«Η διεθνής κοινότητα αρχίζει να σπάει τη σιωπή της. Η Γαλλία, η Βρετανία, ο Καναδάς και άλλες χώρες αναγνώρισαν το Παλαιστινιακό κράτος, ως πολιτική και ηθική απάντηση στη φρικαλεότητα που συντελείται στη Γάζα. Η κυβέρνηση Νετανιάχου δεν διεξάγει απλώς πόλεμο: διαπράττει συστηματικά εγκλήματα πολέμου, καταπατώντας κάθε άρθρο του διεθνούς δικαίου, από τις Συνθήκες της Γενεύης έως το Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Η βαρβαρότητα αυτή φέρει χαρακτηριστικά γενοκτονίας, όπως έχουν καταγγείλει έγκριτοι διεθνείς οργανισμοί και προσωπικότητες.

Κι όμως, η Ελλάδα επιλέγει τον δρόμο της συνενοχής. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη–Γεραπετρίτη παραμένει αμετακίνητη στη «στρατηγική συμμαχία» με το Ισραήλ, προσδένοντας τη χώρα σε έναν διεθνή παρία που κατηγορείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Έτσι, η Αθήνα όχι μόνο αποξενώνεται από τον ανθρωπιστικό και δημοκρατικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ταυτότητας, αλλά αφήνει έδαφος στον Ερντογάν να εμφανίζεται –έστω και υποκριτικά– ως υπερασπιστής των Παλαιστινίων, καταγγέλλοντας την Ελλάδα ως συνεργό της ισραηλινής βαρβαρότητας.

Η επιλογή αυτή δεν είναι απλώς ένα πολιτικό λάθος. Είναι πολιτικό και ηθικό ατόπημα ιστορικών διαστάσεων. Διότι η σιωπή μπροστά στη γενοκτονία δεν είναι ουδετερότητα, είναι συνενοχή. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ευθυγραμμίζεται συνειδητά με ένα καθεστώς που βυθίζει τη Γάζα στο αίμα. Και αυτή η επιλογή γράφει με ανεξίτηλα γράμματα τη λέξη «συνενοχή» στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Και αποτελεί όνειδος για την Ελληνική Ιστορία και Πολιτισμό. Όταν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει ότι «στη Γάζα δεν διαπράττεται γενοκτονία», δεν κάνει απλώς πολιτική εκτίμηση, αλλά μετατρέπεται σε απολογητή της ισραηλινής θηριωδίας. Ακόμη και ο θάνατος είναι πιο ευσπλαχνικός.

Έτσι, η Ελλάδα υπονομεύει το κύρος της και κατατάσσεται στις χώρες της συνενοχής.»