- Πόσο εύκολο είναι να κάνει κάποιος την υπέρβαση;

«Φυσικά και δεν είναι εύκολο, γιατί υπέρβαση σημαίνει να κάνεις κάτι πάνω από τα όριά σου, όχι όμως και πάνω από την δύναμή σου, γιατί τελικά για να το κάνεις, σημαίνει, ότι μπορείς. Τα όρια τα βάζουμε εμείς και το περιβάλλον μας στους εαυτούς μας και γι' αυτό είναι αρχικά τόσο δύσκολο να τα ξεπεράσεις, γιατί είναι πια θέμα εκπαίδευσης και βαθιάς ριζωμένης αντίληψης».

 

- Προηγείται μια διαδικασία μέχρι να φτάσει κανείς ως εκεί;

«Προηγείται η απόφαση του να μπεις στην διαδικασία. Συνέχεια έχει η δέσμευση στον στόχο. Ακολουθεί η διανοητική προσέγγιση, που σημαίνει, ότι μέσα από την σκληρή δουλειά την περίοδο της προετοιμασίας κάνεις πραγματικότητα πρώτα μέσα σου αυτό που θέλεις να πετύχεις και αυτό που οι άλλοι θα δουν αργότερα. Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, αν δεν υπάρχει η πίστη σε αυτό που επιδιώκεις, ώστε από "θέλω" να γίνει ένα δυνατό "μπορώ". Είμαι σίγουρος πως πολλές φορές έχετε παρατηρήσει ανθρώπους που έχουν πετύχει εξαιρετικές επιδόσεις και κατακτήσεις σε πολλούς τομείς, να παραμένουν ήρεμοι και συγκροτημένοι μετά την επιτυχία τους. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα άλλο πέρα από το γεγονός, πως την επιτυχία αυτή την είχαν βιώσει πολλές φορές πριν μέσα τους. Οι αθλητές το λέμε mental training, νοερή προπόνηση, και έχει τόσο μεγάλη αξία, όσο και η φυσική προετοιμασία στο στάδιο και το γυμναστήριο».

 

- Ο δρόμος ανοίγει πάντα όταν κάποιος το θελήσει;

«Ξέρετε, ένας άνθρωπος μπορεί να χτυπήσει ένα βράχο μία, δύο, τρεις, δέκα, εκατό φορές και να μην καταφέρει να τον σπάσει. Στο εκατοστό πρώτο χτύπημα ο βράχος σπάει. Ξέρουμε όμως όλοι πως δεν ήταν αυτό το τελευταίο χτύπημα που τα κατάφερε, αλλά όλα τα προηγούμενα που προηγήθηκαν, μαζί φυσικά με αυτό το τελευταίο. Αρα το μυστικό για οποιονδήποτε στόχο είναι η επιμονή. Ας μην ξεχνάμε πως στο τέλος κερδίζει αυτός που κάποια στιγμή πίστεψε ότι μπορούσε. Πιστεύω ακράδαντα πως όλοι είμαστε γεννημένοι νικητές. Την νίκη όμως την απολαμβάνει στο τέλος αυτός που τη σχεδιάζει, αυτός που δουλεύει για αυτήν και αυτός που ξέρει να την περιμένει».

- Πως ξεκινήσατε να "υπερβαίνετε", στον χώρο του αθλητισμού;

«Δεν νομίζω ότι έκανα υπερβάσεις στον χώρο του αθλητισμού με την έννοια των ρεκόρ και των διακρίσεων την εποχή της πρώτης νιότης. Υπάρχουν αθλητές που έκαναν πολύ πιο σπουδαία πράγματα από εμένα. Οι υπερβάσεις για μένα σε αθλητικό επίπεδο αισθάνομαι ότι ξεκινάνε τώρα, που προσπαθώ να παραμείνω ενεργητικός, ανταγωνιστικός και ονειροπόλος σε πρωταθλητικό επίπεδο, αδιαφορώντας για την ηλικία που περνάει. Η κοινωνική κουλτούρα μας μάς εκπαιδεύει να επιβραβεύουμε όσους κάνουν πρώτοι κάποια πράγματα στην ζωή τους, εννοώ σε νεαρότερη ηλικία. Να είσαι ο πρώτος που θα κάνει αυτό, να είσαι ο μικρότερος που θα πετύχει το άλλο - ενώ πιστεύω πως το σημαντικότερο είναι να είσαι ο τελευταίος που θα μπορεί ακόμα να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Γιατί αυτό σημαίνει πως κρατάς τον εαυτό σου σε τέτοια σωματική, ψυχολογική, διανοητική κατάσταση, ώστε να μπορεί για πάντα να υποστηρίζει το όνειρό σου. 

Εχω παραδείγματα πολλών συναθλητών μου, που έριχναν στα νιάτα μας το ακόντιο πιο μακριά από εμένα, όμως σήμερα δεν τολμούν ούτε να το ακουμπήσουν, την ίδια στιγμή που εγώ κερδίζω ακόμα μετάλλια για τη χώρα μου στο εξωτερικό και μπορώ να καθορίζω τον επόμενό μου στόχο. Αυτή είναι λοιπόν η δική μου υπέρβαση και αυτήν προσπαθώ να περάσω στους μαθητές και τους αναγνώστες μου: η αξία της διαχρονικότητας και της διαρκούς εξέλιξης. Της αειθαλούς ύπαρξης και οντότητας. Πολλές φορές χαριτολογώντας λέω πως το ακόντιό μου δεν ξέρει πόσων χρονών είμαι - και πιστέψτε με, θα προσπαθήσω πολύ για να μην το μάθει».

