Κυριακή, 29 Ιουλίου 2018 09:51

Ο Πέρης Μιχαηλίδης στην "Ε":  “Η Καλαμάτα έχει ανάγκη από έναν αμιγώς επαγγελματικό θίασο ηθοποιών”

Γράφτηκε από την
Ο Πέρης Μιχαηλίδης στην "Ε":  “Η Καλαμάτα έχει ανάγκη από έναν αμιγώς επαγγελματικό θίασο ηθοποιών”

Πολυπράγμων, θεατράνθρωπος, μυστηριώδης. Καλλιτέχνης βγαλμένος από τα σπλάχνα του θεάτρου, με βαθιά γνώση πάνω στη μουσική και την αισθητική.

Ο Πέρης Μιχαηλίδης, ένας ηθοποιός και σκηνοθέτης με μεγάλη εμπειρία στις αποσκευές του, αυτό το καλοκαίρι θα βρεθεί στα περισσότερα από τα χωριά της Μεσσηνίας, με αφορμή την παράσταση που παίζει και σκηνοθετεί, το “Τάβλι”. Αυτή τη φορά κάνει ακόμα κάτι διαφορετικό: ερμηνεύει το ρόλο του όχι πάνω σε θεατρικό σανίδι, αλλά σε καφενεία, αυλές σχολείων, προαύλιο ναών, δίπλα σχεδόν στους θεατές. Η εμπειρία, τόσο για τον ίδιο όσο και για το κοινό, αναμένεται να είναι συναρπαστική, αλλά και βαθιά ουσιαστική…

 

- Πώς επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο του Κεχαΐδη; Νομίζω πως είχε χρόνια να ακουστεί. Ο κόσμος γνωρίζει περισσότερο τα έργα του διδύμου Κεχαΐδη - Χαβιαρά.

«Το “Τάβλι” του Δημήτρη Κεχαΐδη θεωρείται πια ένα κλασικό έργο του ελληνικού ρεπερτορίου που λατρεύεται διαχρονικά τόσο από το κοινό όσο και από τους ανθρώπους του θεάτρου. Πρωτοπαρουσιάστηκε στο Θέατρο Τέχνης το 1972 μαζί με τη “Βέρα” σε σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν και είναι το κλασικό δίπτυχο που καθόρισε το νεοελληνικό θέατρο. Στην πραγματικότητα είναι ένα πολύ δημοφιλές θεατρικό έργο που παρουσιάζεται συχνά τόσο στις σκηνές της πρωτεύουσας όσο και της επαρχίας. Πρόκειται για μια απλή ιστορία: Δύο μεσήλικες, πρόσωπα της μεταπολεμικής Ελλάδας, ο Φώντας και ο Κόλιας, προσπαθούν να σκαρώσουν ένα “σχέδιο” που θα τους βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο. Η συζήτηση για το περιβόητο “σχέδιο” διαδραματίζεται με αφορμή μια παρτίδα τάβλι».

- Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα του έργου, που το κάνουν να είναι τόσο επίκαιρο σήμερα, τόσα χρόνια μετά;

«Οι ήρωες του Κεχαΐδη είναι αντιπροσωπευτικοί τύποι της νεοελληνικής πραγματικότητας που ζουν μέσα στις αυταπάτες του παρελθόντος τρέφοντας μάταιες ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Ανθρωποι που πασχίζουν να βγουν από το περιθώριο ζουν και ονειρεύονται το μεγάλο “κόλπο” που θα τους οδηγήσει στην οικονομική και κοινωνική καταξίωση. Οι αντιστοιχίες με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι πραγματικά πολλές και το έργο επίκαιρο όσο ποτέ. Οι ήρωες του Κεχαΐδη με αντιφατικά όνειρα και τάσεις φυγής από την πραγματικότητα, χαμένοι σε όνειρα για οικονομικούς παραδείσους, εθισμένοι στη μεγάλη κομπίνα που θα τους βγάλει από το αδιέξοδο σκιαγραφούν με γελοιογραφικό τρόπο τη σημερινή  νεοελληνική πραγματικότητα».

