Αυτό που προσδίδει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός τόπου είναι άλλοτε το φυσικό περιβάλλον που τον περικλείει, άλλοτε τα μνημεία και τα απομεινάρια της πολιτιστικής κληρονομιάς μας και ίσως ο συνδυασμός αυτών. Η Ανδρούσα συνδυάζει και τα δυο και είναι τόσο καλά ενορχηστρωμένη αυτή η συμφωνία φύσης-ιστορίας-πολιτισμού ιδιαίτερα στη καρδιά του κάστρου της. Άλλο ένα προνόμιο της Ανδρούσας που έτσι φαντάζει για εμένα είναι η συνύπαρξη του νέου με το παλιό, της σύγχρονης ζωής με τα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς και ιδιαίτερα με το κάστρο. Σπάνια συναντάς στην στροφή του δρόμου ενός χωριού την ένδειξη ΚΑΣΤΡΟ και σπανιότερα η καθημερινότητα μπλέκει στα πόδια της ιστορίας και των «μαρτύρων» της που είναι οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μνημεία από παλιότερες εποχές. Η ελιά αγκαλιάζει τη πέτρα, τα τείχη του κάστρου, την ίδια την ιστορία. Φύση και αρχιτεκτονική συνεργάζονται, μαγεύουν ταξιδεύουν τον κάτοικο, τον περιηγητή ,τον διαβάτη. Ύστερα μπορείς να χαθείς στα σοκάκια του χωριού που κάποτε σου χαμογελούν με ανοίγματα και άλλοτε σε φυλακίζουν στα αδιέξοδα τους. Εδώ θαυμάζεις ότι έχει διασωθεί από την παλιά αρχιτεκτονική .Οι ανάγκες και οι προσιτές λύσεις δυστυχώς επιβλήθηκαν της γενικής στάσης δόμησης έναντι της αρχιτεκτονικής και του αποτυπώματος της στο βεληνεκές της χώρας. Σε λίγες περιοχές υπήρξε υποστήριξη καθοδήγηση και κυρίως δόθηκαν κίνητρα για να αποφευχθούν νεωτερισμοί και κακοτεχνίες στην οικιστική δομή ενός χωριού ή μιας πολιτείας. Ωστόσο η συνύπαρξη φυσικής ομορφιάς αρχιτεκτονικής και πολιτισμού στην Ανδρούσα κάνει την διαφορά και μας αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις και την υπόσχεση της επιστροφής με μια περιήγηση και στον ΛΑΓΟ και το ΛΙΟΝΤΑΡΙ, τις δύο θρυλικές βρύσες που κτίστηκαν περί το 1922 σε έναν μυθικό και άγνωστο στους πολλούς τόπο κοντά στο χωριό που μαζί με την ευρύτερη περιοχή είναι μια πρόκληση για επιστροφή στη φύση και τη γαλήνη που μόνο αυτή απλόχερα προσφέρει στον σύγχρονο άνθρωπο.