Σαν οπισθόφυλλο:
«Γλώσσα, όταν παρασκεύαζες τη νοσταλγία, / μήπως το παράκανες λιγάκι με το άλγος;»
Ο ποιητής, σαν άλλος αλχημιστής, αναμειγνύει λέξεις και σκαρώνει ένα ελιξίριο πολύ εσωτερικής χρήσεως. Δυσανασχετεί μέσα σ’ αυτό το «ευρύχωρο που είναι το εφήμερο» κι όλο γυρεύει κάποιο εξιτήριο απ’ την πραγματικότητά του. Αναβάλλει την ενηλικίωση ζητώντας καταφύγιο στον φλοίσβο της παιδικής ηλικίας, όμως δεν συναντά κι εκεί παρά πεντάστερα χαλάσματα. Κι άλλοτε πάλι, σαν βραδιάσει, αποθέτει ασθενή τον λογισμό του σε κάποιας πολυθρόνας το εφημερεύον κούνημα με θέα προς το αθεράπευτα ερωτηματικό φεγγάρι…

Ο Παναγιώτης Μπενέας κατάγεται από τη Μεσσηνία, είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Το καλοκαίρι του 2017 δημοσίευσε την πρώτη συλλογή ποιημάτων του με τίτλο «Ιαματικές πληγές» (Εκδόσεις Το Σκαθάρι) ενώ πρόσφατα τέθηκε σε κυκλοφορία και το δεύτερο ποιητικό του βιβλίο με τίτλο «Το ελιξίριο της αιώνιας συντροφιάς» (Εκδόσεις Ανεμολόγιο).