- Τι είναι αυτό που σας γοήτευσε περισσότερο στο ρόλο σας; Η μεγαλύτερη πρόκληση που κληθήκατε να αντιμετωπίσετε στη σκηνοθεσία;

«Ο ρόλος του Φώντα είναι πραγματικά ένας λαϊκός νεοέλληνας της “αρπαχτής” που παρατηρώ συνεχώς γύρω μου. Αυτό λειτούργησε σαν πρόκληση, δηλαδή μετά τους ρόλους που ερμήνευσα στα κείμενα του Ντοστογιέφσκι “Εγκλημα και τιμωρία - Υπόγειο” και στο “Σούμαν” της Σοφίας Καψούρου στο Εθνικό Θέατρο και στο “Beton7”, να προσεγγίσω έναν ρόλο που ήταν σε τέλεια αντίθεση με όλα αυτά και να ταυτιστώ με τη συμπεριφορά ενός τέτοιου χαρακτήρα. Ομολογώ ότι το διασκέδασα πολύ. Οσον αφορά τη σκηνοθεσία σε αυτά τα έργα, πρέπει να έχεις τους σωστούς ηθοποιούς για να τα ανεβάσεις. Στη συγκεκριμένη παράσταση ο σκηνοθέτης λειτούργησε ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις ερμηνείες και στη συνολική αποστολή που είχε αυτό το έργο. Η σκηνοθεσία σε αυτά τα έργα δεν θα πρέπει να “κρύβει” το έργο και στη συγκεκριμένη παράσταση -πέραν των απαραίτητων δραματουργικών συντμήσεων- το κείμενο του Δημήτρη Κεχαΐδη είναι ακέραιο και ακολουθεί το πνεύμα και την έμπνευση του συγγραφέα. Η συγκεκριμένη παράσταση με συμπρωταγωνιστή το Φίλιππο Σοφιανό, με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί επανειλημμένα στο παρελθόν, η σκηνοθεσία και η ερμηνεία είναι αδιαχώριστες έννοιες, έχοντας δε έναν παρτενέρ με πλούσιο βιογραφικό στο κλασικό και σύγχρονο ρεπερτόριο, το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό».

- Το διάστημα της παραμονής σας στην πόλη έχετε σχηματίσει γνώμη για τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Πώς βλέπετε την επόμενη σεζόν στο ΔΗΠΕΘΕ; Τι δυναμική τού δίνει η θερινή παραγωγή;

«Για μένα οι πόλεις δεν είναι τα αξιοθέατα, αλλά οι άνθρωποί τους. Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι στην Καλαμάτα, η πρώτη ήταν όταν με κάλεσε το ’09 ο τότε διευθυντής Αλέκος Κολλιόπουλος να σκηνοθετήσω το “Σώσε” του Μάικλ Φρέιν με τον οποίο είχαμε μια άριστη συνεργασία. Οσον αφορά τη δεύτερη κάθοδό μου στην Καλαμάτα, θέλω να ευχαριστήσω την Αλέκα και τον Παύλο Κατσιλιέρη, καθώς και τη Μαρία Τομαρά για τη ζεστή φιλοξενία που μου προσέφεραν. Τώρα όσον αφορά τα καλλιτεχνικά δρώμενα, αυτήν την εποχή η Καλαμάτα σφύζει από πολιτιστικές εκδηλώσεις. Παρακολούθησα την παράσταση της Καλλιρρόης Βελέντζα με τίτλο “Στις βάρκες” στο Θέατρο “Νηπιαγωγείο”. Ηταν μια πραγματικά εξαιρετική παράσταση για τη μετανάστευση, η οποία με συγκίνησε πάρα πολύ. Θεωρώ ότι το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας θα πρέπει να συνεχίσει την ιστορική πορεία που είχε μέχρι τώρα. Η πορεία αυτού του θεάτρου μες τα χρόνια δικαίωσε απόλυτα το όραμα της αγαπημένης όλων Μελίνας Μερκούρη όσον αφορά το θέατρο στην περιφέρεια κι αυτό το όραμα πρέπει να συνεχιστεί. Το θέατρο αυτό θα πρέπει να παίξει συντονιστικό ρόλο και να χαράξει πολιτιστική πολιτική στην ευρύτερη περιοχή του νομού και εν γένει της Πελοποννήσου. Η Καλαμάτα έχει ανάγκη από έναν αμιγώς επαγγελματικό θίασο ηθοποιών, οι οποίοι με τις ερμηνείες τους θα σφραγίζουν και θα αναβαθμίζουν το θεατρικό αποτέλεσμα. Το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας με έναν συγκεκριμένο προγραμματισμό και με διακριτική προσήλωση στο ελληνικό έργο, αλλά και στο σύγχρονο ξένο ρεπερτόριο, στελεχωμένο από άξιους επαγγελματίες ηθοποιούς, μπορεί να δώσει άρτιες παραστάσεις που θα υπηρετήσουν το σκοπό του θεάτρου που είναι η ψυχαγωγία αλλά ταυτόχρονα και η παιδεία. Η θερινή παραγωγή με το “Τάβλι” του Κεχαΐδη εκπληρώνει για εμένα την αποστολή του συγκεκριμένου θεάτρου, δηλαδή το θέατρο πηγαίνει “από χωρίου εις χωρίον”, στήνει το σκηνικό, παρουσιάζει την παράσταση και μετά ενώνεται με τον κόσμο του χωριού, ακούγοντας σχόλια για την παράσταση και συζητώντας γενικότερα μαζί του. Θέλω εδώ να σημειώσω την παρουσία της Αναστασίας Μπελογιάννη προέδρου του ΔΗΠΕΘΕ, σε όλες τις παραστάσεις στα χωριά. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει ουσιαστικό ενδιαφέρον να στηριχθεί προς αυτήν την κατεύθυνση το θέατρο. Πιστεύω ότι αυτή η παραγωγή μπορεί να αποτελέσει την απαρχή μιας γενικότερης προοπτικής του συγκεκριμένου θεάτρου».

