Στο δρόμο, δύο ακόμα ορειβάτες προστέθηκαν στην παρέα και η ομάδα κατέληξε στο Λιτόχωρο μεσάνυχτα, όπου δύο παλιοί συνορειβάτες περίμεναν να συνδράμουν με τις δυνάμεις τους.
Η ομάδα χωρίστηκε σε δύο μικρότερες ομάδες, καθώς είχαν προγραμματιστεί δύο διαφορετικές διαδρομές με βάση το βαθμό δυσκολίας και το χρόνο ανάβασης στο Λιβάδι των Μουσών. Η πρώτη ομάδα, αποτελούμενη από τους πιο έμπειρους ορειβάτες του Συλλόγου, κλήθηκε να αναμετρηθεί σε μία πορεία 10 ωρών ακολουθώντας τη διαδρομή Αγία Κόρη (υψ. 270μ.) – Κοπανούλα – Διάσελο- Έλατος – Πετρόστρουγκα – Σκούρτα - Οροπέδιο των Μουσών (υψ. 2604μ.) και στη συνέχεια κορυφή Μύτικας (υψ. 2918μ) καλύπτοντας σε μια μέρα μια υψομετρική διαφορά περίπου 2650μ. Η δεύτερη, αποτελούμενη τόσο από έμπειρους ορειβάτες όσο και από νέα ενθουσιώδη μέλη, επέλεξε να προσεγγίσει το Οροπέδιο των Μουσών, ακολουθώντας το μονοπάτι Διασταύρωση / Γκορτσιά –Πετρόστρουγκα - Σκούρτα – Οροπέδιο των Μουσών, (εκτιμώμενος χρόνος πορείας: 7ώρες περίπου).
Η πρώτη ομάδα διανυκτέρευσε στο γραφικό ξωκλήσι της Αγίας Κόρης, που η παράδοση την ήθελε να είναι μια όμορφη κόρη, η οποία απέρριψε την πρόταση του Τούρκου Πασά να την πάρει στο χαρέμι του. Το μικρό κορίτσι κατέφυγε στον Όλυμπο, για να γλιτώσει την οργή του, και πέθανε εκεί από την ασιτία και από τις κακουχίες.
Έχοντας κοιμηθεί υπό τους ήχους του ανήσυχου ρέματος, η ομάδα ξεκούραστη την επόμενη μέρα ξεκίνησε το μακρύ της ταξίδι στο πυκνόφυτο μονοπάτι από πουρνάρια, στο τέρμα του οποίου πρόσμεναν δύο καταρράκτες που σχημάτιζαν βάθρες με καταπράσινα κρυστάλλινα νερά. Επόμενη στάση η πηγή του Ίταμου για ανεφοδιασμό νερού. Η πηγή πήρε την ονομασία της από το δέντρο Ίταμος, του οποίου οι δηλητηριώδεις καρποί χρησιμοποιούνταν από τις Ερινύες για να τιμωρήσουν τους ανθρώπους. Μαρτυρείται επίσης ότι η θεά Άρτεμις πότιζε στο δηλητήριό του τα βέλη της με τα οποία σκότωσε τα παιδιά της Νιόβης.
Καθώς η ομάδα περνούσε από τις θέσεις Κοπανούλα, Κατάρτι, Έλατος, γινόταν μάρτυρας μοναδικών εικόνων πυκνού σκιερού δάσους, ενώ η παρουσία κατακόκκινων αγριοφραουλών την προκαλούσε για συχνές στάσεις. Τα ρόμπολα δεν άργησαν να φανούν στην ομώνυμη θέση Ρομπολάκια κυριαρχώντας μέχρι το καταφύγιο της Πετρόστρουγκας.
Από το καταφύγιο της Πετρόστρουγκας μέχρι το Λιβάδι των Μουσών μια πορεία 2,5 ωρών περίπου το τοπίο άλλαζε, από την πορεία κάτω από τον ίσκιο των ρόμπολων στο γυμνό αλπικό πεδίο, προμηνύοντας ότι κοντοζυγώναμε στο σημείο κατασκήνωσης. Καθώς απλωνόταν στα μάτια μας το καταπράσινο οροπέδιο γεμάτο συστάδες από λουλουδάκια στο χρώμα του μπλε κοβαλτίου και ορθώνονταν μπροστά μας ο αιώνος θρόνος του Δία, η κούραση υποχωρούσε από το σώμα και ένα κύμα αγαλλίασης και δέους μας διαπερνούσε.
