- Πώς προέκυψε η συνεργασία με το "Ωκύτοπο";
"Τυχαία, μέσω ενός συναδέλφου που είχε συνεργαστεί παλιότερα με την ομάδα "Ωκύτοπο". Ηρθα χωρίς να ξέρω κανέναν, αλλά γνώρισα και τον Βασίλη Φλώρο και τα άλλα παιδιά και ξεκίνησε μια πολύ καλή συνεργασία".
-Εχετε παίξει θέατρο εκτός Αθήνας;
"Μα εκτός Αθήνας ξεκίνησα! Εχω συνεργαστεί με το ΔΗΠΕΘΕ στις Σέρρες καθώς η καταγωγή μου είναι από το Κιλκίς, τελείωσα τη δραματική του ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη, συνεργάστηκα με το Κρατικό Θέατρο για δύο χρόνια και με κάποιες ομάδες ερασιτεχνικές εκεί και κατέβηκα στην Αθήνα πριν επτά χρόνια, όπου ασχολούμαι πλέον ως επαγγελματίας ηθοποιός".
- Στο Νότο πρώτη φορά;
"Είχα περάσει κατά καιρούς με παραστάσεις τα καλοκαίρια, αλλά για να μείνω τόσο μεγάλο διάστημα ναι, πρώτη φορά κι είναι ωραία εμπειρία. Μ’ αρέσει και η πόλη και οι άνθρωποι".
- Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά. Σας δυσκολεύει αυτό;
"Σε κάθε έργο αν σ’ αρέσει το υπηρετείς και με μεγαλύτερη όρεξη κι αν δεν σ’ αρέσει δυσκολεύεσαι λίγο. Στην περίπτωση του έργου του Βασίλη Φλώρου, μόνο θετικά μπορώ να πω γιατί το έργο μού άρεσε από την πρώτη ανάγνωση και όχι μόνο το συγκεκριμένο αλλά και όσα δικά του διάβασα. Είναι ένα ταλέντο στη συγγραφή, ξέρει πολύ καλά τι θέλει να δώσει μέσα από τα κείμενά του και τα συνθέτει με πολύ ωραίο τρόπο. Συνήθως σε κάθε θεατρικό υπάρχει κάποιο μήνυμα, κάποιες φράσεις ίσως που μπορείς να σταθείς και να ξεχωρίσεις. Εδώ έχουμε πολλά πράγματα μαζί. Σε πρώτη φάση το είδα λίγο συγκρατημένα γιατί δεν ήξερα όλο αυτό πώς θα βγει προς τα έξω, αλλά κάνοντας τις πρόβες όλα μπήκαν σε μια τάξη γιατί δουλέψαμε όλοι μαζί με την καθοδήγηση του Βασίλη. Βοηθάει πάρα πολύ ότι το έργο είναι μαύρη κωμωδία και χρησιμοποιεί το χιούμορ για να περάσει αυτό που θέλει και επιπλέον ο τρόπος που είναι γραμμένο το κείμενο λύνει κάποια προβλήματα ερμηνευτικά σε μια ερασιτεχνική ομάδα".
- Το ότι είναι κείμενο πλούσιο σε αλληγορίες, δυσκολεύει τον θεατή; Πρέπει να το δει δηλαδή πέραν της πρώτης ανάγνωσης;
"Αυτή τη συζήτηση την κάναμε πολύ συχνά με την ομάδα και είναι λογικό ένας ερασιτέχνης να έχει το άγχος του, όπως το είχα κι εγώ πριν ασχοληθώ επαγγελματικά. Δεν ισχύουν όλα αυτά. Ο κάθε θεατής που βλέπει μια παράσταση κρατάει αυτό που θέλει κάθε φορά και κανείς δεν μπορεί να το επιβάλει ποιο θα είναι αυτό. Δεν έχει νόημα να τον επηρεάσεις και να δει αυτό που θέλει να περάσει ο συγγραφέας. Είναι λάθος να παίζεις και να σκέφτεσαι, μα τι θα κρατήσει ο άλλος που με βλέπει; Ας κρατήσει ό,τι θέλει. Εμείς κάνουμε αυτό που έχουμε μέσα από το υλικό μας και το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε κι ο θεατής παίρνει ό,τι θέλει. Αν θέλει μόνο να διασκεδάσει με το χιούμορ της παράστασης έχει καλώς, αν θέλει να δει και τι κρύβεται πίσω απ’ αυτό θα το κάνει από μόνος του. Αλλωστε το θέατρο δεν είναι κατηχητικό. Αφορά τους ανθρώπους σαφώς, αλλιώς δεν θα είχε κανένα νόημα, αλλά δεν είναι κατήχηση".
