- Γιατί επιλέξατε να εκδώσετε ένα βιβλίο για τον Λοΐζο;
"Πιάνοντας απ’ την αρχή το νήμα της επαφής μου με τον Μάνο Λοΐζο θα γυρίσω πίσω, μαθητής στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου όταν για πρώτη φορά άκουσα τραγούδια του από μία κασέτα που υπήρχε σπίτι μας. Ενιωσα τόση χαρά και συγκίνηση που δεν μπορώ να την εξηγήσω με λόγια. Αυτό που με έκανε να τα αγαπήσω ήταν το ευχάριστο άκουσμά τους, η γλυκιά μελωδία τους που μπορούσε να αγγίξει και ένα μικρό παιδί. Μπορεί τότε να μην είχα ιδέα «για τραστ και για κραχ» γι' αυτό και δεν μπορούσα να κατανοήσω τον "Τρίτο Παγκόσμιο", αλλά η "Τζαμάικα", το "Δελφίνι-δελφινάκι", το "Παποράκι του Μπουρνόβα" ήταν αυτά που με έκαναν να αγαπήσω τον δημιουργό τους.
Επέλεξα να εκδώσω το βιβλίο από αγάπη για τον Μάνο Λοΐζο. Μερικά πράγματα δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις, αφήνεις την καρδιά να σε οδηγήσει…".
- Τι παρουσιάζεται, τι καταγράφεται σ' αυτήν την έκδοση;
"Στις σελίδες του βιβλίου, εμπλουτισμένες με σπάνιο φωτογραφικό υλικό και ντοκουμέντα αρχείου, συγκεντρώνεται οτιδήποτε έχει σχέση με τον Μάνο Λοΐζο: η διαδρομή του (Αλεξάνδρεια - Αθήνα - Μόσχα), η πλήρης εργογραφία (μουσική για τον κινηματογράφο και η πλήρης εργογραφία (μουσική για τον κινηματογράφο και το θέατρο) και δισκογραφία του, οι λιγοστές συνεντεύξεις του, κείμενα γραμμένα από συνεργάτες και φίλους του (ΜίκηςΘεοδωράκης, Γιάννης Ρίτσος, Φώντας Λάδης, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μανώλης Ρασούλης, Χρήστος Λεοντής, Γιάννης Νεγρεπόντης, Δημήτρης Χριστοδούλου, Κωστούλα Μητροπούλου, Νότης Μαυρουδής κ.ά.), σελίδες από σημειώσεις του, γράμματά του από ευτυχισμένες εποχές αλλά και άλλα, από το κρεβάτι του νοσοκομείου... Θέλησα μέσα από το υλικό αυτό ο αναγνώστης, και ειδικά τα νέα παιδιά, να έχουν μια συνολική εικόνα για τη ζωή και το έργο του Μάνου Λοΐζου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την κόρη του Μυρσίνη για το σημαντικό υλικό που παραχώρησε και τον Πέτρο Παράσχη που φιλοτέχνησε το εξώφυλλο".
- Ποια ήταν η δική σας επαφή με τον ίδιο;
"Τον Μάνο Λοΐζο δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω από κοντά. Αυτό έγινε μέσα από τα τραγούδια του και από τις συζητήσεις που είχα με φίλους και συνεργάτες του όλα αυτά τα χρόνια. Μίλησα μαζί τους με σκοπό να μάθω από πρώτο χέρι όσο περισσότερα μπορούσα για τον άνθρωπο και καλλιτέχνη Μάνο Λοΐζο. Με πολλούς από αυτούς η γνωριμία μου εξελίχθηκε σε βαθιά φιλία, όπως με τον Χρήστο Λεοντή, τον Φώντα Λάδη, τον Γιώργο Μέγγουλη, που μας αποχαιρέτησε το 2011, και την Αγγελική Μητροπούλου.
Η μοναδική φορά που είδα τον Μάνο Λοΐζο ήταν σε μια συναυλία τον Αύγουστο του 1980 στη Χώρα Μεσσηνίας, το χωριό της μητέρας μου. Οταν ανακοινώθηκε η συναυλία, η υπόσχεση του πατέρα μου ότι θα πηγαίναμε με έκανε να μην κοιμάμαι από τη χαρά μου!
