Με την ευκαιρία της περιοδείας που θα κάνει στη Μεσσηνία (Δευτέρα 4 Αυγούστου στο Κάστρο της Πύλου, Τρίτη 5 και Τετάρτη 6 Αυγούστου στο Κάστρο Καλαμάτας, στις 9.15 μ.μ.) η παράσταση "Ο κατάδικός μου", η γνωστή ηθοποιός μας μίλησε για τα στοιχεία που πραγματεύεται η παράσταση, μεταξύ των οποίων και η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα...
- Γιατί λοιπόν φτάσαμε ως εδώ οι Νεοέλληνες;
"Ελα ντε! Ποιος θα μας το απαντήσει; Και ποιος θα μας πει την αλήθεια; Είναι που είμαστε λαός ευλογημένος ή που είμαστε λαός στερημένος; Είναι που χάσαμε το τρένο της νέας εποχής και μείναμε πίσω; Είναι που δεν είχαμε φωτισμένους αρχηγούς ή που εμείς που τους ψηφίζουμε είμαστε τόσο ανώριμοι; Είναι που μας αρέσει η υπερβολή και χάσαμε το μέτρο ή που οι άλλοι, οι δυνατοί, έπαιξαν παιχνίδια στην πλάτη μας; Είναι που θα ρίξουμε το φταίξιμο σε μας και θα ταπεινωθούμε ή που θα το ρίξουμε στους άλλους και θα εξαγριωθούμε; Υπάρχει άραγε απάντηση;".
- Είναι το χιούμορ «αντίδοτο» στη σκληρότητα της εποχής;
"Ναι! Ανεπιφύλακτα ναι. Το αντίδοτο όμως δεν είναι θεραπεία. Είναι αναλγητικό. Δεν θα δώσει λύσεις. Μόνο ανακούφιση θα μας δώσει".
- Τι ή ποιος μπορεί να είναι αλήθεια «κατάδικός» μας;
"Κανένας νομίζω. Ο άνθρωπος έρχεται μόνος, φεύγει μόνος και στο ενδιάμεσο διάστημα θέλει επίμονα να διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι κάτι του ανήκει, ανθρώπινο ή υλικό. Αρνηση της μοναξιάς μας είναι να πιστεύουμε στο μαζί, στο δικό μας, στο κατάδικό μας. Κι αυτή η άρνηση είναι τόσο τρυφερά και καταστροφικά ρομαντική".
- Πώς παλεύει η Ελένη Ράντου τις φοβίες της; Εχει πρώτα απ’ όλα; Και πού εντοπίζονται;
"Το θάνατο φοβάμαι. Το τέλος. Τον αποχωρισμό. Μ' αυτό δεν παλεύουμε όλοι να συμφιλιωθούμε σ' όλη μας τη ζωή; Απ' αυτό το φόβο γεννιούνται όλες μας οι φοβίες. Είμαστε τα μόνα πλάσματα της φύσης που έχουν τη νοημοσύνη να ξέρουν ότι θα πεθάνουν. Δεν παλεύεται εύκολα αυτή η γνώση".
- Τι είναι ικανό να νικήσει τις συνολικές φοβίες μας;
"Η συνειδητοποίηση της μικρότητάς μας. Μικρές χαρούμενες στιγμές, μικρές νίκες, μικρές καθημερινές αγκαλιές κι ένα μεγάλο μοίρασμα. Προσωπικά αυτά μ' έχουν βοηθήσει".
- Δεν είναι ρουτίνα για έναν δημιουργό να παίζει τρία χρόνια το ίδιο έργο;
"Για έναν περίεργο λόγο όχι. Γιατί κάθε βράδυ το κοινό είναι διαφορετικό και η χημεία άλλη. Κάθε βράδυ είναι μια άλλη συνολικά εμπειρία".
- Γιατί επιλέξατε τα τελευταία χρόνια να είστε και η συγγραφέας θεατρικών έργων;
"Γιατί το κείμενο για μένα είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της δουλειάς μου. Δεν ξέρω αν έχω αγαπήσει την υποκριτική ή τη σκηνοθεσία ή τη σκηνογραφία όσο τα κείμενα. Τα κείμενα με έχουν ταξιδέψει. Αυτά ζήλεψα και μ' αυτά μ' αρέσει να περνάω χρόνο. Δεν σημαίνει αυτό όμως ότι θα παίζω μόνο δικά μου έργα. Υπάρχουν τόσα άλλα σπουδαία έργα, ακόμα και να τα μεταφράζω είναι ευλογία".
- Το επόμενο έργο το έχετε στο συρτάρι έτοιμο;
"Οχι βέβαια! Είναι πολύ επίπονη διαδικασία. Κι όσο τρέχει το προηγούμενο έργο το επόμενο κρύβεται πολύ καλά. Την ώρα του τοκετού δεν είναι δυνατόν να συλλάβεις!".
- Ο σχεδιασμός για τον επόμενο χειμώνα τι περιλαμβάνει;
"Θα είμαι στο Εθνικό Θέατρο και θα υπηρετήσω ένα σπουδαίο κείμενο, τη "Φιλουμένα Μαρτουράνο" του Εντουάρντο ντε Φίλιππο, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη".