- Οι παραστάσεις στη Μεσσηνία διακόπηκαν... βίαια, αλλά πώς είδατε τις μέχρι τώρα αντιδράσεις από το κοινό της επαρχίας; Βλέπετε να επιτυγχάνεται ο στόχος με τον οποίο ξεκινήσατε;

«Οι παραστάσεις διακόπηκαν για να παρουσιαστεί “Ο Φιάκας” του Μισιντζή, μια άλλη εξαιρετική παράσταση που ανέβηκε το χειμώνα. Ωστόσο οι παραστάσεις ακυρώθηκαν για τη συμμετοχή στο τριήμερο εθνικό πένθος για τις πυρκαγιές στον Μαραθώνα και στο Μάτι. Η παράσταση “Το τάβλι” όμως θα συνεχίσει μέχρι τις 31 Αυγούστου για να ολοκληρώσει την περιοδεία της στη Μεσσηνία. Η προσέλευση του κόσμου είναι αθρόα και συγκινητική. Ο κόσμος συμμετέχει διασκεδάζοντας με το απίθανο δίδυμο Φώντα - Κόλια και στο τέλος καταχειροκροτεί επιδοκιμάζοντας την όλη παράσταση. Ειδικά δε σε μια από τις παραστάσεις ένας θεατής “διάβασε” τη σκηνοθεσία λέγοντάς μου ότι η παράσταση είναι επηρεασμένη από τον Ντάριο Φο, ως ευθεία αναφορά ότι το γέλιο - η σάτιρα αποτελούν ένα σημαντικό μέσο για ένα θέατρο που δεν διασκεδάζει μόνο αλλά και διδάσκει. Θεωρώ ότι μέχρι τώρα ο στόχος για ένα θέατρο λαϊκό, προσιτό για όλον τον κόσμο, χωρίς πρόσθετους σκηνοθετισμούς, που να γίνεται αποδεκτό από ένα ευρύ φάσμα κόσμου, έχει απολύτως επιτευχθεί και ελπίζουμε μαζί με τον συμπρωταγωνιστή και φίλο μου Φίλιππο Σοφιανό να το ολοκληρώσουμε μέχρι το τέλος της περιοδείας».

