Τρεις γυναίκες που τις λένε «Αλεχάνδρα» συναντιούνται σε ένα δωμάτιο, επιφορτισμένες με το καθήκον να αποφασίσουν το μέλλον της Βίλας Γκριμάλντι, ενός υπαρκτού χώρου βασανιστηρίων και δολοφονιών της Χιλής κατά την δικτατορία του Αουγκούστο Πινοσέτ (1973-1990).
Η Λητώ Τριανταφυλλίδου σε συνεργασία με την Νατάσα Εξηνταβελώνη, την Λίλα Μπακλέση και την Αγγελική Πασπαλιάρη, εξετάζουν τον απόηχο ενός τέτοιου τραυματικού γεγονότος στην σύγχρονη πραγματικότητά μας, καθώς και την παράδοση της συστημικής βίας πάνω στο γυναικείο σώμα.
«Στο έργο αυτό με συγκίνησε απ’ την αρχή το πώς ο συγγραφέας ψάχνει την αλήθεια, φιλοσοφικά και ιστορικά, και συνδιαλέγεται με τον ίδιο του τον εαυτό. Εχει κανείς την αίσθηση ότι το ψάξιμο αυτό συμβαίνει στο εδώ και τώρα. Αυτό είναι τεράστια κατάκτηση», λέει η ηθοποιός Νατάσσα Εξηνταβελώνη στην «Ε» και το eleftheriaonline.gr με αφορμή την παράσταση που θα ανέβει σήμερα Σάββατο στις 9.30 μ.μ. και αύριο Κυριακή στις 7.30 μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας.
Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου
- Νατάσα, Λίλα και Αγγελική, τρεις γυναίκες που τις λένε «Αλεχάνδρα». Πώς βιώνετε αυτή την συνύπαρξη;
Το να βρίσκομαι στη σκηνή με τις δυο αγαπημένες μου φίλες είναι κάτι ανεκτίμητο και ειλικρινά ούτε μια στιγμή δεν έχω πάψει να νιώθω ευγνωμοσύνη σε όλο αυτό το ταξίδι. Η εμπιστοσύνη, η επικοινωνία και η επαφή ήταν και είναι εκεί, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Αυτή την αίσθηση πληρότητας την εύχομαι σε κάθε ηθοποιό.
Οι τρεις αυτές γυναίκες του έργου, μοιράζονται το ίδιο όνομα, αλλά μοιράζονται και πολλά παραπάνω, όπως και εμείς.
- Τι σας συγκίνησε περισσότερο στο έργο του Χιλιανού συγγραφέα «Η Βίλα»;
Η ίδια η θεματική του τραύματος και πώς το διαχειριζόμαστε, νομίζω ότι απασχολεί πάμπολλους ανθρώπους σε κάθε μήκος και πλάτος της γης. Στο έργο αυτό με συγκίνησε απ’ την αρχή το πως ο συγγραφέας ψάχνει την αλήθεια, φιλοσοφικά και ιστορικά, και συνδιαλέγεται με τον ίδιο του τον εαυτό. Έχει κανείς την αίσθηση ότι το ψάξιμο αυτό συμβαίνει στο εδώ και τώρα, πόντο- πόντο. Αυτό είναι τεράστια κατάκτηση. Δεν ένιωσα σε κανένα σημείο του έργου να θέλει ο συγγραφέας να το παίξει ούτε έξυπνος ή υπεράνω. Με λίγα λόγια, τον πίστεψα από την αρχή ως προς την πρόθεσή του.
