Αλλωστε ο Μανώλης Ρασούλης είχε επιλέξει να ζει εκτός Αθήνας, όπως τονίζει η Ναταλία, ενώ "μια από τις πόλεις που αγαπούσε ήταν η Καλαμάτα και τα καλοκαίρια της" 

 

-Για το κοινό ήταν ο Ρασούλης, για τους φίλους του ο Μανώλης, για σένα ο μπαμπάς σου. Περιέγραψέ μας τι διαφορές είχαν αυτοί οι τρεις.

«Eίναι αρκετά δύσκολο να κάνω έναν τέτοιο διαχωρισμό γιατί ο Μανώλης Ρασούλης ήταν τόσο ειλικρινής με όλο τον κόσμο, που δεν έβλεπες μεγάλες διαφορές στις τρεις αυτές εκφάνσεις του. Την ίδια φιλοσοφία είχε, την ίδια δημιουργικότητα,το ίδιο χιούμορ, τις ίδιες αγωνίες, την ίδια σοβαρότητα. Αυτή νομίζω είναι και η αιτία που οι στίχοι του και ο λόγος του είχαν τέτοια αμεσότητα στον κόσμο. Γι’ αυτό ήταν και τόσο οικείος και προσεγγίσιμος, ακόμα και για τους ανθρώπους που δεν τον γνώριζαν προσωπικά.»

-Ποια ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του ανθρώπου που έγραψε όλα αυτά τα τραγούδια που έμειναν και θα μείνουν για πάντα;

«Ότι και αν έκανε ή έλεγε προσπαθούσε να το κάνει με συνείδηση. Να υπάρχει νόημα και βαθύτητα. Ήταν ερευνητής και φίλτραρε τα πάντα με έναν φιλοσοφημένο τρόπο, είτε ήταν η κοινωνικοπολιτική ζωή της χώρας, είτε η καθημερινότητα, ο έρωτας, ο θάνατος. Προσπαθούσε πάντα να φτάσει στο μεδούλι των καταστάσεων και των ιδεών. 

Ήταν αγωνιστής. Δεν άφηνε τίποτα στην τύχη του και δεν έκρυβε ποτέ τα κακώς κείμενα σε αντίθεση με όσους προσπαθούν να συγκαλύψουν καταστάσεις. Ήταν θαρραλέος και όταν μιλούσε ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να πει, που να επικεντρώσει και πάνω απ’ όλα πώς να προτείνει λύσεις. Το «αντίδοτο», όπως έλεγε ο ίδιος χαρακτηριστικά.

Η εμβάθυνση αυτή, η ισχυρή του παρατηρητικότητα, η συνείδηση, η μαχητικότητά του, το θάρρος του και το χιούμορ του, ήταν τα στοιχεία αυτά που τον χαρακτήρισαν περισσότερο. Είναι διάχυτα και στους στίχους του και στα βιβλία του και στον λόγο του. Πάνω απ’ όλα όμως τον χαρακτήριζε η γενναιοδωρία του. Ήταν γενναιόδωρος σε όλα του. Στην αγάπη, στην βοήθεια, στο τραγούδι και τους νέους καλλιτέχνες, ακόμα και οικονομικά. 

Νομίζω ότι αυτό του το χαρακτηριστικό το έζησε πολύς κόσμος δίπλα του.

Ακόμα και σ’ αυτούς που εκμεταλλεύονταν αυτή του την γενναιοδωρία και την αντάλλασαν με αχαριστία, ενώ δεν τους χαριζόταν, τους έδειχνε πάντα με αγάπη το λάθος τους.»

-Κάποια από τα τραγούδια του έγραψαν ιστορία. Πως το εισέπραττε ο ίδιος;