- Η αυλή του θεάτρου άνοιξε για πρώτη φορά στο κοινό με αφορμή το “Τάβλι”. Με την εμπειρία σας, πιστεύετε ότι υπάρχει η δυνατότητα αξιοποίησης όλων των δυνατοτήτων του ΔΗΠΕΘΕ; Ισως ακόμα και αυτών που δεν είχαμε σκεφτεί ως τώρα;

«Η αυλή του θεάτρου είναι πλέον η νέα καλοκαιρινή σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Η σκηνή αυτή φτιάχτηκε με την αυταπάρνηση των τεχνικών του θεάτρου, οι οποίοι μας στηρίζουν στις καθημερινές παραστάσεις που έχουμε στα χωριά και χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα, με το γενικό βέβαια συντονισμό της αεικίνητης Ολυμπίας Δημητρέα. Εχοντας μια σχετική εμπειρία σε site specific παραστάσεις, η αυλή του θεάτρου προσφέρεται για πολλές διαφορετικές εκδοχές παραστάσεων, όπως επίσης το ΔΗΠΕΘΕ έχει τη δυνατότητα να αναζητήσει και άλλους χώρους στην ευρύτερη περιοχή της Καλαμάτας επεκτείνοντας τις δραστηριότητές του».

- Πώς ήταν η εμπειρία σας από το πρόσφατο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας; Είναι γνωστό ότι είστε λάτρης όλων των μορφών της τέχνης.

«Το Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας έχει μια μεγάλη διαχρονική αξία γιατί συμμετέχουν σε αυτό σημαντικά ονόματα και ομάδες του χορού. Δυστυχώς με το πρόγραμμα των προβών και των παραστάσεων μπόρεσα να παρακολουθήσω μόνο μία παράσταση, post modern - physical theater με τίτλο “The art of dying” της Χριστίνας Γουζέλη - ομάδα “Jukstapoz”. Η performance αυτή της Χριστίνας Γουζέλη ήταν εξαιρετική κι έρχεται να προστεθεί και μια ακόμη εξαιρετική παράσταση που είδα φέτος της Μαρίας Γοργία και της ομάδας “Αμάλγαμα” με τίτλο “Από τι υποφέρετε; Από ύπαρξη;”, μια σπουδή πάνω στον ποιητή Νίκο Καρούζο. Αυτές οι δύο παραστάσεις καταδεικνύουν ότι οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα εξελίσσουν την τέχνη του σύγχρονου χορού».

- Τι σχεδιάζετε για την επόμενη θεατρική σεζόν; Είστε αισιόδοξος για το πώς πηγαίνουν τα πράγματα στον καλλιτεχνικό τομέα;

«Δεν κάνω ποτέ μακροπρόθεσμα σχέδια ούτε έχω έργα στο συρτάρι που περιμένουν να τα ανεβάσω. Θα επαναληφθούν οι “Γυναίκες” της Γαλάτειας Καζαντζάκη στο θέατρο “Βαφείο” που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, ένα έργο αφιερωμένο στη γυναικεία φύση και στους αγώνες της από μια παραγνωρισμένη Ελληνίδα συγγραφέα. Θα παίξω στο έργο “Ανατόλ” του Αρθουρ Σνίτσλερ και θα σκηνοθετήσω ένα κείμενο του Πίντερ. Παράλληλα θα συνεχίσω να διδάσκω στην Ανώτερη Δραματική Σχολή “Μοντέρνοι καιροί”, στο δυναμικό της οποίας ανήκω τα τελευταία χρόνια. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια έκρηξη πολλών παραστάσεων, κάποιοι δυσφορούν γι’ αυτή τη μεγάλη στροφή στο θέατρο, ίσως δεν αντιλαμβάνονται ότι σε καιρούς παρατεταμένης οικονομικής κρίσης και πνευματικής χρεοκοπίας, το θέατρο όπως και οι ταινίες στο σινεμά είναι μια μεγάλη διαφυγή στο όνειρο, στη γνώση και στην κάθαρση της ψυχής».

 

Το κλασικό αριστούργημα του Δημήτρη Κεχαΐδη “Το τάβλι” παρουσιάζει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας, σε σκηνοθεσία του Πέρη Μιχαηλίδη. Τους δύο εμβληματικούς ήρωες του έργου ερμηνεύουν ο Φίλιππος Σοφιανός και ο Πέρης Μιχαηλίδης. Το έργο του Κεχαΐδη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Θέατρο Τέχνης το 1972 μαζί με το έργο “Η βέρα”, σε σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν και είναι το κλασικό δίπτυχο που καθόρισε το νεοελληνικό θέατρο. Το έργο λατρεύεται και συγκινεί μέχρι και σήμερα τους ηθοποιούς που το παρουσιάζουν και το κοινό. Ο κριτικός θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος, με αφορμή αυτό το έργο, έγραψε ότι “αν θέλουμε να δημιουργήσουμε νεοελληνικό θέατρο, πρέπει να ξεκινήσουμε από κει που έφτασε ο Κεχαΐδης”.

