Όταν πριν 20 χρόνια ξεκίνησα να μαθαίνω προγραμματισμό, ανακάλυψα πως υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές που τον διέπουν. Οι αρχές αυτές βοηθούν ώστε το πρόγραμμα να μπορεί να συντηρείται εύκολα, να αναβαθμίζεται εύκολα, να εξελίσσεται εύκολα και να μπορεί να τρέξει σε πολλά διαφορετικά περιβάλλοντα. Να μπορεί να υπάρχει και να είναι «ζωντανό» στο πέρασμα του χρόνου, έχοντας χαρακτηριστικά μακρόπνοα.
Σήμερα, μετά από πολλά χρόνια στο πανεπιστήμιο και στο ελεύθερο επάγγελμα και ζώντας τον πιο απαιτητικό ρόλο της ζωής μου, αυτόν του συζύγου και πατέρα δύο κοριτσιών, γνωρίζω πως οι αρχές αυτές δεν περιορίζονται μόνο στα προγράμματα ενός υπολογιστή, αλλά αφορούν κάθε τι που προσπαθούμε να προγραμματίσουμε στη ζωή μας και την κοινωνία μας.
Τον τελευταίο καιρό, που η προεκλογική περίοδος έχει αρχίσει και φέρνει στο προσκήνιο τα προβλήματα και τις ανάγκες του Δήμου Καλαμάτας, παρατηρώ έκπληκτος πως η συζήτηση και η έγνοια του κόσμου στρέφεται γύρω από την καθημερινότητα. Αναρωτιέμαι, γιατί οι συμπολίτες μας «εκπαιδεύονται» να κοιτάνε το δέντρο και να αγνοούν το δάσος; Δε χρειάζεται πολλή σκέψη για να κατανοήσει κανείς πως με αυτό τον τρόπο η συζήτηση θα περιστρέφεται γύρω από τη λακκούβα, τη λάμπα, τα φανάρια που δε δουλεύουν και τα νερά που πλημμυρίζουν τους δρόμους μετά από τις βροχές.
Η συζήτηση δεν επικεντρώνεται στα δομικά προβλήματα της πόλης, όπως είναι η ανεργία, η ενίσχυση της τοπικής οικονομίας, ο τρόπος επιμήκυνσης της τουριστικής περιόδου, η σωστή ανάπτυξη του πολιτισμού, οι αθλητικές εγκαταστάσεις και οι αθλητικές δραστηριότητες, οι ξεχασμένες γειτονιές, τα χωριά, η αστική, αγροτική και τεχνολογική ανάπτυξη, ο μεσσηνιακός κόλπος, οι νέοι και η συμμετοχή τους στα κοινά ούτε και το γεγονός πως φεύγουν στο εξωτερικό (κάθε σπίτι έχει κι από έναν), η σωστή οργάνωση των υπηρεσιών του δήμου, η σωστή δόμηση του δήμου σαν οργανισμού, η αξία της συνέργειας ή τουλάχιστον, όλα τα παραπάνω δεν έχουν την πρέπουσα βαρύτητα στο δημόσιο διάλογο.
Και όμως, εμείς, οι νέοι άνθρωποι αυτού του τόπου, ή πιο σωστά, οι νέοι εργαζόμενοι και οικογενειάρχες, που ανήκουμε στις πιο μορφωμένες γενιές αυτού του τόπου μιλάμε για όλα τα παραπάνω με μια διαφορετική ματιά, με ένα οργανωμένο πρόγραμμα και σχέδιο σύμφωνα με αυτά που έχουμε μάθει, με αυτά που έχουμε διδαχθεί, με αυτά που έχουμε ζήσει, με αυτά που έχουμε υπομείνει και επιμένουμε. Η ματιά μας είναι καθολική και ασχολείται με τα μικρά και με τα μεγάλα ζητήματα και θεωρεί ότι η ευτυχία και ευημερία αυτού του τόπου και των πολιτών θα έρθει με την ισόρροπη ανάπτυξη και θωράκιση. Η γνώση μας, η εκπαίδευσή μας και η εμπειρία μας, μας ωθούν στο να σχεδιάζουμε και να προγραμματίζουμε σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ορίζοντα, γιατί μόνο έτσι η καθημερινότητα θα είναι μια τυπική διαδικασία μιας καλοκουρδισμένης μηχανής. Η θεώρησή μας περιέχει τον ΤΡΟΠΟ με τον οποίο θα λειτουργεί αυτή η μηχανή, θα διοικείται και θα υπερασπίζεται το δίκαιο των πολιτών.
Η θεώρησή μας υπογραμμίζει πως έχουμε ευθύνη για όσα προτείνουμε, σχεδιάζουμε και πράττουμε και θα λογοδοτήσουμε στο τέλος, κάνοντας απολογισμό των πράξεων μας. Το βλέμμα μας είναι καθαρό, χωρίς εξαρτήσεις και έχει σαν γνώμονα οι πολίτες να μπορούν να νιώσουν την αγάπη για τον τόπο τους, από άκρη σε άκρη και από κάθε σκοπιά.
Δεν περιμένουμε τη μέρα που θα μας κλείσουν τις λακκούβες έξω από τα σπίτια μας για να ευτυχίσουμε, είμαστε εδώ για να δράσουμε, να ασχοληθούμε με τα μικρά και τα μεγάλα, να οραματιστούμε τον τόπο μας που τόσα υπέροχα πράγματα έχει, να δράσουμε οργανωμένα και προγραμματισμένα, ώστε η λακκούβα να μην υπάρχει, να μην είναι πρόβλημα αλλά ακόμα κι όταν αυτή είναι εκεί, κάποιος να έχει την ευθύνη γι’ αυτό.
Η καθημερινότητα δεν είναι ζητούμενο για έναν ευτυχισμένο πολίτη αλλά το απολύτως αυτονόητο.
Οι πολίτες είναι όλοι ίσοι και ισότιμα πρέπει να συμμετέχουν στην ανάπτυξη και στην ευημερία. Οι πολίτες κατανοούν τον τρόπο με τον οποίο χειραγωγείται η προσοχή τους προς θέματα που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα χάνοντας το νόημα. Εμείς οι άνθρωποι, η παρέα, που φτιάξαμε την Καλαμάτα ΤΟΠΟΣ ΖΩΗΣ, το ξέρουμε καλά, γιατί είμαστε η γενιά που βιώνει έντονα αυτό τον αποπροσανατολισμό και είναι χρέος μας να δράσουμε ώστε να μπορέσει κάθε πολίτης από άκρη σε άκρη του τόπου μας να νοιώθει περήφανος και ευτυχισμένος. Το χρωστάμε στους γονείς μας που μόχθησαν για να είμαστε αυτοί που είμαστε σήμερα.
Το χρωστάμε στα παιδιά μας που θέλουμε ο Τόπος μας να είναι επιλογή τους για να μεγαλουργήσουν, αν θελήσουν, όπως κι εμείς, να ζήσουν εδώ. Το χρωστάμε στον τόπο μας και στον εαυτό μας και δε θα κάτσουμε με τα χέρια σταυρωμένα.
Θα είμαστε παρόντες να αναλάβουμε δράση γιατί μπορούμε και θέλουμε.
*Ο Δρ. Βασίλης Πουλόπουλος είναι Μηχανικός Η/Υ και Πληροφορικής, Συνεργάτης του ΤΕΙ Πελοποννήσου και του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και υποψήφιος με το συνδυασμό Καλαμάτα ΤΟΠΟΣ ΖΩΗΣ