«Όταν έβλεπε ότι τα λόγια και τα νοήματα που ήθελε να επικοινωνήσει στον κόσμο μέσω του τραγουδιού έβρισκαν ανταπόκριση, ήταν πολύ χαρούμενος. Αλλά δεν επαναπαυόταν ποτέ σε αυτό. Η δημιουργικότητά του ήταν πολύ χειμαρρώδης και ασταμάτητη. Το μυαλό του δούλευε ακατάπαυστα και ότι του κινούσε το ενδιαφέρον του το έκανε τραγούδι ή βιβλίο. Από τον εαυτό του είχε την απαίτηση όμως, αυτό που επικοινωνούσε στον κόσμο να έχει αμεσότητα, σαφήνεια, βάθος, ραφινάρισμα και πρόταση. Δεν φώτιζε μόνο τα θέματα. Τα ανέπτυσσε μέχρι να τα φτάσει στην λύτρωση. Σιχαινόταν την αερολογία και την φτηνή, αισθητικά, φλυαρία. Όταν λοιπόν έβλεπε ότι όλη αυτή η δημιουργία του έβρισκε έδαφος, έπαιρνε εφόδια για το μετά. Ήξερε ότι έπρεπε να κάνει το επόμενο βήμα. Το πρόβλημα πάντα όμως ήταν να φτάσει το τραγούδι του και ο λόγος του στον κόσμο. Εκεί, υπήρχε πάντα το ζήτημα των δισκογραφικών εταιρειών, των ραδιοφωνικών παραγωγών και των δημοσιογράφων -που ουσιαστικά ήλεγχαν το επικοινωνιακό στάτους- κατά πόσο επέλεγαν οι ίδιοι να επικοινωνήσουν με τον τρόπο που έπρεπε αυτόν τον λόγο προς τον κόσμο. Και αν επέλεγαν να τον επικοινωνήσουν καν ή σε πολλές περιπτώσεις διάλεγαν αν τον αποσιωπήσουν. Εκεί, ο ίδιος αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις ενάντια στην περιθωριοποίηση του λόγου όχι μόνο του δικού του, αλλά και πολλών άλλων καλλιτεχνών που πιθανά να μην είχαν την δύναμη να υπερασπιστούν το έργο τους όπως έπρεπε. Όταν έβλεπε ότι ο κόσμος εισέπραττε όλη αυτήν την ζύμωση που εκείνος τους έδινε και πια του ανταπέδιδαν την δική τους αγάπη και συνείδηση, γινόταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.»

-Παρουσιάστηκε ήδη η παράσταση "Εδώ είναι του Ρασούλη" και πήγε πολύ καλά. Θα την πάτε και εκτός Αθήνας;

«Το να ταξιδέψει η παράσταση εκτός Αθηνών είναι η πιο μεγάλη μας επιθυμία. Ο πατέρας μου επέλεξε να μείνει εκτός Αθηνών πολύ συνειδητά. Στήριξε πολύ την επαρχία με την ισχυρή πεποίθηση ότι ο υδροκεφαλισμός της Αθήνας κατέστρεφε τον πολιτισμό της χώρας αλλά και την ίδια. Ταξίδευε συνέχεια σε όλα τα μέρη της Ελλάδας αλλά και εκτός Ελλάδας. Θα ήταν ενάντια στις θέσεις του η παράσταση αυτή να μείνει μόνο στην Αθήνα. Μακάρι να πάει σε κάθε γωνιά της χώρας και ειδικά σε μέρη που σηματοδότησαν και την ζωή του όπως η Κρήτη, η Θεσσαλονίκη, το Ναύπλιο, η Καλαμάτα που αγαπούσε τα όμορφα καλοκαίρια της, η Κατερίνη, η Ξάνθη.  Μεγάλη επιθυμία μας όμως είναι επίσης να ταξιδέψει και στις χώρες που έζησε και ζυμώθηκε σε αυτές όπως η Αγγλία, η Ισπανία, το Ισραήλ, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ινδία, η Γερμανία, η Αμερική.»

-Το όνομα Ρασούλης, αποτέλεσε ποτέ φόρτιση για σένα;

 «Θα μπορούσε, αλλά εκείνος δεν το επέτρεψε ποτέ να συμβεί αυτό. 

Τώρα το καταλαβαίνω όλο και πιο πολύ. Οι ίδιοι οι γονείς παίζουν τον μεγαλύτερο ρόλο στον χειρισμό μετάδοσης ενός τέτοιου βάρους στα παιδιά τους. Είχα την τύχη και οι δύο μου γονείς να είναι πολύ γενναιόδωροι μαζί μου, αλλά ειδικά ο πατέρας μου,ως το δημόσιο πρόσωπο στην οικογένεια, με στήριξε και με ενίσχυσε με τέτοιο τρόπο, που πάλεψε σαν πατέρας να επικεντρώσει στην δική μου προσωπικότητα και στοιχεία, κάνοντας και τρυφερές ακρότητες πολλές φορές μιλώντας για μένα και λέγοντας: «είμαι ο μπαμπάς της Ναταλίας». Πολλές φορές του έλεγα: «Μην λες συνέχεια τόσα καλά λόγια για μένα, θα λένε ότι είσαι χαζομπαμπάς». Και πάντα μου έλεγε: «Να θυμάσαι ότι δεν σε αγαπώ μόνο γιατί είσαι παιδί μου, αλλά γιατί σε εκτιμώ». Αυτά είναι που κάνουν και πιο δύσκολη την απουσία του…»

-“Εκτός από τους στίχους του cd “Τρίπλα», υπάρχουν άλλα κομμάτια που άφησε πριν φύγει; Και αν ναι, υπάρχει προοπτική να κυκλοφορήσουν;

