Η Πελοπόννησος από τη δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα έχει πολλά κοινά οικονομικά και πολιτιστικά στοιχεία αλλά και ισχυρούς εσωτερικούς ανταγωνισμούς. Το ατομικό κυριαρχούσε πάντα έναντι του συλλογικού και το ρουσφέτι αποτελούσε την κυρίαρχη πολιτική λειτουργία. Η μετανάστευση στην Αθήνα αποτελεί τη διαχρονική διέξοδο των Πελοποννησίων. Η Αθήνα δίνει διέξοδο στη φτώχεια, την κοινωνική υστέρηση και την ανέχεια αλλά περιορίζει τις ευκαιρίες και τις προοπτικές. Η Πελοπόννησος παραμένει η «παλιά Ελλάδα» του παλαιοκομματισμού και δεν έγινε ποτέ νησίδα ανάπτυξης λόγω της αφαίμαξής της από την Αθήνα.
Η Πελοπόννησος σήμερα βρίσκεται σε μια κρίσιμη ιστορική συγκυρία. Η διαχρονική οικονομική υστέρηση συναντά τη δημογραφική κατάρρευση. Η ενδοχώρα της Πελοποννήσου μέσα στα επόμενα χρόνια θα καταστεί ακατοίκητη από Έλληνες. Θα υπάρχει ανθρώπινη παρουσία μόνο αν εγκατασταθούν μετανάστες. Τα πράγματα είναι σκληρά και είναι καιρός να δούμε κατάματα την αλήθεια. Όποιος περιμένει με προγράμματα και επιδοτήσεις να επιστρέψουν οι νέοι – δεν υπάρχουν για να συγκρατηθούν - για να γίνουν αγρότες και κτηνοτρόφοι στα διάσπαρτα μικρά χωριά της Πελοποννήσου, αν δεν αυταπατάται, κοροϊδεύει συνειδητά τον εαυτό του και όλους τους υπόλοιπους.
Η Πελοπόννησος για να σταματήσει να φθίνει χρειάζεται να αλλάξει αυτό που κάνει τα τελευταία 200 χρόνια. Να πάψει να είναι δορυφόρος και τροφοδότης της Αθήνας και να αποκτήσει συνείδηση περιφέρειας σε όλα τα επίπεδα. Να γίνει δηλαδή το νέο μεγάλο νησί της Ελλάδας. Να αξιοποιήσει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα στον πρωτογενή τομέα και τον τουρισμό, προκειμένου να δημιουργηθούν προϋποθέσεις προσέλκυσης του πληθυσμού που έχει μεταναστεύσει στην Αθήνα και το εξωτερικό. Αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από σημαντικές μεγάλες επενδύσεις που θα δημιουργούν καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.
Το παλιό οικονομικό μοντέλο της Πελοποννήσου με τον μικρό αγροτικό κλήρο και τις χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις έχει, εδώ και χρόνια, πεθάνει. Χρειάζονται συνέργειες και συνεργασίες σε όλα τα επίπεδα. Το «εγώ» και το δικό μας το χωριό θα πρέπει να δώσει τη θέση του στο «εμείς». Μπορούμε περισσότερα αν δράσουμε από κοινού.
Η Πελοπόννησος, πρώτα απ΄ όλα, θα πρέπει να σταματήσει να είναι χωρισμένη σε δύο περιφέρειες. Απαιτείται άλλο μέγεθος και άλλη φιλοσοφία που δεν μπορεί να υπάρξουν μέσα από τα σημερινά μικρά τοπικιστικά κουτάκια. Η διοικητική ενοποίηση φέρνει ανατροπές σε πολιτικά και οικονομικά κατεστημένα και δημιουργεί νέες συνθήκες συνεργασιών αλλά και ανταγωνισμού σε όλα τα επίπεδα. Η Πελοπόννησος έχει ανάγκη το οξυγόνο του μετασχηματισμού που θα οδηγήσει σε Πελοποννησιακή συνείδηση και θα δημιουργήσει ένα πραγματικό νέο οικονομικό πόλο στη χώρα.
Η ενοποίηση θα γίνει ευκολότερα μέσα από την ολοκλήρωση των δικτύων μεταφορών. Ο αυτοκινητόδρομος Πάτρα- Τσακώνα και η σιδηροδρομική σύνδεση του αεροδρομίου της Καλαμάτας με το λιμάνι της Πάτρας είναι δυο έργα που μπορούν να ολοκληρωθούν μέσα στην επόμενη πενταετία. Η εποχή επιβάλει διαφορετικές προσεγγίσεις και αλλαγή κατεύθυνσης. Η Πελοπόννησος είτε θα γίνει αυτόνομη νέα περιφέρεια είτε θα καταλήξει υποβαθμισμένο προάστιο της Αθήνας.
[Αρθρο από το περιοδικό «Περισκόπιο» - Τεύχος Απριλίου]