 

- Γιατί επιλέξατε να γράφετε βιβλία για παιδιά;

«Γιατί ήθελα όσο τίποτε άλλο να μοιραστώ όλα όσα άνοιξαν τους δικούς μου δρόμους και τους δικούς μου ορίζοντες. Υπήρξα ένα παιδί σχετικά δειλό, αρκετά μοναχικό, χωρίς αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, και με μια οικογένεια που δεν ήταν πολύ κοντά στα όνειρά μου, από υπερβολική προστασία. Και ήρθε ο αθλητισμός και τα άλλαξε όλα. Εμεινα προσηλωμένος στα πρόσωπα που με ενέπνεαν, τους μέντορές μου και τα πρότυπά μου, σε όλους εκείνους που πριν από μένα άνοιξαν δρόμους για μένα - και θα ήθελα κι εγώ να μπορέσω να κάνω το ίδιο έστω και για ένα μόνο παιδί, και ιδιαίτερα σε μια εποχή που το θέμα των προβαλλόμενων προτύπων πονάει. Προβάλλεται το φτηνό και το αναξιοπρεπές, το γρήγορο και το πρόχειρο, το γυαλιστερό αλλά κούφιο, με σκοπό να ετοιμαστεί μια νέα γενιά καταναλωτών, αλλά όχι σκεπτόμενων ανθρώπων. 

Δεν είναι αυτή όμως η αλήθεια και η πραγματική ζωή. Το ψέμα μπορεί να κάνει εντύπωση, η αλήθεια όμως έχει δύναμη. Προσπαθώ να μιλήσω μέσα από τις ιστορίες μου για τη δύναμη του ονείρου, την πίστη στον εαυτό σου, την γοητεία της υπέρβασης, για όλα αυτά που κάποιες φορές φαίνονται αδύνατα, αλλά τελικά τα καταφέρνουμε, όχι γιατί συμβαίνει κάτι μαγικό, αλλά γιατί το θέλουμε πολύ».

 

- Ποιο είναι το επόμενο βήμα που θέλετε να κάνετε;

«Προσπαθώ να μένω στην στιγμή. Τώρα σκέφτομαι τις απαντήσεις μου στις ερωτήσεις σας. Σε λίγο θα σκεφτώ την αυριανή μου προπόνηση. Σε λίγο καιρό τους Βαλκανικούς της Ρουμανίας τον Σεπτέμβριο, που είναι ο επόμενος αγωνιστικός στόχος. Μετά από αυτό το νέο βιβλίο που ετοιμάζω και όλα τα ωραία πράγματα που προγραμματίζουμε τον χειμώνα με την ομάδα μου. Ενα βήμα την φορά - και όταν γυρίσεις το βλέμμα σου προς τα πίσω καταλαβαίνεις πως τερμάτισες τον μαραθώνιο. 

Το νέο μου βιβλίο "Οι κορυφές μέσα μας" ξεκινάει με την εξής φράση: "Οδοιπόρε δεν υπάρχει δρόμος, ο δρόμος ανοίγει προχωρώντας". Το πιστεύω απόλυτα!». 

• Ο συγγραφέας και πρωταθλητής Νίκος Μιχαλόπουλος, το Δεκέμβριο του 2010, ως μέλος του μεγαλύτερου αθλητικού και φιλανθρωπικού ιδρύματος στον κόσμο, του Laureus Sport for Good Foundation που χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως μέσο για θετικές κοινωνικές αλλαγές, και ως μοναδικός εκπρόσωπος από την Ελλάδα, κατάφερε να τοποθετήσει την ελληνική σημαία στην υψηλότερη κορυφή της Αφρικής, το όρος Κιλιμάντζαρο στα 6.000 μ., μέλος μιας ομάδας αθλητών, ολυμπιονικών και παραολυμπιονικών απ’ όλο τον κόσμο, με αρχηγό τη θρυλική τενίστρια Μαρτίνα Ναβρατίλοβα. Σκοπός του εγχειρήματος ήταν να συγκεντρωθούν χρήματα για το προτεινόμενο για το Νόμπελ Ειρήνης Marathe Youth Sport Association στο Ναϊρόμπι, που φιλοξενεί παιδιά - θύματα βίας, πολέμου και ασθενειών.

Αυτή η προσωπική εμπειρία ζωής περιγράφεται στο βιβλίο «Οι κορυφές μέσα μας», το οποίο η πρέσβειρα της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης για την Ανοχή και το Ευ Αγωνίζεσθαι, Κατερίνα Παναγοπούλου, χαρακτήρισε «εγχειρίδιο αλλαγής του κόσμου μας προς το καλύτερο, ένα κείμενο που σε περπατάει σε όλους αυτούς τους δρόμους, που πάντα ανοίγουμε μόνοι μας στη ζωή και τελικά στη μεγαλύτερη αλήθεια... πως όσο ψηλά κι αν ανέβουμε, την υψηλότερη κορυφή θα την βρούμε μέσα μας».