- Το έργο, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία της Λητώς Τριανταφυλλίδου δίνει τον λόγο στις γυναίκες που βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στη Χιλή. Πώς αντιδρούν οι θεατές που δεν είναι ενημερωμένοι για το πραγματικό υπόβαθρο αυτών των θεμάτων;
Επειδή ο συγγραφέας του έργου είναι Χιλιανός και η πρώτη του απεύθυνση ήταν στο κοινό της Χιλής, το οποίο ήξερε και ξέρει με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία που αφηγούμαστε, εισάγει το θέμα εξαρχής με τρόπο έντονο και σε βάθος. Η πρόθεσή μας είναι, μέσω μίας έκθεσης με φωτογραφίες που έχουμε στο φουαγιέ του θεάτρου, να δώσουμε μερικές πρώτες πληροφορίες στον κόσμο που θα έρθει και ενδεχομένως δεν είναι ενήμερος. Και πάλι όμως πιστεύω ότι επειδή οι προεκτάσεις που παίρνει το έργο αυτό σχετίζονται όχι μόνο με το ιστορικό τραύμα αλλά και με το προσωπικό τραύμα του καθενός, τελικά υπάρχει κοινός τόπος και οι θεατές βρίσκουν την σύνδεση που χρειάζεται.
- Δυστυχώς τα περιστατικά βίας κατά των γυναικών παραμένουν μια θλιβερή πραγματικότητα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τι πιστεύετε; Σπάζοντας τη σιωπή, σπάει η αλυσίδα της βίας;
Πιστεύω ακριβώς σε αυτό. Ότι η αρχή είναι σίγουρα να μιλάμε για τα πράγματα που βλέπουμε και ξέρουμε πως υπάρχουν. Η γλώσσα έχει τεράστια δύναμη. Έχουν σημασία οι λέξεις που χρησιμοποιούμε. Όπως για παράδειγμα η λέξη «γυναικοκτονία». Έπρεπε να βρούμε μία λέξη ώστε να ανοίξει ένας δρόμος γύρω από το τι σκεφτόμαστε και τι συζητάμε γύρω από αυτό- κοινωνικά, ηθικά, νομικά, σε όλα τα επίπεδα.
Η τέχνη μας βοηθάει επίσης σε αυτόν μας το σκοπό. Και με τις ιστορίες που λέμε, ανοίγουμε κανάλια επικοινωνίας με ζητήματα που ίσως δε θα αντέχαμε να επεξεργαστούμε σε άλλη περίπτωση. Μια παράσταση παρέχει ένα βίωμα, παρότι κανείς δε θα πληγωθεί από αυτό στο τέλος. Άρα είναι και ένας τρόπος να εκπαιδευτούμε μαζί σε νέες ιδέες, νέους τρόπους. Πιστεύω ότι μπορεί να είναι φάρμακο αυτό για την κοινωνία μας.
- Είναι η τέχνη ο κατάλληλος τρόπος για να βοηθήσει έναν λαό να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα της απώλειας, της οργής και της απελπισίας;
Σίγουρα ναι. Τα δύσκολα συναισθήματα δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε πάντα με έναν λογικό τρόπο. Η τέχνη παρέχει έμμεσους τρόπους να συνδεθεί κανείς με ένα γεγονός. Ακόμη και με το ένστικτο μπορεί να δημιουργηθεί ένας ρυθμός και μια μελωδία. Ένας αυτοσχέδιος χορός. Μια σκηνή ενός έργου. Λειτουργούμε οι άνθρωποι πολλές φορές με τρόπους που ξεφεύγουν από την πρακτικότητα της ζωής, θελουμε απλώς να εκφραστούμε. Και αυτό το «απλώς» είναι τέχνη.
Στο θέατρο μάλιστα είμαστε όλοι μαζί, εδώ και τώρα. Και αυτό μπορεί να γίνει παρά πολύ βοηθητικό για ένα σύνολο ανθρώπων με ένα κοινό τραύμα.
- Τηλεοπτικά σας συναντάμε στη σειρά «Ο Παράδεισος των κυριών», που πλημμυρίζει με συναίσθημα πολλά ελληνικά σπίτια τη φετινή σεζόν. Πείτε μας δυο λόγια για το ρόλο σας εκεί.