«Ο πατέρας μου έφυγε όρθιος. Έγραφε όλη του την ζωή μέχρι τελευταία στιγμή. Είχε ήδη δώσει πολύ υλικό στους στενούς του συνεργάτες και είναι ακόμα αρκετά τραγούδια έτοιμα για να κυκλοφορήσουν κάποια στιγμή. Αμέσως μετά τον θάνατό του κυκλοφόρησε ο δίσκος του Γιώργου Μαργαρίτη «Έγκλημα και τιμωρία», στον οποίο το ομότιτλο τραγούδι γράφτηκε μετά από παραγγελία του Γιώργου Μαργαρίτη προς τον Μανώλη Ρασούλη και μελοποίησε ο Πέτρος Βαγιόπουλος. Αυτό ήταν και το τελευταίο τραγούδι του που άκουσε ηχογραφημένο. Λίγους μήνες μετά, κυκλοφόρησε ένα τραγούδι του ακόμα σαν συμμετοχή στον τελευταίο δίσκο του συνθέτη Γιώργου Καζαντζή και που τραγούδησε η Φωτεινή Βελεσιώτου. Ένα τραγούδι που έγραψε ο πατέρας μου ειδικά για την φωνή της Φωτεινής. Και αμέσως μετά, κυκλοφόρησε ολοκληρωμένα σε δικούς του στίχους ο δίσκος «Η ζωή είναι όνειρο» σε μουσική του Γιάννη Γλέζου, που την ημέρα της κηδείας του πατέρα μου, είχαν το ραντεβού με τον Γιάννη Γλέζο για τις τελικές λεπτομέρειες. Αυτός ο δίσκος κυκλοφόρησε τελικά τον Δεκέμβριο του 2011. Και τον Δεκέμβριο του 2012, κυκλοφόρησε η «Τρίπλα» και ταυτόχρονα η αυτοβιογραφία του «Οι βερβελίδες της Αμάλθειας» από τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, την οποία και είχε ολοκληρώσει λίγο πριν τον θάνατό του. Ακόμα είναι έτοιμος να κυκλοφορήσει ο δίσκος «Μακρυγιάννης - Κοντογιάννης» σε μουσική του Κατερινιώτη συνθέτη Χάρη Παπαδόπουλου, και πολλά τραγούδια ακόμα που έδωσε στους πιο στενούς του συνεργάτες, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Πέτρο Βαγιόπουλο, την Βάσω Αλλαγιάννη, τον Λεωνίδα Πόλικερ -τον σπουδαιότερο τραγουδοποιό του Ισραήλ. Αυτήν την περίοδο επίσης πρόκειται να κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος του Μανώλη Λιδάκη σε μουσική του Σωκράτη Μάλαμα, του Ορφέα Περίδη και της Βάσως Αλλαγιάννη, όπου το τραγούδι του τίτλου καθώς και άλλα δύο τραγούδια από τον δίσκο αυτό, είναι σε στίχους Μανώλη Ρασούλη.»

-Προσωπικά, τα καλλιτεχνικά σου σχέδια ποια είναι, πέρα από την ενασχόλησή σου με τα κομμάτια του πατέρα σου;

«Αυτήν την στιγμή είμαι στο στούντιο ηχογραφώντας τον δεύτερο ελληνόφωνο προσωπικό μου δίσκο – και λέω ελληνόφωνο, γιατί με τα δύο συγκροτήματα που ήμουν μέλος αρκετά χρόνια ως λυρική τραγουδίστρια, τους SepticFleshκαι τους Chaostar,έχουμε ήδη κυκλοφορήσει στο εξωτερικό 6 cd-,ο οποίος είναι σε στίχους και μουσική δική μου και που είχε ήδη ξεκινήσει η επεξεργασία του πριν τον θάνατο του πατέρα μου και ήταν και ο ίδιος ιδιαίτερα χαρούμενος γι’ αυτό.Επίσης ηχογραφώ παράλληλα τραγούδια νέων τραγουδοποιών που με έχουν τιμήσει δίνοντάς μου την χαρά να τους τα τραγουδήσω και είμαι πολύ χαρούμενη ανακαλύπτοντας πόσοι ταλαντούχοι νέοι τραγουδοποιοί υπάρχουν στο ελληνικό τραγούδι.

Αυτά, πάντα μαζί με την ιερή αλλά και δύσκολη υποχρέωση που έχω απέναντι στο έργο του πατέρα μου να παίρνει σάρκα και οστά και να φτάνει όταν πρέπει στον κόσμο όπως ήθελε κι εκείνος.»