Αφήσαμε το βανάκι με κατεύθυνση το καταφύγιο της Σπάρτης. Kαθώς προχωρούσαμε το δροσόπαγο έδωσε τη θέση του στο χιόνι που έλαμπε σαν χρυσόσκονη από τα LED των φακών. Τα δέντρα άρχισαν να πυκνώνουν και να αγκαλιάζουν το μονοπάτι.
Φτάσαμε στο καταφύγιο, μια λάμπα υγραερίου, τραπεζαρία, κρεβάτια και κάπου από μέσα ακούστηκαν δύο φωνές που μας καλησπέρισαν. Ηταν η Δήμητρα και ο Βαγγέλης, εθελοντές του ΕΟΣ Σπάρτης που είχαν ανέβει για να ζεστάνουν το καταφύγιο και να μας φροντίσουν... που είχαν ανέβει ακόμα μια φορά αυτά τα τελευταία 20 χρόνια.
Είχα καιρό να ξυπνήσω 6:55. Ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε από τα 1.560 μ. για τα 2.407 μ.
Ο όγκος του βουνού ήταν επιβλητικός, κατάλευκος και παγωμένος, μία σκεφτόμουνα τον Λιαντίνη και μία τον Βρεττάκο. Ο ήλιος θύμιζε Δεκαπενταύγουστο, δυνατός και ζεστός. Περπατούσαμε στο βαθύ χιόνι που σιγά-σιγά έγινε πάγος και φορέσαμε τα κραμπόν για να μην γλιστράμε. Η κορυφή όλο και ερχόταν πιο κοντά μας, αρχίσαμε να βλέπουμε την Ελαφόνησο ανατολικά, ο αέρας δυνάμωνε όλο και πιο πολύ. Μια στάση πριν την κορυφή. Ακολουθήσαμε την κορυφογραμμή, κραμπόν - πιολέ, κραμπόν - πιολέ, βήμα - βήμα. Το “Χαλασμένο” 2.204 μ., δεξιά μας ένα άλλο βουνό, μια φοβερή εμπειρία.
Στόχος η κορυφή, που λίγο πριν φτάσω αφέθηκα να με πάρει το “ταξίδι”, να περιγράψω στον εαυτό μου αυτά που αντίκριζα, τις ριπές του ανέμου που έξυναν το χιόνι της κορυφής, τα σύννεφα που είχα καιρό να τα δω από πάνω, τον ήλιο, την ομάδα που ερχόταν από πίσω σαν πολύχρωμες γυαλένιες και τα παιδιά να αγναντεύουν από τα 2.407 αυτή τη θέα τη μοναδική.
Dk (Ντάνυ Κάργας)