Στη σειρά υποδύομαι την Αμαλία. Είναι ένα νέο κορίτσι πολύ δυναμικό, μπροστά από την εποχή της. Κινείται από τον έρωτα της, και έχει πίστη. Αυτό για εμένα σημαίνει μια σπουδαία αξία του πως κάποιος άνθρωπος τιμά το συναίσθημά του ακόμη και όταν οι συνθήκες αλλάζουν ολοκληρωτικά.
- Μιλήστε μας για άλλα ενδιαφέροντά σας εκτός από την υποκριτική.
Αυτή την περίοδο έχω ξεκινήσει να κάνω γιόγκα, σε μία προσπάθεια μου να φροντίσω και να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Αυτή είναι μία πολύ ωραία απόφαση που πήρα και ένα ανέλπιστο δώρο που έκανα στον εαυτό μου.
- Κάποια post στο Instagram δείχνουν πόσο απολαμβάνετε βόλτες στη φύση με παρέα το σκυλάκι σας. Φαίνεστε πολύ δεμένη μαζί του... Όπως όλα δείχνουν, η αγάπη δεν είναι μονόπλευρη.
Η Ορελί είναι ένα πλάσμα που μου υπενθυμίζει την απλότητα που υπάρχει στη φύση. Και εννοώ την απλότητα ως ζητούμενο. Άλλωστε εκτιμώ τα ζώα περισσότερο από πολλούς ανθρώπους.
Είναι απίστευτο το ποσά πράγματα μπορείς να μάθεις από τον σκύλο σου. Μου θυμίζει ποιες ανάγκες είναι πραγματικές, ποιες έρχονται στη συνέχεια και ποιες θα σε αλλάξουν για πάντα. Επίσης όταν έχεις σκύλο μπορείς μετά από λίγο πιο εύκολα να αναγνωρίσεις ποια αγκαλιά είναι αληθινή και ποια όχι. (Θα τολμούσα να πω και ποια σχέση είναι αληθινή και ποια όχι, αλλά φοβάμαι ότι θα με περάσετε για τρελή).
- Ποιος είναι ο δικός σας ορισμός για την ευτυχία;
Πάντα υπάρχει ένας τουλάχιστον άνθρωπος που συμμετέχει ή μπορεί και να ευθύνεται για την ευτυχία μου.
Θα έλεγα ότι ευτυχία για εμένα είναι η ισορροπία του εαυτού μου, όταν αυτή όμως εκδηλώνεται σε ένα πλαίσιο αγάπης και αποδοχής από αυτούς που αγαπώ.
- Είναι η πρώτη φορά που θα επισκεφτείτε την Καλαμάτα;
Όχι! Το χωριό μου είναι οι Άγιοι Θεόδωροι, δίπλα στο Διαβολίτσι Μεσσηνίας. Η Καλαμάτα είναι κάπως σαν δεύτερος τόπος καταγωγής για εμένα. Έχω κάποιες αγάπες ζωής σε αυτά τα μέρη. Μια από αυτές ήταν η γιαγιά μου.
- Τι επιθυμείτε να σας φέρουν τα επόμενα χρόνια;
Θέλω να είναι καλά οι άνθρωποί μου. Αυτό θέλω περισσότερο από όλα. Είμαι σε μία φάση ζωής που οι άνθρωποι που έχω επιλέξει να με περιβάλλουν, είναι απολύτως και πάνω από όλα σημαντικοί για εμένα.
Συντελεστές
Κείμενο: Guillermo Calderon
Μετάφραση: Ελένη Δρίβα
Σκηνοθεσία: Λητώ Τριανταφυλλίδου
Πρωταγωνιστούν: Νατάσσα Εξηνταβελώνη, Λίλα Μπακλέση. Αγγελική Πασπαλιάρη
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Λιτζέρης
Μουσικός: Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Κινησιολογία: Αγγελική Τρομπούκη
Φωτογράφος/Artwork: Χρίστος Συμεωνίδης
Βοηθός Σκηνογράφου - Ενδυματολόγου: Ανθή Παρασκευά Βελουδογιάννη
Προπώληση εισιτηρίων στο βιβλιοπωλείο “Όλα Χαρτί” και στο viva.gr.