Η δεύτερη ομάδα ταυτόχρονα, έχοντας φορτώσει στα μουλάρια τα σακίδια, ξεκινούσε πρωί- πρωί από τη θέση Διασταύρωση την ανάβαση στον Όλυμπο. Χωμένη μέσα στο πυκνό δάσος από οξιές και θαυμάζοντας την ανοιξιάτικη διάθεση του βουνού, που είχε στολιστεί με λογής -λογής αγριολούλουδα, ανακάλυπτε μια άλλη όψη του Ολύμπου. Η ανάβαση εξίσου κουραστική, αλλά η ανταμοιβή της προσπάθειας σημαντική, καθώς το τοπίο εναλλασσόταν από το πυκνόφυτο δάσος με τις οξιές, στο δάσος με τα αιωνόβια ρόμπολα. Μια μικρή ανάπαυλα στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας και μετά το βήμα αποκτά πιο σταθερό και αργό ρυθμό μέχρι να πατήσει η ομάδα στο Λιβάδι των Μουσών.
Ακάματοι οι δύο ομάδες μετά από το στήσιμο των σκηνών και μια ολιγόωρη ξεκούραση πήραν το δρόμο για το ψηλότερο σημείο του Ολύμπου, τον Μύτικα (υψ. 2,918μ.). Διασχίζοντας στα ριζά το στεφάνι του Δία, σκαρφαλώνοντας το απότομο Λούκι, ο ορειβατικός Σύλλογος της Καλαμάτας, βρέθηκε να ατενίζει την Ελλάδα από την κορφή του Ολύμπου. Ο ενθουσιασμός των νέων μελών και η χαρά όσων ξαναπατούσαν την κορυφή του Ολύμπου ήταν έκδηλος.
Το βράδυ βρήκε την ομάδα να απολαμβάνει το φαγητό στο Καταφύγι του Κάκαλου, και έτσι έληξε η πρώτη μέρα.
Η Κυριακή μας βρήκε όλους έτοιμους για το δρόμο του γυρισμού. Η πρώτη ομάδα επέλεξε να ακολουθήσει το κοφτό μονοπάτι προς το καταφύγιο του «Ζολώτα» και στη συνέχεια τη διαδρομή προς «Πριόνια», ενώ η δεύτερη επέλεξε να ακολουθήσει το γνώριμο πλέον μονοπάτι που καταλήγει στη «Διασταύρωση».
Το φαράγγι του Ενιπέα, όπου οι Μαινάδες λέγεται ότι κατασπάραξαν τον Ορφέα, προσέφερε υπέροχες εικόνες στην ομάδα, ενώ τα κρυστάλλινα νερά του, όπου η πανέμορφη Λητώ λουζόταν, απομάκρυνε την κούραση από την
Με την ικανοποίηση, τη χαρά και την εσωτερική πληρότητα που τόσο γενναιόδωρα πρόσφερε ο Όλυμπος, μέσα από τις εικόνες, τις μυρωδιές, τις γεύσεις και τα συναισθήματα που όλοι βιώσαμε καθώς τα βήματα μας έφεραν κοντά στην κατοικία των δώδεκα θεών, η ομάδα ανασυντάχθηκε και πήρε το δρόμο του γυρισμού.
Η πολύωρη επιστροφή άφησε χρόνο για να αναλογιστούμε τι είναι αυτό που μας μάγεψε στον Όλυμπο. Καθώς περπατά κανείς στα μονοπάτια του, το βήμα μοιάζει να θυμάται ξανά τις ρίζες του με τη μάνα Γη, και παρόλη την κόπωση, μοιάζει να γίνεται πιο σταθερό και αρμονικό.
Ο Όλυμπος μέσα στο χρόνο στέκει αγέρωχος οδηγός και δάσκαλος σε όλους όσους επιχειρούν να τον προσεγγίσουν. Μας διδάσκει να ανακαλύψουμε τα όρια μας, να αναμετρηθούμε και ίσως να τα ξεπεράσουμε, σίγουρα να τα επαναπροσδιορίσουμε. Και όταν μαςεγκαταλείπει ο εαυτός μας, ο Όλυμπος μας δείχνει πως να στηριζόμαστε στο διπλανό μας, να αποδεχόμαστε τη γενναιόδωρη βοήθεια και να μοιραζόμαστε αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας.
Πετρούλα Τατσοπούλου
