Υπό άλλες συνθήκες θα ήμουν περιχαρής συμμεριζόμενος τις φιλόδοξες προσδοκίες και υποσχέσεις της κυβέρνησής σας, κ. Πρόεδρε. Δεν είμαι όμως τίποτε άλλο παρά επιφυλακτικός. Και ξέρετε γιατί; Διότι ήμουν εδώ όλες αυτές τις δεκαετίες, κατά τις οποίες όταν φθάνουμε στο φονικό και το αίμα, τρέχετε μονίμως ως επιμηθείς οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων πίσω από τα γεγονότα, πίσω από το κακό που μας βρίσκει κάθε φορά. Το οποίο τώρα έχει το όνομα του αδικοχαμένου Άλκη. Και έχω παρακολουθήσει πως... εξατμίζεται ο ζήλος σας κατά της “οπαδικής βίας”.
Και μη μου πείτε ότι αδικώ την παράταξή σας, διότι δεν προέρχεσθε από παρθενογένεση. Έχετε κυβερνήσει ως “Νέα Δημοκρατία” πολλά χρόνια και έχετε δώσει εξετάσεις ως προς τον χειρισμό του συγκεκριμένου προβλήματος. Οπότε είμαι αναγκασμένος να σας θυμίσω το παρελθόν σας, για να καταλάβετε τις επιφυλάξεις και τις ανησυχίες μου.
Το 2004, όταν η Ελλάδα ζούσε στην παραζάλη των Ολυμπιακών Αγώνων, ο τότε υφυπουργός Αθλητισμού στην κυβέρνηση του δικού σας κόμματος, με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή, (που ήταν και υπουργός Αθλητισμού), ο Γιώργος Ορφανός, εισήγαγε στην αθλητική καθημερινότητα το ιδιώνυμο για όσους κατηγορούνται για φαινόμενα βίας σε αθλητικούς χώρους. Το ιδιώνυμο αδίκημα, το οποίο επαναφέρει και η δική σας κυβέρνηση σήμερα, σημαίνει ότι οι ποινές που επιβάλλονται στους παραβάτες δεν αναστέλλονται. Τότε ο “νόμος Ορφανού”, όπως συνήθως τον αποκαλούσαν, είχε προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις, αλλά όπως αποδείχθηκε με την εφαρμογή του είχε ιδιαιτέρως θετικά αποτελέσματα. Κατά τη διετία που εφαρμόστηκε καταγράφηκε αύξηση των θεατών στα γήπεδα και μείωση των περιστατικών βίας.
Αλλά το “θαύμα” κράτησε λίγο. Τον Σεπτέμβριο του 2007 δεν άλλαξε κυβέρνηση, παρέμενε ΝΔ. Άλλαξε όμως ο υφυπουργός Αθλητισμού. Πάει ο Ορφανός. Και μαζί με αυτόν πάει και ο νόμος του. Λες και ζούμε σε κάποιες περιοχές της Ινδίας όπου όταν πεθαίνει ο μαχαραγιάς μαζί με το σκήνωμά του αποτεφρώνεται και η μαχαρανή του.
Το πρόβλημα αυτής της χώρας δεν είναι κάποια έλλειψη στην παραγωγή νόμων. Υπερπαραγωγή έχουμε. Το πρόβλημα είναι πόσο κρατάει το... άρωμα κάθε νέου νόμου, πως εξατμίζεται και πως καταργείται, πως δεν εφαρμόζεται.
Γ. Π. Μασσαβέτας
giorgis@massavetas.gr
