Μια βραχυπρόθεσμη ανάσα και ένα έντεχνο πολιτικό λάκτισμα ώστε να πάει η μπάλα στην εξέδρα.
Το κρίσιμο ερώτημα βέβαια που έπεται αυτής της κίνησης είναι και μετά τον ανασχηματισμό τι;
Η αλλαγή των προσώπων πόση σημασία έχει, αν δεν αλλάξουν οι πολιτικές! Αλλαγή προσώπων χρειάζεται ο τόπος ή αλλαγή πολιτικών; Μπορούν αυτά τα πρόσωπα να αλλάξουν τις πολιτικές; Μια κυβέρνηση δέσμια των δανειστών της, μπορεί να χαράξει τους δικούς της δρόμους ώστε να βγει από τα αδιέξοδά της;
Η απάντηση βέβαια σε αυτά τα ερωτήματα έρχεται από την ίδια την κοινωνία, από το σώμα των ψηφοφόρων της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης, η οποία κοινωνία στη «διαπιστωτική της πράξη», εντέλει τους «τοποτηρητές» να αλλάξουν ρότα. Το θέμα βέβαια είναι αν θέλουν και αν μπορούν!
Γιατί η εξουσία αυτού του τόπου, δεν μπορεί να πείσει το λαό ότι η φτώχεια του έχει εθνοσωτήριο χαρακτήρα. Πόσες ακόμη προσχηματικές δικαιολογίες και μαγικές συνταγές θα ανασύρει το γκουβέρνο από το «τσεπάκι του» έωλες και ανυπόστατες, που προσβάλουν την αντίληψη του μέσου νου, ώστε να γίνει πιστευτή;
Επειδή όμως τα όρια του ρεαλισμού και του πολιτικού αμοραλισμού εξακολουθούν και παραμένουν ευδιάκριτα, έχουν στενέψει δραματικά τα περιθώρια αλλοίωσης του τρόπου σκέψης των πολιτών αυτού του τόπου. Η κοινωνία εισπράττει το αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών και αυτής της κρίσης ως ανεργία, γενικευμένη φτώχεια, υποβάθμιση, περιθωριοποίηση και ανασφάλεια, που οδηγεί σε προσωπικές και μοναχικές προσπάθειες επιβίωσης με αμφίβολη προοπτική, σε ένα σκληρό και αβέβαιο περιβάλλον χωρίς όρους και αρχές.
Ο ανασχηματισμός της συγκυβέρνησης θα είχε περιεχόμενο στη μνημονιακή Ελλάδα, μόνον με άξονα και κατευθυντήρια γραμμή αλλαγής πολιτικής, ώστε να επαναθεμελιωθούν σχέσεις εμπιστοσύνης, ανάμεσα στην πολιτική και τους πολίτες, σε εντελώς νέα σχέση, μια κρίσιμη κίνηση που θα ανταποκρίνεται στις νέες απαιτήσεις και τις νέες ελπίδες που προσδοκά ο κόσμος μας.
Και κυρίως που θα απορρίπτει στη πράξη παρακμιακές λογικές που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία που καταλαβαίνει με το δικό της αλάνθαστο κριτήριο την κρίση αντιπροσώπευσης που υπάρχει σήμερα.
Ιστορικά έχει καταδειχθεί ότι ο εκσυγχρονισμός, η ανάπτυξη και η ανασυγκρότηση αυτού του τόπου δεν κατακτιούνται με επιθέσεις εναντίον των θεσμών και των δικαιωμάτων των πολιτών, με διάρρηξη του παραγωγικού ιστού και τον αφελληνισμό της παραγωγικής βάσης της οικονομίας, με επίδειξη κοινωνικής σκληρότητας και κοινωνικής αδικίας.
Και εν κατακλείδι όλες οι ενέργειες φυγής προς τα εμπρός, θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους μια αναντικατάστατη παράμετρο, δηλαδή, ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπονομεύεται αλλά και να μην υποθηκεύεται το παρόν και το μέλλον της νέας γενιάς και των νέων ανθρώπων.
Να γιατί η αλλαγή των προσώπων από μόνη της δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα σε μια αιμορραγούσα κοινωνία, όταν μάλιστα αυτά τα πρόσωπα έχουν τις ιστορικές ευθύνες τους για τα αποτελέσματα των λανθασμένων πολιτικών τους!
Οταν μάλιστα αυτό το άθροισμα απαρτίζεται από εξουσιολάγνους και εξουσιομανείς ανθρώπους, δύο πολιτικών χώρων που η μόνη τους συγκολλητική ύλη αποτελεί αυτή η ίδια η εξουσία.
Ομως η δύναμη της ανατροπής ήταν και παραμένει προνόμιο αυτής της κοινωνίας. Ας το τολμήσει!
Γιώργος Πουλοκέφαλος
Περιφερειακός Σύμβουλος Λακωνίας
Πρώην Πρόεδρος Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου
