Κάνει λόγο για επιστολή της διευθύντριας “που συκοφαντεί με τόνους λάσπης και ψέματα το σωματείο και το Δ.Σ.”.
Το σωματείο αναφέρει χαρακτηριστικά:
“Δεν είναι τυχαίο βέβαια, ότι δεν υπογράφει ως μέλος του σωματείου μας αλλά παρά μόνο ως διευθύντρια της ΔΕΥΑΚ. Πέρα από την «τρικυμία εν κρανίω» που χαρακτηρίζει το κείμενό της (;) έχουμε να δηλώσουμε τα εξής:
- Ενώ είναι προσωπική επιστολή της, μιλά σε πρώτο πληθυντικό (εμείς, εμείς, εμείς….). Ποιους εκπροσωπεί τελικά; Μήπως τη δημοτική αρχή; Μήπως αξιοποιεί την διευθυντική της θέση για να χειραγωγήσει εργαζόμενους που είναι υφιστάμενοί της; Μήπως γενικά μιλά για τον εαυτό της στον πρώτο πληθυντικό;
- Πίσω από τις λάσπες κρύβεται το πραγματικό της πρόβλημα. Την ενοχλεί ότι το σωματείο μας χρόνια τώρα μέσα από συλλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες έχει αποφασίσει να είναι πρωτεργάτης της πάλης για τα προβλήματα των εργαζομένων κι όχι υποχείριο των δημοτικών αρχών ή άλλων «μηχανισμών». Τους ενοχλεί που το σωματείο πρωτοστατεί στην μάχη για μόνιμες και σταθερές σχέσεις εργασίας. Που πρωτοστατεί να μπει τέλος στο αίσχος της μισής δουλειάς (2μηνα, 3μηνα, εργασία με μπλοκάκι και ό,τι φανταστεί ο καθένας), που στόχο έχουν να φτιάξουν μια φουρνιά - πελατεία του εκάστοτε πολιτικού προσωπικού. Δεν τους ενδιαφέρει η λειτουργία της ΔΕΥΑ, την οποία τελικά πληρώνει ο λαός της Καλαμάτας. Η επίθεση στο σωματείο έχει στόχο να μη δικαιωθεί ο αγώνας για την άμεση μονιμοποίηση των συμβασιούχων, που είναι η μισή δύναμη της ΔΕΥΑ. Μάλλον η διευθύντρια θέλει την διαιώνιση αυτής της κατάστασης, γιατί έτσι επιβάλλουν οι υποβολείς της!
- Η επίθεση γίνεται τώρα, ενώ σχεδιάζεται η πλήρης ιδιωτικοποίηση των ΔΕΥΑ, ενώ ετοιμάζονται οι νέες αυξήσεις στα τιμολόγια, με πρόσχημα την κρίση. Να θυμίσουμε ότι το σωματείο είναι στο πλευρό της λαϊκής οικογένειας που δεινοπαθεί να πληρώσει τους λογαριασμούς, που στέκεται στην ουρά για μία επανασύνδεση.
- Θεωρεί τους εργαζόμενους - μέλη του σωματείου ως άβουλα όντα, χωρίς γνώμη. Οι εργαζόμενοι - μέλη του σωματείου συμμετέχουν ενεργά στις μαζικές διαδικασίες, μέσα από τη συζήτηση καταλήγουν συλλογικά στις αποφάσεις τους. Δεν χρειάζονται υποβολέα, έχουν γνώμη, την διαμορφώνουν από τα δικά τους συμφέροντα κι όχι από «έξωθεν» μικροπολιτικούς σχεδιασμούς.
Κατανοούμε τη θλίψη της. Έχουμε να της πούμε «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη»!
Οι εργαζόμενοι έχουμε την πείρα, μέσα από την συλλογική μας οργάνωση να συνεχίσουμε να κλιμακώνουμε την πάλη για τα δικαιώματά μας. «Επιμορφωμένους εργατοπατέρες» δεν τους χρειαζόμαστε”.
