«Το έγγραφο του Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μεσσηνίας με αριθμό πρωτοκόλλου 7045/25-10-2013 είναι ακόμη ένα βήμα προς τον ολισθηρό δρόμο του αυταρχισμού. Αποφασίζει και διατάσσει την πλήρη απαγόρευση κάθε πολιτικολογίας στα σχολεία προφορικά ή γραπτά, στο όνομα της ουδετερότητας του σχολείου. Κι όχι μόνο αυτό αλλά η ''διαταγή'' στέλνεται ανήμερα του εορτασμού της επετείου του ''Οχι'' με σύσταση για δημοκρατικό σεβασμό της γνώμης της μειοψηφίας, ακόμη και της μη δημοκρατικής.
Πολλά ερωτήματα γεννώνται και για το περιεχόμενο και για το χρόνο αποστολής του εγγράφου. Από ποιά ανάγκη ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας στέλνει τέτοιο μανιφέστο μετά από 40 χρόνια σχολικών εορτών; Τι δεν καταλάβαιναν μέχρι σήμερα οι εκπαιδευτικοί; Τι δεν έκαναν σαφές προς τους μαθητές τους; Τι θέλει τελικά να μας υπενθυμίσει; Ποιά παιδαγωγική θεωρία επιβάλλει ουδετερότητα του σχολείου απέναντι στο φασισμό και το ναζισμό; Πολέμησαν ή όχι οι πρόγονοί μας τους φασίστες και τους ναζί το 1940; Ποιά παιδαγωγική θεωρία περί ''ουδετερότητας'' θέλει το σχολείο αποκομμένο από την ιστορική αλήθεια και αποστειρωμένο από  την κοινωνική πραγματικότητα; Αραγε το ιδεώδες της Δημοκρατίας δεν είναι a priori πολιτική τοποθέτηση; Πού μπαίνουν λοιπόν τα όρια μιας πολιτικοποιημένης ή μη συζήτησης;
Από την άλλη μεριά πόσο ουδέτερο είναι άραγε ένα σχολείο, χωρίς εκπαιδευτικούς, με 27ρια και 30ρια τμήματα, χωρίς θέρμανση, χωρίς αντισταθμιστική εκπαίδευση για τους αδύναμους μαθητές, που δεν εξασφαλίζει ούτε τη μεταφορά των μαθητών, με εκπαιδευτικούς που τελούν υπό το καθεστώς της επαπειλούμενης απόλυσης;
Είναι ύποπτος ο ζήλος του Διευθυντή για την ουδετερότητα του σχολείου με κίνητρο την δήθεν ομαλή λειτουργία του. Και πολύ φοβόμαστε ότι η αναφορά του στην επιζητούμενη θρησκευτική ουδετερότητα του σχολείου δε γίνεται από πραγματικό σεβασμό στην ετεροδοξία αλλά για να καλύψει με ένα επίχρισμα «πολιτικής ορθότητας» την κύρια πολιτική του στόχευση. Αντίθετα, εμείς θεωρούμε ότι το σχολείο δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ουδέτερο. Ιδιαίτερα στο ζήτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας αυτό που συνάγεται είναι ότι ο Διευθυντής δεν ζητά ουδετερότητα αλλά σιωπητήριο, στο όνομα μάλιστα μιας μειοψηφίας η οποία δεν θέλει να ακούει τι προκάλεσε η ιδεολογία που ασπάζεται.
Καλούμε τους συναδέλφους να μη συναινέσουν σε τέτοιες εντολές που κρύβουν κάτω από ψευδεπίγραφες και βαρύγδουπες εκφράσεις την πραγματικότητα.
Ο Μαν. Αναγνωστάκης μας παροτρύνει με το γνωστό του ποίημα:
Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο.
Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια.
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά».