-Σε ξέρουμε ως χορεύτρια-χορογράφο-performer. Οι κατασκευές παιχνιδιών και διαφόρων αξεσουάρ πώς προέκυψε;

"Προέκυψε σε μία κρίση ειλικρίνειας! Πάνε σίγουρα δυόμισι χρόνια από τότε που τόλμησα να με ρωτήσω “Ναυσικά, θέλεις στ' αλήθεια να είσαι χορεύτρια; Σου δίνει χαρά πραγματικά; Ή μήπως πιέζεσαι τρομερά να σου δώσει χαρά πάση θυσία, επειδή φαίνεται πως όλοι χαίρονται τόσο πολύ όπου ακούν χορό και φοβάσαι να φανείς διαφορετική;” Ε, λοιπόν, η απάντηση που πάλεψα για να δώσω και να παραδεχτώ, ήταν σαφέστατα πως όχι απλώς δε μου δίνει καμία χαρά, αλλά κυρίως πως αυτό που με οδήγησε στο να σπουδάσω χορεύτρια ήταν ένας επιβεβλημένος ναρκισσισμός που δεν ήταν καθόλου δικός μου. Με κάποιον παράξενο τρόπο, πείστηκα ότι για να είμαι ενδιαφέρον άνθρωπος πρέπει να είμαι χορεύτρια. Η πικρή αλήθεια είναι, όμως, πως ο χορός με κάνει να βαριέμαι τόσο πολύ... (εδώ κάποιοι ίσως προσβληθούν, αλλά τι να κάνουμε;). Οπότε, έκλεισα τα μάτια και ήρθε, αργά αργά, ως αναλαμπή η ανάμνηση του εαυτού μου όταν ήμουν 7 χρονών. Να με ρωτούν “τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;” και να απαντώ με απέραντη σιγουριά τότε “ζωγράφος”. Υπήρχε και μια γηραιά κυρία που είχε κάνει το λάθος μια φορά να διατυπώσει την ερώτηση “τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;” και όχι “τι θέλεις να γίνεις...” κι εγώ η αθεόφοβη της απάντησα “Γριά!”...!!! Ζωγράφος, λοιπόν, δεν είμαι ακριβώς, παρ' όλο που ζωγραφίζω τελευταία, αλλά η χαρά που γεμίζω κάθε φορά που φτιάχνω κάτι, είναι πολύ κοντά στη χαρά και την υπερηφάνεια που ένιωθα όταν μικρή απαντούσα σε εκείνη την ερώτηση (τη σωστή ερώτηση!)".

-Η έμπνευση για τα πάνινα καλλιτεχνήματά σου, από πού αντλείται;

"Είτε ακούγεται πιστευτό είτε όχι, αντλείται πεντακάθαρα από την βαθύτατη επιθυμία μου να αλλάξω τον κόσμο. Ξέρω, ακούγεται πολύ παιδιάστικο. Αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί χρησιμοποιούμε τη λέξη «παιδί» για να φτιάξουμε μία παραγωγή της που να σημαίνει κάτι το μεμπτό, κάτι το όχι αρκετό, κάτι το ολίγον γελοίο, κάτι το οποίο αξίζει να συνοδευτεί με ένα δήθεν γλυκό συγκαταβατικό χαμόγελο... “Κοίτα το μωρέ... Το γλυκούλι... Νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο! Το καημένο... Θα μεγαλώσει και θα καταλάβει...” Πόσο απέραντα προσβλητικό για τα παιδιά. Είμαι κάτι λιγότερο από 28 χρονών και μόλις πριν δύο χρόνια κατάλαβα ότι τα παιδιά είναι οι πιο σοφοί άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη (μαζί με τους γέρους που έχουν αγαπήσει τη ζωή). Και ότι για να αλλάξει αυτός ο κόσμος, πρέπει να ζούμε σχεδόν αποκλειστικά με σκοπό να κάνουμε τα παιδιά χαρούμενα. Δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάτι ομορφότερο από το να μπορεί ένα παιδί να αγκαλιάσει ένα κουκλοζώο ή να μιλήσει σε μία κούκλα ή να ονειρευτεί επάνω σε ένα μαξιλάρι-λουλούδι ή σε ένα μαξιλάρι-τρένο".

