Σήμερα, εντοπίσαμε τη Μαρία Τσιμά στη Θεσσαλονίκη, στο ΚΘΒΕ να πρωταγωνιστεί στο έργο της Ινές Κανιατί «Η Τρελοβγενιώ», σε σκηνοθεσία Γιάννη Αναστασάκη, που ανέβηκε πριν μια εβδομάδα στο Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών.
- Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από την Καλαμάτα;
«Οι καλύτερες! Ηταν μια πολύ ωραία συγκυρία τότε στο ΔΗΠΕΘΕΚ με ένα έργο γυναικείο, το "Με δύναμη από την Κηφισιά", που ήταν ένα πολύ ωραίο κομμάτι της γυναικείας ψυχολογίας. Η Καλαμάτα είναι μια περιοχή που είναι πολύ ψηλά στις προσδοκίες μου γιατί είναι ένας πολιτιστικός πυρήνας, ένας χώρος που υπήρχε τότε (επί Κακλέα) μια ζύμωση ιδεών. Μια θαυμάσια πόλη φυσικού κάλλους αλλά και με ανθρώπους που είχαν ένα πολύ υψηλό αισθητικό κριτήριο».
- Από τότε μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει πολλοί ρόλοι...
«Ναι πολλοί ρόλοι, πολλά και διαφορετικά πράγματα, όπως το Εθνικό Θέατρο για μια εξαετία, δύο μεγάλου μήκους ταινίες, πολλές μικρούς μήκους. Γενικά συνεχής δουλειά στο θέατρο και το σινεμά».
- Σε σένα ως καλλιτέχνιδα, τι αλλαγές έχουν υπάρξει;
«Ημουν πάντα ηθοποιός που ζούσα από το θέατρο, αν και έχω τελειώσει τη Φιλοσοφική και θα μπορούσα να έχω διαλέξει το δρόμο μιας μονιμότητας με το να έχω γίνει φιλόλογος. Αγάπησα το θέατρο όμως και αποφάσισα να ακολουθήσω το δρόμο της ανασφάλειας, με την έννοια ότι χειμώνα-καλοκαίρι είμαι εν δυνάμει άνεργη, όπως και όλοι οι ηθοποιοί. Είμαι βέβαια από τους τυχερούς του χώρου που δεν έχω μείνει χωρίς δουλειά και κάποιες φορές που έγινε, ήταν από επιλογή. Είχα λοιπόν ασκηθεί να ζω με τα λίγα και αυτό συνεχίζεται. Το θέατρο δεν με πρόδωσε, εγώ ζω ακόμα απ' αυτή τη δουλειά στις δύσκολες εποχές που βιώνουμε. Μπορεί αύριο να μην μπορώ γιατί τα πράγματα μπορεί να εξοκείλουν πολύ, αλλά αυτή η αφοσίωσή μου και η αγάπη μου για το θέατρο, ακόμα και σ' αυτές τις δύσκολες εποχές με βοηθάει. Δεν είχα ποτέ μου ξανοιχτεί και σε πολλά τηλεοπτικά, δεν είχα βγάλει πολλά λεφτά, δεν είχα αυξήσει τις ανάγκες μου. Λιτά πάντα ζούσα και αυτό εξακολουθώ να κάνω. Αν η δουλειά βέβαια φτάσει στο επίπεδο που ακούγεται ότι θα δουλεύουμε για 3,5 ευρώ την ώρα, που σημαίνει ότι θα με στεναχωρεί το να πάω να δουλέψω αντί να μου δίνει τη χαρά της έκφρασης, προφανώς δεν θα θέλω να συνεχίσω. Προς το παρόν ζω σε έναν χώρο που είναι αυτός που ονειρεύτηκα όταν αποφάσισα να γίνω ηθοποιός και που δεν αφορούσε τη χλιδή και τα φώτα, αλλά του εργάτη μέσα στο θέατρο που θέλει να γνωρίσει περισσότερο τον εαυτό του».
- Μαθαίνει αλήθεια τον εαυτό του;
«Ενα ταξίδι αυτογνωσίας κάνει συνεχώς ο ηθοποιός, όχι με την έννοια της ψυχοθεραπείας, της ψυχανάλυσης αλλά ότι μπορεί αυτή τη στιγμή αυτό που ονειρεύεται, αυτό που του λείπει, αυτό που τον παρηγορεί, να βρει έναν τρόπο έκφρασης και να είναι αυτό η δουλειά του -τότε αυτό είναι η μεγαλύτερη τύχη».
