζησης του εδάφους, μετά την πλημμύρα. Δεν έχει όμως πού να μείνει, ούτε κάποιος την έχει ενημερώσει υπεύθυνα για τα όσα πρέπει να κάνει...

Και είναι μόνο μία από τις περιπτώσεις συνανθρώπων μας, που έχασαν μέσα σε λίγη ώρα όσα έφτιαχναν μια ζωή. 

Η πλημμύρα προκάλεσε πολύ μεγάλες ζημιές ακόμα και σε κτήρια. Για 4 – 5 κατοικίες στην ευρύτερη περιοχή της Καλαμάτας, φαίνεται να είναι ανοιχτό ακόμα και το ενδεχόμενο της κατεδάφισης, ενώ πλήθος ιδιοκτητών προβληματίζονται για το αν οι οικογένειές τους είναι ασφαλείς μέσα στα σπίτια τους. 

Το δράμα μέσα στα άδεια από έπιπλα σπίτια των περιοχών που πνίγηκαν στη λάσπη, δεν έχει τελειωμό. Μια εβδομάδα μετά και παρότι τα λασπωμένα νοικοκυριά έχουν πεταχτεί στη χωματερή κι έχουν αδειάσει τους περισσότερους δρόμους, ο ανθρώπινος πόνος παραμένει, αφού οι πληγές συνεχίζουν ν’ ανοίγουν η μία μετά την άλλη.

Η Στέλλα Ζήρα ζει με τον άντρα της στην 3η πάροδο Παμίσου, όπου συγκεντρώθηκε τόσο μεγάλος όγκος νερού και λάσπης, που όμως μας λέει... μετακινήθηκε το σπίτι της. Η πλημμύρα φαίνεται ότι συνέβαλε καθοριστικά στην καθίζηση του εδάφους και το δάπεδο του κτηρίου υποχώρησε. Τα τειχία έχουν ρηγματώσεις, οι γωνίες έχουν ανοίξει και θα πρέπει άμεσα να εγκαταλείψει το σπίτι που ζει εδώ και δεκαετίες. Οπως λέει χαρακτηριστικά, ένα σπίτι που στο σεισμό του 1986 έπεσαν μόνο σοβάδες και φιλοξένησε οικογένειες και οικογένειες που δεν είχαν σπίτι. 

Θυμάται τη νύχτα της καταστροφικής πλημμύρας και περιγράφει με δάκρυα στα μάτια το πώς ο γιος της έτρεξε και πρόλαβε να βγάλει τους γονείς του έξω, από τα κάγκελα, ενώ το νερό στην αυλή τούς έφτανε μέχρι το λαιμό.

«Μας είπαν να μη μείνουμε μέσα, με έναν σεισμό 2 Ρίχτερ θα πέσει. Πού να πάμε όμως; Πρέπει κάτι να γίνει. Δε γίνεται να μείνουμε μέσα. Δεν έχει έρθει κανένας από το δήμο, ένας μηχανικός να μας πει υπεύθυνα τι να κάνουμε, να βγει κατεδαφιστέο, να το γκρεμίσουν. Μια στέγη να μείνουμε θέλω, ίσως με ένα άτοκο δάνειο. Δε θέλω ούτε οικοσκευές, ούτε τίποτα», λέει κλαίγοντας, μέσα στο άδειο, ραγισμένο σπίτι.

Λίγο βορειότερα, στην οδό Γλαύκου, άλλοι ιδιοκτήτες ανησυχούν. «Ανοιξαν τα τειχία» περιγράφει ο άντρας καθώς βγάζει ακόμα με φτυάρια από το σπίτι τη λάσπη που βρομάει: «Ας έρθουν να μας πουν τι θα κάνουμε. Αν πρέπει να γκρεμιστεί να το γκρεμίσουμε να τελειώνουμε...». 

Ακριβώς απέναντι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι βγήκε από ένα παραθυράκι και γλίτωσε τη νύχτα της πλημμύρας. Τώρα, αφού όλες οι λάσπες απομακρύνθηκαν από το εσωτερικό του σπιτιού, με θλίψη κοιτούν τις ρωγμές στους τοίχους και στο δάπεδο. «Εδώ μάλλον έχει γίνει καθίζηση» λέει η γυναίκα δείχνοντας τα λιμνασμένα νερά...

Λίγο πιο πέρα, ο γιος μιας ηλικιωμένης που σώθηκε από τ’ αδέρφια του την τελευταία στιγμή πριν πνιγεί, περιμένει το κλιμάκιο του ΤΑΣ. Θέλει να μάθει αν το σπίτι μπορεί να κατοικηθεί ή να κατεδαφιστεί... 


NEWSLETTER