- Η πραγματικότητα σήμερα ξεπερνάει το σουρεαλιστικό θέατρο;
"Α ναι!!! Αυτά που ζούμε ξεπερνάνε και το παράλογο του Ιονέσκο!"
- Γιατί επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;
"Γιατί μου άρεσε και μάλιστα μπήκα μεγάλος στο χώρο. Πρώτη φορά που μπήκα σε μια ερασιτεχνική ομάδα στο Κιλκίς ήμουν 27 ετών και εκεί υπήρξε ένας καταπληκτικός δάσκαλος, ο αείμνηστος Δημήτρης Καρέλλης που ήταν στο ΚΘΒΕ. Κάτι διέκρινε λοιπόν σε μένα και μου είπε να κάνω ένα βήμα παραπέρα και να δώσω εξετάσεις. Αυτό και έγινε. Να πω δε πως ό,τι έκανε το έκανε από καθαρή ανιδιοτέλεια και αγάπη για την τέχνη και εγώ αυτό έκανα στη συνέχεια μέσα από διάφορες ομάδες. Μετά στην Αθήνα κάνοντας επαγγελματικές δουλειές και στο θέατρο και στην τηλεόραση είδα και την άλλη πλευρά".
- Εχεις κάνει αρκετά πράγματα στην τηλεόραση. Θωρείς ότι με την κρίση, η τηλεόραση "την πάτησε";
"Αυτό είναι μια ολόκληρη ιστορία. Δεν νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν τις εταιρείες παραγωγής οι οποίες είναι συνυφασμένες με τα κανάλια χάσανε. Εχουν βγάλει πολλά λεφτά τα τελευταία χρόνια και εξακολουθούν να βγάζουν. Οι εργαζόμενοι στην τηλεόραση την πάτησαν, γιατί ήμασταν οι τελευταίοι της αλυσίδας. Πάντα τελευταίοι πληρωνόμασταν, πάντα σε εμάς χρωστάνε και επιπλέον υπάρχει πληθώρα ηθοποιών και το σύστημα δουλεύει με συγκεκριμένους ανθρώπους που είναι παρόντες χωρίς να έχουν μεγάλες απαιτήσεις πια, αλλά ξεπληρώνοντας την φήμη και την αναγνωρισιμότητα που τους έχει δώσει τόσα χρόνια η τηλεόραση. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγεις να κάνεις ή να πεις κάτι που να μην τους αρέσει και να συνεχίζουν να σε προβάλουν. Ή δεν θα μιλάς ή θα λες αυτά που θέλουν αυτοί".
- Κι επικρατεί παντού αυτό;
"Στην τηλεόραση και στα ΜΜΕ ναι. Οι δημοσιογράφοι το ξέρετε καλύτερα. Δεν μπορώ να πω ότι συμβαίνει και στο θέατρο, γιατί εκεί υπάρχουν πολλές ανεξάρτητες ομάδες που λειτουργούν διαφορετικά και καταθέτουν άμεσα στο κοινό την αλήθεια τους, αυτό που πιστεύουν και λένε μέσα από το έργο τους. Για παράδειγμα στην Αθήνα έχουμε μια πολύ καλή ομάδα που λέγεται "Εκτός δρόμου" και οι ηθοποιοί της είναι άνθρωποι με αναπηρία αλλά και αρτιμελείς. Είναι μια μικτή ομάδα που κάνει ωραία πράγματα, όπως αυτή η παράσταση που σκηνοθέτησα και παίζεται τώρα με τον "Μικρό πρίγκιπα" που η ιδιαιτερότητα της παράστασης είναι ότι τον "Μικρό πρίγκιπα" τον υποδύεται ένα παιδί με σπαστική τετραπληγία και πλαισιώνεται από επαγγελματίες ηθοποιούς. Είναι πολύ ενδιαφέρον και η παράσταση πάει πολύ καλά γιατί τη ζητούν και αρκετά σχολεία".
- Αρα πέρα από τη δουλειά σου, είναι και κοινωνική προσφορά το θέατρο;
"Από την αρχή δεν το είδα σαν δουλειά με την στενή του όρου έννοια. Ηθελα να κάνω πράγματα που μ’ αρέσουν και να περνάω καλά, να ξεφεύγω από την πραγματικότητα. Στην πορεία αφιέρωσα όλο και πιο πολύ χρόνο σ’ αυτό ακριβώς που μου άρεσε και έφτασα εδώ που είμαι. Ακόμα δεν μπορώ να το δω όμως σαν δουλειά το θέατρο… δεν είμαι καν καλός στις οικονομικές συμφωνίες".
