Οι αντιλαϊκοί νόμοι τελευταία τείνουν να γίνουν...μόδα. Πρέπει να κάνει προσπάθεια κάποιος για να διακρίνει σε αυτούς αξιόλογα φιλολαϊκά στοιχεία-ανεξάρτητα από προοδευτική ή συντηρητική κατεύθυνση.
Τελευταία παραδείγματα είναι ο νόμος για τις λαϊκές αγορές όπως και ο νόμος για τα ζώα συντροφιάς. Σε αυτούς έρχεται να προστεθεί και το νομοσχέδιο για τις συγχωνεύσεις των επιχειρήσεων με τον τίτλο “κίνητρα για την ανάπτυξη των επιχειρήσεων” που κατατίθεται σύντομα στη Βουλή.
Η κυβέρνηση θεωρεί το νομοσχέδιο “μεγάλη ευκαιρία” για την ανάπτυξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ενταγμένο στη φιλοσοφία της Εκθεσης Πισσαρίδη, μιας έκθεσης που προτείνει την κατάλυση του δημόσιου χαρακτήρα του Εθνικού Συστήματος Υγείας και την
αντικατάσταση του με ένα υβρίδιο με δημόσιο και ιδιωτικό χαρακτήρα προς όφελος των ιδιωτών εταίρων. Αποτελεί όμως το νομοσχέδιο μια μεγάλη ευκαιρία ή μια μεγάλη παγίδα;
Από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης αναμένεται σύντομα το μεγάλο ποσό των 12,7 δισεκατομμυρίων ευρώ, προκειμένου να στηριχθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις οι οποίες θα θελήσουν να συγχωνευτούν ή να συνεργαστούν με διάφορες μορφές προκειμένου να οδηγηθεί η χώρα σε ένα οικονομικό μοντέλο πιο αποδοτικό και αναπτυξιακό. Από μόνη της η είδηση θα γέμιζε χαρά τους ενδιαφερόμενους και την κοινωνία, πόσο μάλλον που το νομοσχέδιο προβλέπει απαλλαγή φόρου κατά 30% στις νέες επιχειρήσεις.
Αντίθετα όμως, αντί για χαρά γεμίζει θλίψη εφόσον η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που θα συγχωνευτούν θα αναγκαστούν στην πράξη να εξαγοραστούν από άλλες πολύ μεγαλύτερες. Αυτές που δεν θα το θελήσουν δεν θα έχουν πρόσβαση σε τραπεζική χρηματοδότηση και νομοτελειακά, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, πολλές από αυτές θα αναγκαστούν, αργά ή γρήγορα, να κλείσουν. Γίνεται ουσιαστικά ένας μεγάλος εκβιασμός και μπαίνουν οι επιχειρήσεις σε ένα δίλημμα επιβίωσης.
Ο εκβιασμός και το δίλημμα εκφράζονται με τη ρητή πρόβλεψη του νομοσχεδίου πως για να ενταχθεί κάποια επιχείρηση στις δανειοδοτήσεις του Ταμείου Ανάκαμψης θα πρέπει να έχει ετήσιο τζίρο άνω των 450.000 ευρώ. Από τα στοιχεία της Eurostat προκύπτει καθαρά ότι σχεδόν καμία επιχείρηση στην Ελλάδα η οποία απασχολεί από 0 έως 4 εργαζομένους δεν καλύπτει το συγκεκριμένο κριτήριο ετήσιου τζίρου.
Συνεπώς η μόνη δυνατότητα να ενταχθεί στη χρηματοδότηση είναι να εξαγοραστεί από κάποια άλλη πολύ μεγαλύτερη της. Ολες ουσιαστικά αυτές οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 4 άτομα και στις οποίες εργάζονται σχεδόν ενάμιση εκατομμύρια άτομα και αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των επιχειρήσεων στην Ελλάδα, είναι αυτές που κυβερνητικά στελέχη έχουν
χαρακτηρίσει “ζόμπι” και για τις οποίες με μεγάλη ειλικρίνεια και κυνισμό ο Αδωνις είχε προειδοποιήσει ότι “δεν έχουν πρόσβαση στις τράπεζες”.
Αλλο ένα νομοσχέδιο λοιπόν στο οποίο πρυτανεύει η εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων όπως για παράδειγμα ο νόμος για τις λαϊκές αγορές που φτωχοποιεί τους αγρότες. Σταθερά θα λέγαμε, τα τελευταία δύο χρόνια ενισχύεται συνεχώς ο μεγάλος πλούτος ποικιλοτρόπως, ενώ ταυτόχρονα τα λαϊκά στρώματα στερούνται όλο και περισσότερο στοιχεία της οικονομικής τους ευημερίας.
Η συνειδητοποίηση βέβαια αυτής της πραγματικότητας ούτε εύκολη ούτε γρήγορη μπορεί να είναι στον βαθμό που η πανδημία συνεχίζει να απλώνει τα πέπλα του φόβου και της εσωστρέφειας ευνοούμενη από τους κυρίαρχους παίκτες του πολιτικού παιχνιδιού. Αλλά ως πότε;