Αυτό θέλησε να μας περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο η Καλαματιανή χορογράφος - χορεύτρια Ναυσικά Πέππα - Τριαντάρη, μέσα από το σόλο της “Dead man’s switch” που ανέβηκε το Σαββατοκύριακο στο αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής.

“Σα να με περιγράφει”, μονολόγησε μια γυναίκα από το κοινό. Σαν να περιγράφει η δημιουργός όλους τους ανθρώπους - και δη τις γυναίκες θα προσθέταμε - που βγαίνουν από το κουκούλι τους και καλούνται να πάρουν ρόλους μεγαλώνοντας. Να “φορέσουν καπέλο” ευθύνες και ιδιότητες, να μεγαλουργήσουν. Μετά να σπάσουν δεσμά και ψυχαναγκασμούς, κάνοντας νέο αγώνα, από την αρχή. Μετά να ζήσουν, γιατί δεν πρόλαβαν. Και για όλα τα παραπάνω, να δώσουν εξηγήσεις ικανοποιητικές. Ο χρόνος είχε μια ενδιαφέρουσα παρουσία στο έργο. Το κοινό απόλαυσε το πέρασμά του μέσα από τη μαεστρία της ερμηνεύτριας, χορευτική, τραγουδιστική και εκφραστική. Το κείμενο ήταν λιτό, αλλά και απαραίτητο. Τα εφέ συμπλήρωναν την αίσθηση της ολοκλήρωσης, σε ένα θέαμα που έμελλε να είναι ψυχαναλυτικό, αλλά όχι θλιβερό, όχι μίζερο. Ποιος είπε ότι ο σύγχρονος χορός και η δημιουργία πρέπει διαρκώς ή να ανακαλεί το παρελθόν ή να μας “στήνει” στον τοίχο; Μια πρόταση κάνει η χορογράφος, με χιούμορ και επουδενί επικριτικά. Να αρχίσει ο καθένας να ζει, χωρίς κουκούλια, φορετά κοστούμια και προκάτ όνειρα.

Γ.Σαρ.