Σαν έφτασε εκείνο το βράδυ ξεκινήσαμε να πάμε, αλλά επειδή άρχισε να βρέχει η συναυλία αναβλήθηκε. Εγινε όμως την άλλη μέρα και μάλιστα το πρωί. Εκείνο το αυγουστιάτικο πρωινό, αν και ήμουν 9 χρόνων τότε, το θυμάμαι σαν όνειρο. Ο Μάνος στην εξέδρα να διευθύνει και από κάτω ο κόσμος όρθιος να χειροκροτεί και να τραγουδά "Καλημέρα ήλιε"".
- Πώς σας μίλησαν για τον Μάνο οι φίλοι του;"
Ολες οι αφηγήσεις των φίλων του καταλήγουν σε ένα κοινό σημείο: ο Μάνος Λοΐζος ήταν άνθρωπος που ξεχώρισε για το ήθος του, αγνός, ευαίσθητος, ονειροπόλος, ανατολίτης, με τους δικούς του ρυθμούς "τους χρόνους του τους ανατολίτικους". Με λόγια αγάπης εκφράζονται και οι άνθρωποι κάθε ηλικίας που δεν τον γνώρισαν, αγκάλιασαν όμως το έργο του και μέσα από αυτό τον ίδιο. Είναι χαρακτηριστικό το τηλεγράφημα που έλαβε όταν νοσηλευόταν στο Γενικό Κρατικό: "Είμαι ένας ανώνυμος εργάτης που εσύ τον έκανες επώνυμο και σου εύχεται καλή ανάρρωση για να συνεχίσουμε τον δρόμο που χαράξαμε από κοινού"".
- Πώς θα τον χαρακτηρίζατε εσείς, μετά από τη μελέτη που κάνατε;
"Στο ξεκίνημά του σε συνέντευξη στην εφημερίδα "Αυγή", στις 27 Αυγούστου 1966, αναφέρει: "Σαν καλλιτέχνης είμαι ένας δέκτης ευαίσθητος γεγονότων και καταστάσεων που ζούμε καθημερινά όλοι μας. Γεγονότα και καταστάσεις όπως οι αγώνες του λαού μας, ο αγώνας της εργατικής τάξης για το μεροκάματο, για καλύτερες συνθήκες ζωής, για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Νιώθω τον εαυτό μου πολύ δεμένο μ’ ορισμένα πράγματα. Από πολύ μικρός είδα παιδιά να πεινάνε και θεώρησα υποχρέωσή μου να μην το ξεχάσω αυτό ποτέ, να κάνω ό,τι μπορώ με την τέχνη μου για να λείψει αυτή η δυστυχία». Αυτή τη στάση ζωής κράτησε σε όλη του την πορεία, έμεινε πιστός στις αξίες και τα ιδανικά. Και αυτό είναι σπουδαίο πράγμα".
- Το βιβλίο κυκλοφορεί παντού; Πού το βρίσκει κανείς;
"Απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω υπάρχει σε όλα σχεδόν τα βιβλιοπωλεία. Εδώ στην Καλαμάτα υπάρχει στο βιβλιοπωλείο "Παπασωτηρίου"".
- Πέρα από τη συγκεκριμένη έκδοση, ο "Μετρονόμος" τι άλλο κάνει αυτόν τον -δύσκολο- καιρό;
"Οι καιροί είναι δύσκολοι αλλά όσο μπορούμε συνεχίζουμε με την ίδια φλόγα. Αυτή την περίοδο ετοιμάζουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Τάσο Λειβαδίτη, στο περιοδικό "Μετρονόμος" που θα κυκλοφορήσει τέλος Ιουλίου. Παράλληλα συνεχίζουμε τις επιλεγμένες εκδόσεις βιβλίων και cd. Περισσότερα μπορεί να δει κανείς στο site μας www.metronomos.gr και να ενημερωθεί για τις τελευταίες εκδόσεις".
