Και συμπληρώνει: «Ζητάμε την απόσυρση των διατάξεων εκείνων που επηρεάζουν αρνητικά τις εργασιακές σχέσεις και οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη χειραγώγηση την ενημέρωση. Καλούμε τους εργαζόμενους στην ενημέρωση να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους για να ματαιώσουν στην πράξη όλες τις παραπάνω μεθοδεύσεις».
Κατ' αρχήν δεν καταλαβαίνουμε ποιες είναι αυτές οι διατάξεις και πώς τις συνδέουν με την κινητοποίησή τους. Διότι μια άλλη ανακοίνωση των συνεργαζόμενων ενώσεων μιλάει για την ίδια απεργία πιο συγκεκριμένα κάνοντας «για συγχωνεύσεις μέσων και ομίλων ΜΜΕ με πρόσχημα τη μείωση του κόστους, διευκολύνοντας υπερδανεισμένους επιχειρηματίες να βρουν σανίδα σωτηρίας».
Επειδή στην ελληνική περιφέρεια δεν υπάρχουν τέτοιοι όμιλοι και τα προβλήματα είναι άλλου είδους, αδυνατούμε να αντιληφθούμε με ποια λογική συνδέεται η αντίθεση στις επιδιώξεις των βαρόνων και της κυβέρνησης με τη λειτουργία των περιφερειακών εφημερίδων. Ισως θα έπρεπε οι συνδικαλιστές να μας κάνουν μια πιο εμπεριστατωμένη ενημέρωση, και τότε όχι μόνο δεν θα είχαμε αντίρρηση να απεργήσουν, αλλά πιθανόν να μας έβρισκαν και συμπαραστάτες.
Από την όλη ιστορία, μας ενοχλούν κάποια πράγματα.
Πρώτον, ο αιφνιδιασμός που ανατρέπει όλη τη λειτουργία των εμπορικών τμημάτων, τα οποία δεν είχαν κανένα περιθώριο να τακτοποιήσουν τις ειλημμένες υποχρεώσεις τους απέναντι στους πελάτες.
Δεύτερον, ότι δεν λαμβάνεται πουθενά υπ' όψιν το ότι οι εποχές είναι δύσκολες και περιθώριο να χαθεί έστω κι ένα ευρώ δεν υπάρχει.
Αλλωστε οι πρώτοι που το γνωρίζουν αυτό είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, που έχουν υποστεί μειώσεις αποδοχών.
Τρίτον, ότι δεν έχουν γίνει κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις για εργασιακά ζητήματα στις διάφορες πόλεις όπου οι «μαϊμούδες» ζουν ανεξέλεγκτα και απομυζούν το κρατικό χρήμα, έχοντας ως θρησκεία τη μαύρη εργασία. Οι γενικολογίες περί «κατακτήσεων δεκαετιών» δεν πείθουν κανέναν.
Η «Ελευθερία», ανεξάρτητα από το τι πίστευε, σε όλες τις προγενέστερες απεργίες είχε δείξει τον απαραίτητο σεβασμό στο δικαίωμα των εργαζομένων να διεκδικούν όπως νομίζουν το δίκιο τους. Μέχρι τώρα. Διότι από εδώ και πέρα θα κρίνουμε κατά περίπτωση τα αιτήματα, και αν αυτά ξεφεύγουν από τη λογική, διατηρούμε το δικαίωμά μας να εκδίδουμε αν μπορούμε την εφημερίδα με όσα μέσα διαθέτουμε - χωρίς φυσικά να ασκούμε πίεση σε κανέναν εργαζόμενο για να μην απεργήσει.
Ετσι συμβαίνει και με το σημερινό φύλλο, που εκδίδεται με λιγότερες σελίδες και με όση ύλη μπορούσαν να παράγουν οι εργαζόμενοι που δεν απεργούν.
Είναι αυτονόητο ότι ζητάμε την κατανόηση των αναγνωστών μας και τους διαβεβαιώνουμε ότι είμαστε και εμείς εξίσου ευαίσθητοι -αν όχι περισσότερο- από οποιονδήποτε συνδικαλιστή. Και κυρίως από τους συνδικαλιστές των δημοσιογραφικών ενώσεων της περιφέρειας, οι οποίοι δεν έκαναν το παραμικρό για να αποτρέψουν τον καθορισμό του υποχρεωτικού αριθμού εργαζομένων σε κάθε εφημερίδα στους μόλις 2 (ναι, δύο).
Η «Ελευθερία» από τα πρώτα χρόνια της ανοδικής της πορείας αύξανε συνεχώς τους δημοσιογράφους της και τώρα έχει αισίως 15 (ναι, δεκαπέντε, ασφαλισμένους όλους στα οικεία ταμεία).
Γι' αυτό και αγανακτούμε με τις απεργιακές φωτοβολίδες που δήθεν φωτίζουν το μέλλον του Περιφερειακού Τύπου.
Ντίνος Δ. Πλεμμένος
