Η παράσταση ξεκίνησε την πορεία της από την Καλαμάτα, και στη συνέχεια παρουσιάστηκε με επιτυχία σε ανοικτά θέατρα στην Πελοπόννησο και την Αττική. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας Γιάννης Μαργαρίτης συνέδεσε τις τραγωδίες «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, «Αγαμέμνων» του Αισχύλου και «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή με αποσπάσματα από την «Τέταρτη Διάσταση» του Γιάννη Ρίτσου, φωτίζοντας τη διαχρονική διάσταση του μύθου των Ατρειδών μέσα από την επιλογή τεσσάρων ηθοποιών οι οποίοι ξεχώρισαν για τη χημεία τους πάνω στη σκηνή. Πρόκειται για τους Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο (Αγαμέμνονας, Παιδαγωγός), Χρυσάνθη Δούζη (Κλυταιμνήστρα), Ιοκάστη Αγαύη Παπανικολάου (Ιφιγένεια, Κασσάνδρα, Ηλέκτρα) και Γιάννη Χαρκοφτάκη (Αγγελιαφόρος, Φύλακας, Ορέστης).
Με αφορμή το κλείσιμο της επιτυχημένης περιοδείας της παράστασης, ο γνωστός Μεσσήνιος ηθοποιός και σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος μίλησε μεταξύ άλλων στην “Ε” για την επιστροφή του στο θέατρο, τη συνεργασία του με τον Γιάννη Μαργαρίτη, τον τόπο καταγωγής του αλλά και για τη φετινή του συμμετοχή στην πολυαναμενόμενη σειρά του Ant1 “Η Μάγισσα”.
Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος από το 1981 πρωταγωνιστεί στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, ενώ τα τελευταία χρόνια σκηνοθετεί, μεταφράζει και είναι ιδρυτικό μέλος του θεατρικού σχήματος «Θέατρο ΣΥΝ ΚΑΤΙ – σύνολο τέχνης».
- Ενα καλοκαίρι με πολλούς σταθμούς μέσα από την περιοδεία της παράστασης οδεύει προς το τέλος του. Πώς το βιώσατε μετά από πέντε χρόνια απουσίας σας από το θέατρο;
Θα (σας) φανεί παράξενο... αλλά, ξέρετε, παραδόξως αντί να εξασθενήσουν, τουναντίον δυνάμωσαν μέσα μου οι λόγοι για τους οποίους έμεινα μακριά αυτά τα πέντε χρόνια. Χρειάζεται μάλλον αραιά και που να παίρνουμε κάποιες αποστάσεις από το Θέατρο, να το βλέπουμε δηλαδή να μεγαλώνει και χωρίς εμάς. Καλό μας κάνει, το ξαναβρίσκουμε στις σωστές του διαστάσεις. Οι καλοκαιρινές παραστάσεις εδώ και χρόνια είναι πια μια δοκιμασία για τους ηθοποιούς. Τα θέατρα έχουν γίνει λίγο έως πολύ σαν τα παλιά... αναψυκτήρια. Κι οι συμπεριφορές των ανθρώπων μοιραία είναι και οι ανάλογες! Σε ελάχιστα μέρη έχουμε πια την τύχη... ο τόπος, οι θεατές και οι ηθοποιοί να συντονιστούν σε μια κατανυκτική τελετή - ως οφείλει να είναι μια παράσταση, και το Θέατρο εξ ορισμού! Κι έτσι από το Θέατρο... διολισθαίνουμε στο θέαμα, με τις αναμενόμενες επιπτώσεις. Παρόλα αυτά, θα έλεγα πως απόλαυσα την διαδρομή χωρίς άγχος, κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσα ώστε να μπορέσει ο σκηνοθέτης μας, ο Γιάννης ο Μαργαρίτης, να πει με την σκηνοθεσία του αυτά που θέλει να πει στους θεατές του. Δεν μου λείπει πια το Θέατρο, ευτυχώς! Κι έτσι μπορώ να (του) είμαι ανιδιοτελώς αφιερωμένος! Έτσι έθεσα τον εαυτόν μου απολύτως στην υπηρεσία της σκηνοθεσίας και του σκηνοθέτη.