Η ιστορία είναι απλή: Δύο μεσήλικες, αντιπροσωπευτικοί τύποι της νεοελληνικής πραγματικότητας, προσπαθούν να σκαρώσουν ένα “σχέδιο” που θα τους βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο και θα τους δώσει τα φόντα για μια καλύτερη ζωή. Η συζήτηση για το περιβόητο “σχέδιο” διαδραματίζεται στη διάρκεια μιας παρτίδας τάβλι, με ξεκαρδιστικούς διαλόγους από πρόσωπα οικεία, αναγνωρίσιμα, που πασχίζουν να “πιάσουν την καλή” για να βγουν από την καθημερινή μιζέρια. Οι ήρωες του Κεχαΐδη, Φώντας και Κόλιας, είναι πρόσωπα της μεταπολεμικής Ελλάδας που ζουν μέσα στις αυταπάτες του παρελθόντος, τρέφοντας μάταιες ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Ανθρωποι που πασχίζουν να βγουν από το περιθώριο, ζουν και ονειρεύονται το μεγάλο “κόλπο”, που θα τους οδηγήσει στην οικονομική και κοινωνική καταξίωση. Ενα έργο με αναφορές στη σημερινή Ελλάδα και πάντα επίκαιρο.

Σκηνοθετικό σημείωμα Πέρη Μιχαηλίδη: “Το κλασικό αυτό έργο με τη ρεαλιστική γραφή και την εξαιρετική πλοκή αποτελεί πάντα μια μεγάλη πρόκληση. Ο Κεχαΐδης γράφει: «Αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω για τον λαϊκό Ελληνα γενικά. Για τις χαρές και τις πίκρες του, για τα προβλήματά του καθώς και την προσπάθειά του να βγει από το κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο. Και πιο πέρα για τη σπαρακτική αισιοδοξία τού πώς, αν πάρει το δρόμο της πρωτεύουσας ή της ξενιτιάς, θα δημιουργήσει μια καλύτερη ζωή. Για τον Ελληνα που δεν έχει συνειδητοποιήσει την κατάστασή του και τη θέση του μέσα στον κοινωνικό του περίγυρο και προσπαθεί να δώσει λύση στα προβλήματά του με τη “φυγή”». Τα λόγια αυτά του συγγραφέα συναντούν και τη σκηνοθεσία, που θα αφήσει απλά το έργο να αναπνεύσει σκηνικά, χωρίς πρόσθετες παρεμβάσεις τόσο στο κείμενο όσο και στο ύφος των ηρώων. Η παράσταση, με δύο ήρωες ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό, μοιάζει με τη γελοιογραφία της σημερινής Ελλάδας. Είναι σημαντικό ότι η παράσταση θα πάει να συναντήσει τους πραγματικούς “παραλήπτες” αυτού του έργου και θα παιχτεί σε καφενεία, αυλές σπιτιών, πλατείες του χωριού και γενικά σε χώρους μη θεατρικούς. Ενα έργο που απευθύνεται σε όλον τον κόσμο”.

 

“Το τάβλι” θα παρουσιαστεί σε όλη την έκταση του Δήμου Καλαμάτας, στις 9.30 μ.μ. ως εξής: 31 Ιουλίου Αντικάλαμος, 1 Αυγούστου Λέικα (πλατεία), 3 Αυγούστου Αρφαρά, 4 Αυγούστου Νέδουσα, 5 Αυγούστου Μελιγαλάς, 6 Αυγούστου Μικρομάνη, 8 Αυγούστου Πηγές, 9 Αυγούστου Πoλιανή, 10 Αυγούστου Μεσσήνη, 11 Αρις, 12 Αρτεμισία, 13 Μικρή Μαντίνεια, 14 Αγιος Φλώρος,16 Πύλος, 18 Δώριο, 19 Καρβέλι, 20 Μεθώνη, 21 Πλάτσα, 23 Αμπελόφυτο, 24 Φοινικούντα, 25 Κορώνη, 26 Κάμπος, 28 Καρδαμύλη, 29 Αβία, 31 Καλαμάτα (προαύλιο Κεντρικής Σκηνής).


NEWSLETTER