-Τα υλικά για την κατασκευή τους, πώς τα επιλέγεις;

"Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι ως επί το πλείστον λογιών λογιών υφάσματα. Μπαίνω στο αγαπημένο μου “υφασματάδικο” (έχοντας προνοήσει να έχω στη διάθεσή μου τουλάχιστον τρεις ώρες, καθώς και ένα ωραιότατο υφασμάτινο καροτσάκι, δώρο της μαμάς μου, που φτιάχτηκε με σκοπό να μεταφέρει τρόφιμα αλλά εγώ του άλλαξα χρήση(!) και απλώς κοιτάζω. Χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Και αφού δω όλες τις νέες παραλαβές, καθώς και όσα αγαπημένα ξέρω ήδη πως υπάρχουν, αγοράζω με γνώμονα να προμηθευτώ όλα τα χρώματα. Πρέπει απαραίτητα να φύγω με όλα τα χρώματα στο καρότσι εκείνο. Αν θα είναι πουά, ριγέ, με λουλούδια, με σχέδια, με οτιδήποτε, έγκειται καθαρά στην προτίμηση της στιγμής".

-Τι σου δίνει εσένα αυτή η δραστηριότητα; Πέρα από τα έσοδα.

"Δίνει νόημα στην ημέρα μου. Και, άρα, να τολμήσω να πω το “βαρύγδουπο”... στη ζωή μου. Το γεγονός ότι δεν το κάνω για μένα, αλλά για εκείνο το ζευγάρι τα παιδικά μάτια που θα καρφωθεί στο ελεφαντάκι και θα ξεχάσει πού βρίσκεται, μου δίνει το βαθύτατα ικανοποιητικό αίσθημα ότι έχω κάτι σοβαρό να προσφέρω εδώ που ήρθα".

-Οικονομικά τώρα, είναι συμφέρουσα αυτή η ενασχόληση;

"Χαχα... Μάντεψε... Ακόμα όχι! Είμαι ακόμα στην αρχή και κάθε επιχείρηση θέλει το χρόνο της. Αλλά, επειδή πιστεύω πολύ σε αυτήν, είμαι σίγουρη κατά βάθος (παρά το απίστευτο άγχος που με πιάνει καμιά φορά, εννοείται, ειδικότερα όταν παίρνω στα σοβαρά όλες τις καταστροφολογίες που οι περισσότεροι όλο λένε και λένε) πως θα γίνει και συμφέρουσα αρκετά σύντομα. Οχι χωρίς απίστευτη κούραση και όχι χωρίς “πόνο”. Αλλά κάποια στιγμή, θα γίνει, πού θα μου πάει; 

-Ως χειροποίητα και μοναδικά κομμάτια, είναι και ακριβά;

"Λοιπόν, αυτό το θέμα το βρίσκω πολύ αστείο. Πρώτα απ' όλα να πω ότι οι τιμές των προϊόντων μου έχουν υπολογιστεί με γνώμονα να βγαίνουν τα έξοδα της επιχείρησης, η ασφάλισή μου και τα λοιπά γνωστά και να μένει για μένα ένα ποσό το οποίο εάν σου έλεγα (για επαγγελματικούς λόγους δε θα ήθελα να το μαρτυρήσω) θα γελούσε ο κάθε πικραμένος... Κι έρχομαι στο αστείο της υπόθεσης! Γνωρίζοντας πολύ καλά, λοιπόν, πώς έχω κοστολογήσει τα παιχνίδια μου και τα διάφορα άλλα, μου φέρνει γέλιο να βλέπω την κυρία με την τσάντα των 2.000 ευρώ να μου λέει με ξινισμένο ύφος πως η κούκλα μου της φαίνεται ακριβή... Και μετά υπάρχουν και οι άλλοι (ευτυχώς) που όταν ακούν την τιμή λένε΄ “Ε, μα βέβαια, είναι πολύ λογικό”. Ειλικρινά, δεν είμαι καθόλου ακριβή. Ισα ίσα που σε άλλες εποχές, οικονομικά ανετότερες να το πω ευγενικά, αυτές οι τιμές θα ήταν έως και υποτιμητικές για όλον μου τον κόπο συνολικά και ειδικότερα... για ό,τι μου παίρνει το κράτος από αυτόν τον κόπο".

-Καλλιτεχνικά, περιορίζεσαι πια μόνο στις κατασκευές σου ή κάνεις κι άλλα πράγματα;

"Η αλήθεια είναι ότι με έχει πιάσει ένας κάποιος οίστρος! Εκτός από τα παιχνίδια μου και τα ρούχα, ζωγραφίζω, γράφω και τραγουδώ! Είναι, όμως, ένας κάπως ήσυχος οίστρος. Σαν ένα αργό, μα καθαρό ποταμάκι. Ελπίζω να κρατήσει για πάντα!".