-Τα θέματα του μύθου των Ατρειδών όπως και τα ερωτηματικά των κειμένων που δεν έχουν απαντηθεί, ήταν από μόνα τους ένα δέλεαρ για να πείτε το «ναι» στη φετινή παραγωγή;
Ναι, ήταν ένα μεγάλο δέλεαρ, έχετε δίκιο... Με συναρπάζουν αυτά τα θέματα. Με βοηθούν ως άνθρωπο να καταλάβω τον άνθρωπο... Αλλά και ως ηθοποιό... τον ηθοποιό. Οσο καταπιάνεσαι με αυτά, τόσο περισσότερες ευκαιρίες και πιθανότητες έχεις να παραμείνεις στο "ηθοποιός" και να μην γλιστρήσεις στο "θεατρίνος".
-Δεδομένου πως κάποιες από τις παραστάσεις περιελάμβαναν τη Μεσσηνία από την οποία και κατάγεστε, έκανε το φετινό καλοκαίρι ακόμα πιο ξεχωριστό;
Ναι, από κάθε άποψη ήταν ξεχωριστό! Οι μέρες που κάναμε πρόβες στο Μέγαρο Χορού, οι παραστάσεις στο Κάστρο της Καλαμάτας, οι συναντήσεις με τους εξαιρετικούς συνεργάτες του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, τα μέρη που πήγαμε, όλα, μα όλα... ήταν ένα σπουδαίο δώρο και μια ευκαιρία να αναπνεύσω και πάλι καθαρό αέρα από τα πάτρια εδάφη. Οι "μεταφυσικές" συμπτώσεις δε... πλείστες όσες! Ο τίτλος του έργου, π.χ., μιλάει για επιστροφή, αλλά και για μένα ήταν μια κάποια... "επιστροφή". Επιστροφή στην Μεσσηνία, στην Καλαμάτα, στο Μαγγανιακό, στο πατρικό, αλλά και στο Κοιμητήρι... στον πατέρα μου. Στις 8 Ιουλίου ήταν τα γενέθλια του πατέρα μου... Στις 8 Ιουλίου ήταν η πρεμιέρα της παράστασης στο Κάστρο... Στις 8 Ιουλίου, αμέσως μετά την πρεμιέρα πήγα στο Μαγγανιακό, στο (παραδοσιακό) πανηγύρι που οργάνωσε ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού! Συμπτώσεις, σημάδια...
-Ποιες είναι οι παιδικές σας μνήμες από το Μαγγανιακό; Η περιοχή έχει αλλάξει προς το καλύτερο στο πέρας του χρόνου;
Από τα πολύ μικράτα μου, από το 1965, ερχόμουν τα καλοκαίρια στο χωριό. Μέχρι και τα γυμνασιακά χρόνια. Μετά ανά περιόδους, αλλά πολύ συχνά! Οι μνήμες μου από το Μαγγανιακό, από τους ανθρώπους και απ' όλα αυτά που έζησα εκεί τότε είναι ακριβές, πολύτιμες, ανεκτίμητες, μια μεγάλη περιουσία και ένα δώρο ζωής! Θυμάμαι τα πάντα, και φέρω τα πάντα! Οι Απόκριες, η Μεγάλη Εβδομάδα στο χωριό, ο Επιτάφιος, το πανηγύρι του Σωτήρος στο Ανδρομονάστηρο, οι ολονυχτίες στο Βουλκάνο τον Δεκαπενταύγουστο, ο τρύγος, τα σύκα, οι ελιές, τα ζωντανά, η θειά μου η Αικατερίνη που μιλούσε σε 15σύλλαβο, ο παπα Κώστας, ο Δάσκαλος με την μπάσα φωνή, όλοι, όλα... -απίστευτοι άνθρωποι, απίστευτες εμπειρίες. Μεγάλη φτώχια, χωρίς νερό στα σπίτια, χωρίς ρεύμα, αλλά οι άνθρωποι ήταν ακόμα άνθρωποι. Νοσταλγώ εκείνη την εποχή! Χαίρομαι που στις μέρες μας ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού μας βάζει το Μαγγανιακό και πάλι στον χάρτη, και μάλιστα με όρους πολιτιστικούς. Που σημαίνει με όρους ανθρωπιάς, συλλογικότητας, αλληλεγγύης, συμφιλίωσης, ειρήνης και ελευθερίας! Που σημαίνει, επίσης, ότι γίνονται ειλικρινείς προσπάθειες να μείνουν στην άκρη έριδες και φανατισμοί του παρελθόντος. Το χωριό είχε ωραίους νέους, ωραία μυαλά... - ήταν φυσικό να δημιουργηθούν αντιπαλότητες. Το χωριό, όπως και όλη η Ελλάδα υπέφερε από τον Εμφύλιο, χάθηκαν πολλοί... Κι όλοι τότε να μάχονται πιστεύοντας ακράδαντα πως μάχονται για το καλό του τόπου και της χώρας, ότι είναι με την σωστή πλευρά της ιστορίας -... τι τραγωδία! Θύματα κι από τις δυο πλευρές... Οι μυλόπετρες της ιστορίας άλεσαν ψυχές και σώματα... Τώρα πια που καταλάβαμε πως ο εχθρός δεν είναι ο αδελφός μας, ας ελπίσουμε πως θα έρθουν καλύτερες ημέρες... Το Μαγγανιακό στέκεται ως ένα εξαιρετικό παράδειγμα επαναπροσδιορισμού και αναγέννησης.