- Ο θεατής σήμερα, στα "δύσκολα", έχει αλλάξει;
«Ο κόσμος σήμερα έχει ίσως μεγαλύτερη ανάγκη από ειλικρίνεια και το νιώθεις τώρα πιο πολύ. Για παράδειγμα, εγώ την "Τρελοβγενιώ" την έχω παίξει τα τελευταία δέκα χρόνια τρεις φορές -αυτή είναι η τρίτη εκδοχή- και τώρα ο κόσμος είναι πολύ πιο έτοιμος! Δηλαδή η ιερή σιωπή του κόσμου και η επιθυμία του να ακούσει κάτι που τον αφορά είναι πολύ μεγάλη. Ο κόσμος δεν θέλει εύπεπτα θεάματα και όταν του τα δίνεις αυτά, σημαίνει ότι πολύ συνειδητά θέλεις να τον κατεβάσεις πνευματικά και ψυχικά. Ο σκοπός είναι να μην κάνεις μια δουλειά για να υποτιμάς τον εαυτό σου και τους ανθρώπους αλλά για να προσπαθήσεις να γνωρίσεις κάτι παραπάνω για τον άνθρωπο, για τον εαυτό σου, για την κοινωνία. Η ζωή είναι μια διαρκής εμπειρία και ένας διαρκής αγώνας για να κατανοήσεις πράγματα, όσο πικρά κι αν είναι».
- Η "Τρελοβγενιώ" είναι ένα έργο που αποκαλύπτει τη σκληρότητα ή την τρυφερότητα της ανθρώπινης φύσης;
«Η Μαρία, η ηρωίδα που υποδύομαι, μιλάει για τη μάνα της που την θεωρούσαν τρελή στο χωριό γιατί είχε γεννήσει εκτός γάμου. Ηταν από μια πολύ καλή οικογένεια ωστόσο, αλλά ακολούθησε μια πολύ πικρή ζωή. Σήμερα η κόρη της η Μαρία, μιλάει γι' αυτήν την γυναίκα για να αποκατασταθεί μέσα της και στον κόσμο το πρόσωπο της μάνας της. Ενα πρόσωπο που είναι συνυφασμένο με την σκληρότητα των άλλων και με μια συμπεριφορά σκληρή της μάνας απέναντι στην κόρη. Ομως αυτά τελικά που λέει η Μαρία είναι ένα ποίημα αγάπης για τη μάνα της».
- Μετά την "Τρελοβγενιώ" πού θα σε δούμε;
«Η παράσταση θα πάει μέχρι 9 Μάρτη και ίσως πάρει και παράταση. Υπάρχει μια συνάντηση με το Εθνικό σε εκκρεμότητα, αλλά ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω γι' αυτό».
ΤΟ ΕΡΓΟ
Η Μαρία, μια γυναίκα γύρω στα 40, «ανοίγει» την ψυχή της στο κοινό. Θέλει να μιλήσει για πρώτη φορά για τη μάνα της, που όλοι την φώναζαν Τρελοβγενιώ. Αλλά σιγά-σιγά μας μιλά για τον εαυτό της και την παιδική της ηλικία σ’ ένα χωριό της Κάτω Ιταλίας. Ενα θέμα τραγικό, από ένα συγκλονιστικό βιβλίο, που φέρνει στη σκηνή την ανθρώπινη σκληρότητα και την τρυφερότητα του παιδιού. Ενα μεγάλο ποίημα αγάπης.
Συντελεστές: Μετάφραση: Ρενέ Ψυρούκη, διασκευή: Μαρία Τσιμά - Γιάννης Αναστασάκης, σκηνοθεσία: Γιάννης Αναστασάκης, σκηνικά- κοστούμια: Κέλλυ Βρεττού, μουσική: Σωτήρης Δεμπόνος- Αντώνης Λιβεριάτος, φωτισμοί: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, οργάνωση παραγωγής: Ηλίας Κοτόπουλος. Παίζουν: Μαρία Τσιμά, Γιάννης Καραμφίλης.
