Με την παρέα μου, επιλέξαμε να βουτήξουμε στην πισίνα του συγκροτήματος "Oasis Hotel". Μετά από ένα γεύμα με λίγο κρασί ετοιμαζόμασταν να αποχωρήσουμε. Ξαφνικά ακούστηκαν φωνές και κάποιοι υπάλληλοι του ξενοδοχείου αναστατωμένοι κατευθύνθηκαν προς την παραλία. Σηκώθηκα όπως και άλλοι απ’ τη θέση μου και έτρεξα να δω τι συμβαίνει. Μια πενηντάχρονη γυναίκα, τα κύματα την είχαν τραβήξει στα βαθιά και ολομόναχη σε κατάσταση πανικού φώναζε βοήθεια. Αγωνιζόταν να κρατηθεί στο νερό και φαινόταν εξασθενημένη απ’ την υπερπροσπάθεια που κατέβαλλε καθώς ήταν σίγουρο πως πάλευε για αρκετή ώρα μέχρι να την αντιληφθεί ο κόσμος, γιατί ήταν στην απομονωμένη άκρη της παραλίας του Καλού Νερού. Το ρεύμα όλο και την απομάκρυνε από την ακτή. Προσπαθήσαμε καμιά δεκαριά άτομα να βοηθήσουμε με κάποιο τρόπο. Ειδοποιήσαμε το Λιμενικό Σώμα κι από την πλευρά μου αισθάνθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου τόσο έντονα την διελκυστίνδα ανάμεσα στο «τομάρι μου» και τη «συνανθρωπία». Να περιμένω να έρθει το Λιμενικό ή να βουτήξω φαγωμένος και να κάνω ό,τι μπορώ στα 59 μου χρόνια και με νάρθηκα στο χέρι από τραυματισμό την προηγούμενη. Η δειλία υπερίσχυσε καθώς σκέφθηκα πως είναι και μια άμυνα για την αυτοσυντήρηση. Ωσπου σκέφτηκα μια εικόνα, πριν από χρόνια, όταν με τον πεντάχρονο τότε γιο μου απομακρυνθήκαμε από μια παραλία στη Ρόδο με ένα ενοικιαζόμενο κανό και όταν από τα κύματα το κανό αναποδογύρισε και το νερό μας τραβούσε μακριά από την ακτή λόγω αέρα, παρότι φώναζα βοήθεια στην παραλία δεν μας είχε πάρει χαμπάρι κανείς. Η εικόνα αυτή δεν πρόκειται να διαγραφεί απ’ το μυαλό μου ακόμα κι αν πάθω άνοια.
Αυτομάτως η δειλία μου μετατράπηκε σε αναισθησία για την ατομικότητα και έτρεξα να πάρω το σωσίβιο της πισίνας απ’ το διπλανό συγκρότημα. Ζητώντας το με φωνές, ήδη το είχε φέρει ένας κύριος. Ετρεξα ξανά στην αμμουδιά και βγάζοντας τα παπούτσια μου μπήκα μέσα και ετοιμάστηκα για το ρίσκο. Και τότε είδα δυο νέα παιδιά, που στο μεσοδιάστημα που έτρεξα για το σωσίβιο, είχαν πέσει μέσα στο αγριεμένο νερό και πάλευαν με τα κύματα σαν παιδιά του Ποσειδώνα προσπαθώντας να φτάσουν την κυρία που τα δευτερόλεπτα ήταν πολύτιμα για τη ζωή της. Λίγο μετά έφτασε ένα αυτοκίνητο με σειρήνα κι ένας πυροσβέστης βούτηξε προς τη γυναίκα. Του πέταξα το σωσίβιο παρ’ ότι κρατούσε το δικό του μικρό, ώστε να κρατηθεί καλύτερα η γυναίκα η οποία πλέον φαινόταν ότι ήταν ευτραφής και η δυσκολία του εγχειρήματος δυσκολότερη. Τα δύο παιδιά την είχαν πιάσει ήδη και την τραβούσαν προς τα έξω. Το αεροπλάνο που κατέφθασε σε πέντε λεπτά απ’ την ειδοποίηση, δηλαδή άμεσα, έκανε ένα γύρο από πάνω μας, ειδοποιήθηκε για τη διάσωση και η υπόθεση έληξε.
Συμπέρασμα: Οι πολίτες κάνουν μπάνια σε παραλίες κατ’ επίφασιν οργανωμένες δίχως ναυαγοσώστες, πλην ελαχίστων. Η πολιτεία θέλει τουρισμό και στηρίζει τις ξαπλώστρες με τις ομπρέλες αλλά όχι τις ψυχές που απιθώνονται στα πολύχρωμα καθίσματα. Η πολιτεία ζητά προκαταβολικά το φόρο της επόμενης χρονιάς από τις επιχειρήσεις αλλά για ένα τρίμηνο το σκέφτεται να έχει ναυαγοσώστες σε όλες τις παραλίες. Ξέρει να διαφημίζει τα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου, τα εκκλησάκια και τα μπαράκια, αλλά και να ανέχεται σκυλόμπαρα με μπόμπες ποτά σε Μάλια, Λαγανά και Φαληράκι. Ομως πολιτεία, που εγκαταλείπει τους πολίτες στο έλεος των κυμάτων έστω κι αν στις πλείστες των περιπτώσεων ευθύνονται οι ίδιοι, είναι απλώς μια εισπρακτική εταιρεία φόρων.
Υπάρχει τρόπος λοιπόν, η Πολιτεία να διαφημίσει καλύτερα τους τουριστικούς της οδηγούς. Αντί να δείχνει τις θαλάσσιες σπηλιές, τον μουσακά και τα χαζοχαρούμενα ζευγαράκια που φιλιούνται ευτυχισμένα στη Μύκονο, να φτιάξει ένα σποτάκι που να λέει το εξής:
Απόγευμα Σαββάτου, 12 Αυγούστου στην παραλία του Καλού Νερού, δυο νέα παιδιά που δούλευαν στο ξενοδοχείο "Οασις", παράτησαν το σερβίρισμα και έτρεξαν να σώσουν με κίνδυνο της ζωής τους μια γυναίκα που πνιγόταν. Την έσωσαν κι έφυγαν με το κεφάλι κάτω απ’ τη σεμνότητα να ξαναπιάσουν δουλειά για το μεροκάματό τους. Σπουδαία παιδιά, σπουδαίοι χαρακτήρες. Αυτή είναι η Ελλάδα και όχι τα χορευτικά σόου με τις καλοκαιρινές αρπαχτές και την «πολιτισμική» αφασία. Τα νέα αυτά παιδιά έχουν ονοματεπώνυμο. Ας τα μάθει όλος ο νοήμων κόσμος: Είναι ο Αίαντας - Βασίλειος Αποστόλου και ο Κανέλλος Γκόγκας.
Η φωτογραφία όπου απεικονίζονται τα δύο παλικάρια αμέσως μετά την ηρωική τους πράξη, είναι του φίλου τους μαθητή και υπαλλήλου που εργάζεται στο "Οασις", του Αντώνη Παπαθεοδωρόπουλου, που βοήθησε με τον τρόπο του κι αυτός. Συγχαρητήρια και στον πυροσβέστη που έτρεξε και βοήθησε αλλά δεν έχω το όνομά του.
Γρ. Χ.