-To γεγονός πως επί 40 χρόνια πορείας σας στο χώρο του θεάτρου δεν σας είχε γίνει ποτέ κρούση από το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας για μια παράσταση, σας είχε αφήσει κάποια πικρία;
Πικρία όχι, δεν θα το έλεγα. Μα, δεν πιστεύω δα ότι έκανε και κάποιος κάτι επίτηδες, αλίμονο. Υποθέτω πως έτυχε - δηλαδή, απλώς... δεν έτυχε! Συμβαίνουν αυτά... Και να που τώρα... έτυχε!
-Πρόσφατα είχατε χαρακτηρίσει το σημερινό θέατρο “διασκεδαστή της αστικής τάξης, εν αντιθέσει με την αρχαία τραγωδία που ήταν κατεξοχήν πολιτικό θέατρο”. Από πότε θεωρείτε πως ξεκίνησε αυτή η «στροφή»;
Αχ, μεγάλη κουβέντα... Δεν ξέρω αν είναι θέμα στροφής. Ανέκαθεν οι εξουσίες ήθελαν να ελέγχουν το Θέατρο, και πάντα αυτό έκαναν. Διότι το Θέατρο ασκεί εξουσία, κι αυτό οι εξουσίες το ξέρουν - και μάλιστα πολύ καλά! Κάποιοι καλλιτέχνες, βέβαια, παρά τον ασφυκτικό κλοιό της εξουσίας έβρισκαν πάντα τρόπο να περάσουν τα μηνύματα και τις ιδέες τους, με όποιο κόστος. Κάποιοι άλλοι όχι. Δεν το δικάζουμε το γεγονός, απλώς το παρατηρούμε... Και στις μέρες μας, λοιπόν, παρατηρούμε, βλέπουμε πως... δυστυχώς ελάχιστοι καλλιτέχνες ορθώνουν ανάστημα και ελαχιστότατοι αρθρώνουν (πολιτικό) λόγο. Δύσκολοι καιροί... Βασιλεύει η σύγχυση...
-Πώς θα χαρακτηρίζατε την επανασύνδεση σας με τον Γιάννη Μαργαρίτη μετά τη συνεργασία σας στο παρελθόν στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας με την "Ελένη" του Ευριπίδη;
Ήταν... ευχής έργον! Έγιναν όλα πολύ γρήγορα, πολύ απλά, πολύ ανθρώπινα. Ο Γιάννης είναι φύσει θέση ευγενής άνθρωπος, μεταξωτός! Επειδή ήταν ο Γιάννης και η συγκεκριμένη σύνθεση (δική του!) των κειμένων που επεξεργάστηκε είπα το "ναι"! Η συνεργασία μας ήταν άψογη, ο τρόπος της συνεργασίας του είναι υποδειγματικός!
-Ύστερα από την παρθενική σας συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας θα αφήνατε ανοιχτό το ενδεχόμενο για μια νέα συνεργασία στο μέλλον;
Ναι, γιατί όχι! Ό,τι είναι να 'ρθει θε να ΄ρθεί... Έχει ο Θεός!
-Μεταξύ άλλων ο κόσμος σας έχει αγαπήσει μέσα από τους ρόλους σας στην τηλεόραση. Εχετε προχωρήσει σε κάποια συμφωνία για τη νέα σεζόν;
Εφέτος θα συμμετέχω στο σήριαλ "Η Μάγισσα" που θα προβληθεί στον Antenna. Είναι μια δουλειά που έχει όλα τα καλά του Θεού! Δεν είχα λόγο να αρνηθώ... Δεν κάνω συχνά τηλεόραση, αλλά εφέτος είπα να μπω ξανά (για λόγους... άνωθεν) και στον τηλεοπτικό στίβο. Απ' ό,τι φαίνεται, ειδικώς αυτή η χρονιά είναι για μένα μια χρονιά... "επιστροφής".
